Over een lui dagje

Om de een of andere reden voel ik me nog ontzettend moe als Alexa om half acht haar Disney liedje begint te spelen. Rick staat op, maar ik blijf nog een kwartiertje liggen. 

Dan maak ik mijn ontbijt en schenk een kop koffie in. Op het deck is het goed toeven, hoewel het wel een stuk vochtiger is dan gisteren. Terwijl Rick zich klaarmaakt doe ik vervolgens een poging tot wat op de plaats hardlopen. Dat gaat niet echt van harte.

Toch heb ik 2500 stappen bijeen als we naar Starbucks vertrekken. We spelen wat Pokemon Go en op de terugweg komen we een hert tegen. Het maakt niet uit hoe vaak we dit zien, ik blijf het bijzonder vinden om ze zo door de buurt te zien lopen. 

Als beweging trap ik iets meer dan een half uur op de mini elliptische machine. Duidelijk ben ik nog niet de oude, want langer lukt echt niet. Daar geef ik dan maar aan toe, ik hoor van Jenny dat ze zich hetzelfde voelt en zij is vijftien jaar jonger. 

Ieder uur loop ik de 250 stappen, die Fitbit me opdraagt, en zo beweeg ik voldoende om de fibromyalgie pijnen wat te verlichten. Ik doe mijn gewoonlijke brein- en taallessen en dan komt Rick vragen wat ik als lunch wil.

Dat wordt een Subway salade, wel zo makkelijk en voedzaam. Rick houdt het bij zijn geliefde Cava. Net als ik denk na het eten even naar het zwembad te gaan hoor ik donder. Niet veel later komt de regen met bakken uit de hemel. 

Aangezien ik me toch zo moe voel ga ik dan maar wat rusten. Walgreens laat weten dat mijn medicijnen klaarliggen en de foto van Saskia's graduation opgehaald kan worden. Dat doe ik allemaal bij hun drive thru. Nu nog een lijst vinden, zodat we de foto op kunnen hangen.

De zon is intussen weer tevoorschijn gekomen en ik ga op het deck zitten lezen. Zo gaat de tijd snel en om half zes rijden we naar het Mosaic District. Daar hebben we afgesproken met John en Jenny bij Parc de Ville. 

We wilden een drankje drinken op hun dakterras, maar dat is vanwege de regen vanmiddag niet open. Dan nemen we maar plaats aan de bar. We bestellen drankjes en delen de gerookte zalm "rillettes". Die is altijd zo lekker!

Na een tijdje vragen we een tafel en bestellen daar onze hoofdgerechten. Voor mij is het de gazpacho, die werkelijk verrukkelijk is, en de biefstuk tartare, ook zeer smakelijk. Rick bestelt de Merguez worstjes, John de escargots en biefstuk en Jenny houdt het bij de Franse uiensoep.

Het wordt heel gezellig en pas als Rick opmerkt dat Jenny en ik wel heel veel aan het geeuwen zijn nemen we afscheid. Mijn Covid test was vandaag negatief en die van Jenny ook, maar de energie moet nog terugkomen. 

Op weg naar huis zien we een prachtige zonsondergang en in de voortuin wemelt het van de ontwakende vuurvliegjes. "Lightning bugs" noemt Rick ze, wat ook wel een grappige naam is. Ik probeer er weer een te filmen, maar dat gaat niet goed. Ik blijf al die dansende lichtjes zo leuk vinden!