Over de reis naar Amsterdam

Als ik wakker word durf ik bijna niet op mijn telefoon te kijken. Zal ik een upgrade naar business class hebben van Chicago naar Amsterdam? 

Mijn vreugde is dan ook groot als ik stoel 6A zie staan in plaats van 43L. Voor een nachtvlucht vind ik dat echt super! 

Na ons ontbijt halen Rick en ik de koffie's van Starbucks. Dat duurt langer dan gewoonlijk en ik heb nog net tijd te douchen voor we naar het vliegveld moeten. 

Thuis lukte het inchecken niet en aan de Polaris balie blijkt waarom. Ik heb een nooduitgang plaats en omdat ik een rolstoel heb aangevraagd mag ik daar natuurlijk niet zitten. Helaas zijn er enkel middenstoelen over dus dat moet dan maar.

De rolstoel komt al gauw en bij de TSA Pre veiligheidscontrole neem ik afscheid van Rick. De veiligheidscontrole stelt zoals altijd niets voor. 

De dame, die me duwt, brengt me naar de United Polaris lounge. Ik realiseer me nu dat we gewoonlijk heel wat lopen en ik ben dankbaar voor de rolstoel. 

De lounge is vrij nieuw en heel mooi. Ik drink een glaasje prosecco en eet wat snacks. Om tien over half twaalf word ik door een andere rolstoel opgehaald. 

Die zet me bij de gate af en tot mijn blijdschap kan ik daar mijn stoel in het midden inwisselen voor eentje aan het gangpad. 

Om aan boord te gaan heb ik geen rolstoel nodig. Ik mag wel tegelijkertijd met de mensen in de rolstoelen het vliegtuig in. Zo hoef ik niet lang te staan. 

De vlucht naar Chicago verloopt vlot en als ik uitstap staat mijn rolstoel al klaar. Eigenlijk heb ik die hier niet zo nodig, blijkt. 

Gewoonlijk lopen we hele einden op O'Hare. Die keer kom ik aan bij gate C17, de Polaris lounge is bij gate C18 en mijn vlucht vertrekt van C18! 

Toch maak ik gebruik van het gemak. Mijn voet zal het me in dank afnemen. Ik installeer me in de drukke Polaris lounge hier en heb bijna vier uur voor ik weer opgehaald word. 

Zicht op mijn vliegtuig 

Aangezien ik niet echt lunch heb gegeten heb ik flinke trek. Er is een wachtlijst van een uur voor het restaurant en ik zet mijn naam op de lijst. 

Omdat ik echt wel iets wil eten nu maak ik een bordje van het buffet. Daar zijn verschillende kazen, vleeswaren en rauwkost. 

Een uurtje later is mijn tafel gereed. Het menu ziet er goed uit, maar de soep is niet te pruimen. Veel te dik en het is vrij smakeloos.  

Het visgerecht is gelukkig wel lekker. Het is best bijzonder om niets te hoeven betalen. 

Na het eten heb ik nog twee uur wachttijd. Ik lees wat en doe mijn breinspellen. Zo gaat de tijd snel. 

Om tien voor half vijf wordt ik weer opgehaald door een man met rolstoel. Ik twijfelde of ik die stoel nodig zou hebben, maar ben al gauw blij dat ik hem heb. 

Het vliegtuig moest verwisseld worden door een ander en die was nog vies. Eerst is het dus wachten tot dat gebeurd is. 

Als we dan aan boord lijken te mogen moeten we nog zeker een kwartier bij de deur van het vliegtuig wachten. Dat zou dus heel wat staan geweest zijn en ik ben blij dat me dat bespaard wordt. 

Als het groene licht om te boarden eindelijk wordt gegeven vergeet ik mijn tas in de rolstoel! Gelukkig is de man nog niet ver en een flight attendant haalt hem voor mij. 

Tijd om te genieten van United Polaris. Er is een tasje met sokken, oog bedekking en toiletspulletjes. Het beddengoed ziet er geriefelijk uit en we krijgen een glas champagne als welkomstdrankje. 

Ik kies de vis en het kaasplankje 

Dit is niet de eerste keer dat ik United business class vlieg, maar wel de eerste keer in een 787. Na het eten ga ik meteen slapen, hopend wat uren bij elkaar te krijgen.