Over rondleiding een van drie deze week

Ergens uit de verte hoor ik Rick mijn naam roepen. Met schrik word ik wakker uit een vreemde droom. Het is al tien over half acht, ik heb me dus verslapen. Gelukkig heb ik nog meer dan genoeg tijd voor ik naar de metro moet.

Het zal vandaag weer flink warm worden en ik kleed me erop in een dun shirt en een broekrok. Dan maak ik mijn ontbijt en smul daarvan. Het is al snel half negen en Rick zet me af bij het metrostation. 

De trein vertrekt vrijwel meteen en net na negenen ben ik in de stad. Ik loop naar het Witte Huis en zie enorme hekken staan overal. Die zijn er voor de NAVO Top, die morgen begint. Nu staan de hekken nog open, maar ik weet niet of dat de komende dagen ook het geval zal zijn. 

Voor de Old Ebbitt Grill, mijn tegenwoordige afspraakplek voor de rondleiding langs de monumenten, staat mijn gezelschap al te wachten. Ik maak kennis met het gezin W. uit Eindhoven. Zij hebben de voorkant van het Witte Huis al bekeken dus we beginnen met de achterkant. 

Daarna steken we over naar een schaduwplek waar we het Washington Monument goed kunnen zien. Rond het monument is helemaal geen schaduw. H. vertelt dat ze voor gisteren kaartjes hadden om naar boven te gaan, maar het monument is vanwege de hitte gesloten. 

Na mijn verhaaltje over de bouw van het Washington Monument lopen we langs het huisje van de sluiswachter, die hier in de 19e eeuw woonde met zijn 13 kinderen, naar het Tweede Wereldoorlog Monument. 

Dochter M. is zeer geinteresseerd in de Tweede Wereldoorlog vertelt ze. Ze weet vooral veel over de Nederlandse kant daarvan en nu ziet ze wat vanuit de Amerikaanse visie. Het blijft een imposant monument. Het is overal vrij rustig, waarschijnlijk door de hitte, want het is hoogseizoen qua toeristen. 

We gaan achter het WO2 Monument langs en ik laat het plaatje van Kilroy was Here zien. Het Lincoln Memorial reflecteert mooi en dan wandelen we in de schaduw naar de Vietnam "muur". 

In de schaduw bij het standbeeld van de drie verpleegsters vertel ik over dit monument. Daarna wandelen we langs de muur en ik maak mijn Flat Stanley foto daar. 

Het Lincoln Memorial is het volgende monument. We vinden hier nog net wat schaduw om erover te vertellen. Dan laat ik ze naar boven gaan en ik wacht beneden in de schaduw. Ik weet uit ervaring dat het daarbinnen onhoudbaar warm is, maar je kunt Washington niet bezoeken zonder het standbeeld van Lincoln te zien. 

Bij het Koreaanse oorlogsmonument zijn de planten in het monument helemaal bruin. Dat heb ik in al de jaren dat het monument er is nog nooit gezien. Ze staan dan ook in de volle zon en er zijn zo te zien geen sproeiers om ze water te geven. 

Het is elf uur en de hitte begint overweldigend te worden. De jongste heeft er duidelijk moeite mee en ik stel voor niet helemaal rond het Tidal Basin te wandelen. Het Jefferson Memorial kunnen we vanaf het Martin Luther King Jr. Memorial goed zien en zodoende is het Franklin D. Roosevelt Memorial het laatste van vandaag. 

We lopen terug naar de Mall en dat is sowieso nog een flink stuk. Ik raad ze aan naar het cafetaria van het American History Museum te gaan, want dat is het dichtst bij. De jongste kan niet wachten in de airco te zijn (en de anderen vast ook niet).

We nemen afscheid en ik heb geen zin om nog meer te wandelen. Ik besluit de metro naar huis te nemen. De airconditioning daar is heerlijk en ik zie eruit als een verzopen kat!

Rick komt me ophalen en ik maak middageten bestaande uit drie vezelrijke crackers, twee met brie en een met quacamole, bramen en een halve perzik. Nu ik het niet meer zo warm heb blijk ik toch trek te hebben. 

Na het eten kleed ik me in mijn bikini en ga met de auto naar het zwembad. Ik moet mijn voeten sparen voor de komende twee dagen. Het water is lekker koel en de ligstoel gerieflijk. 

De tijd gaat snel en om vijf uur komt Rick ook een duik nemen. We zien onze buurman Charles en raken in gesprek met hem. Hij wil weten waar in Griekenland we heen gaan. Verder praten we bij over de kinderen. Ondanks dat we maar een paar huizen van elkaar af wonen zien we elkaar te weinig. 

Rick loopt terug naar huis en ik stap lekker in de auto. Ik kan goed tegen de hitte, maar ben super blij dat we airconditioning hebben!

Voor het avondeten bestellen we taco's in koolbladeren van Taco Bamba. Die vind ik altijd heel erg lekker en ik ontdek een nieuwe met gegrild varkensvlees en salsa van de nopales cactus. Het is een goede afsluiting van deze warme dag.

Als laatste wil ik iedereen bedanken voor de condoleances. We wachten af wanneer de begrafenis zal zijn. Waarschijnlijk zal Rick alleen gaan, tenzij het over een paar weken pas is.