Over de terugrit

Keurig om tien voor zeven word ik wakker. Ik wil vroeg naar Katja zodat ik Fiona nog even zie voor ze naar haar schooltje gaat. Net als gisteren haal ik een bak koffie beneden en als ik klaar ben breng ik de bagage beneden. 

LaToya werkt vandaag en zij is zo ontzettend aardig. Ze kent ons zo langzamerhand en vraagt naar de kleinkinderen. Dat vind ik leuk aan telkens naar hetzelfde hotel gaan, zo voelt het bijna een beetje als thuiskomen.

Fiona staat me al bij de deur op te wachten. Nico slaapt nog dus ik kan me helemaal op haar concentreren terwijl haar ouders zich klaarmaken voor de dag. Eerst zet Fiona een hele Duplo trein in elkaar en daarna eentje met alle letters van het alfabet. Die rijden we door de kamer. 

Dan is het tijd voor Kevin om naar zijn werk te vertrekken. Fiona begint erg te huilen als ze doorkrijgt dat ik weer naar huis ga. Gelukkig kijken we daarna naar foto's van haar dag op school en daar is ze weer helemaal happy.

Katja en ik nemen kleine Nico mee naar Ocean Grove. Dat is mijn favoriete plaatsje in deze omgeving met alle Victoriaanse huisjes. Het is zo kleurrijk.

We gaan eten bij The Starving Artist waar ze een groot terras hebben dat uitkijkt op een leuke tuin. Nico is in een goed humeur en ik krijg weer heel wat lachjes, zo schattig!

Katja neemt een eiergerecht met een krabcakeje en ik een eiwit omelet met spinazie en feta. Ik vind dat heel erg lekker! Ik moet eens wat meer dingen met feta maken voor mezelf, want Rick houdt er niet van. 

Na het eten lopen we nog wat rond in het leuke stadje. Ik had wel langer gewild, maar Nico is niet tevreden en heeft waarschijnlijk weer honger. We gaan dus snel naar huis waar ik Nico zijn flesje geeft terwijl Katja kolft. 

Het is al na elven en hoogste tijd dat ik aan de terugrit begin. Het is altijd weer moeilijk afscheid te nemen, maar we proberen elkaar nog een keer te zien voor Katja in september weer aan het werk gaat. 

Onderweg luister ik naar podcasts van Gastropod. Vandaag leer ik onder anderen over Omega 3 vetten, hoe belangrijk oesters zijn voor het milieu en alles over de Creoolse en Cajun keuken. Deze podcasts vind ik enorm interessant. 

Gelukkig maar, want het verkeer schiet niet op. Tot Maryland gaat het wel, maar dan kom ik in de ene na de andere file terecht. Bij de Maryland House Plaza besluit ik een pauze te nemen en mijn meegebrachte lunch te eten. 

Deze plaza heeft namelijk niet het soort eten waar ik van houd. Ik heb een flesje gazpacho, een Kind keto reep en een perzik mee. Het is een ongewone, maar smakelijke lunch en genoeg om me naar huis te krijgen. 

Kennelijk is het verkeer bij Baltimore ook slecht, want Waze leidt me om via de Harbor Tunnel in plaats van de Fort McHenry Tunnel. Inderdaad staat er een file als ik weer op de I-95 kom. Gelukkig duurt die niet lang en de ringweg rond Washington valt wel mee vandaag.

Zodra ik kan ga ik van de snelweg af, want ik ben doodmoe van alles om me heen in de gaten te houden. Auto's zigzaggen heel gevaarlijk met een rotvaart overal tussendoor en met vier banen gebeurt er van alles. 

Bij Tysons Corner neem ik de 123 door Vienna en om tien over half vier ben ik eindelijk thuis na bijna 4,5 uur. Rick heeft net een moeilijke presentatie gegeven en komt me enthousiast begroeten. Ik krijg mijn "groene" drankje en ga even met de voeten omhoog op mijn luie stoel zitten.

Al gauw is het tijd om ons klaar te maken voor het virtuele happy hour met Christine en Chuck. We hebben lekkere gerookte zalm als snack. Zoals altijd hebben we elkaar veel te vertellen en voor we het weten is er meer dan een uur voorbij.

Intussen heb ik mijn yakitori van Genki besteld. Dat wordt al snel gebracht. Rick gaat eten halen bij de food truck bij het zwembad. Daar kon ik niets koolhydraatarms vinden en ik moet daar na de sushi van de afgelopen paar avonden weer op gaan letten. 

En zo ben ik weer in Virginia met mijn mannen (Rick, Orion en Zorro).