Over een warme woensdag

De zon maakt me veel te vroeg wakker. Vanwege het vuurwerk lagen we gisteravond later in bed dan gewoonlijk en ik heb mijn beauty sleep nodig. Rick kennelijk niet, want die staat weer om zeven uur op. Ik volg een half uur later. 

Mijn ontbijt is zo gemaakt en ik neem het mee naar buiten. Als ik het opheb sleep ik mijn mini elliptische machine ook naar buiten en begin alvast aan mijn drie kwartier trappen. 

Als we naar buiten stappen om naar Starbucks te gaan zie ik eerst een blauwe gaai op de lamp van de buren. Meestal zijn die heel schichtig, maar deze heeft mij niet gezien en ik maak snel een foto. 

Dan valt me op dat al onze daglelies weg zijn, behalve de uitgebloeide. Die twee herten gisteren hebben dus een lekkere maaltijd gehad. Wel jammer, maar er zaten al niet zoveel knoppen meer in. 

Over herten gesproken, als we naar Starbucks rijden dartelt er een voor de auto uit. Ze rent een tijdje voor ons en gaat dan een van de tuinen in. We zien op het moment wel heel veel herten, waarschijnlijk omdat ze een smorgasbord aan planten om te eten hebben in deze tijd van het jaar. 

Voor we naar Starbucks gaan gooi ik een zak met gebruikte kleding in de daarvoor bestemde bakken bij de Wendy's. Dan rijden we door de drive thru van Starbucks voor onze koffies en als laatste gaan we naar Greenheart waar ik twee flesjes groentensap koop. 

Thuis ga ik verder met mijn cardio en Rick gaat naar kantoor om de schoonmaakploeg van vanmiddag te vermijden. Als ik klaar ben met mijn sportroutine ga ik Vienna in. Daar fotografeer ik Flat Stanley bij het standbeeld met een lezend jongetje voor het Community Center. 

Even overweeg ik eens iets ander te eten als lunch, maar ik vind de garnalensalade te lekker. Je weet ook nooit wanneer die weer wordt vervangen door iets anders. Verder neem ik wat keto crackers mee. Die vind ik lekker om als tussendoortje met guacamole besmeerd te eten. 

Ze gaan bij het huis van de voormalige mooie tuin wel heel snel. Dat huis is er nu ook niet meer. Het is in een klap tegen de grond geslagen. Ik ben wel benieuwd wat ervoor in de plaats komt. We hadden het er gisteravond nog over dat het de mannen, die zo met veel hart voor de tuin zorgden, dit vast niet fijn zouden vinden. 

Voor ik naar huis rijd ga ik nog even genieten van de bloemen in de mooie tuin, die er nog wel is. Ik vind het leuk met de vormen van de bloemen te spelen en natuurlijk kan ik het niet laten weer wat bijtjes op de gevoelige plaat vast te leggen. 

Het is net na twaalven als ik terug ben. Tijd om mijn lunch te maken, want de schoonmaakploeg komt tussen een en half twee. Na het eten maak ik me klaar voor het zwembad en laat Orion even uit. Precies op tijd heb ik hem in zijn bench, want ze zijn er al om kwart voor een. 

In het zwembad trek ik twintig baantjes, maar het voelt alsof ik mezelf vooruit moet trekken. Mijn benen zijn duidelijk moe. Een halve kilometer moet maar genoeg zijn voor vandaag. Later komt Lois en met haar loop ik een aantal banen en we praten bij. 

Om vier uur vertrekt Lois en ik heb het ook wel gezien. Thuis was ik mijn haar, dan is dat maar gedaan. Als het droog gefoehnd is hoor ik Rick beneden bezig. Nu kunnen we aan ons lange weekend beginnen!

Dat doen we door naar Joon te gaan om te eten. Dat is een authentiek Perzisch restaurant en hun eten is heerlijk. We delen lamsgehaktballen met pistaches erin als voorafje. Dan neem ik de barramundi in een zeer smakelijk sausje met een tahdig (gebakken rijst) en Rick heeft de kubideh kabob ook met tahdig. We smullen ervan. 

Tevreden gaan we naar huis waar we eindelijk de puzzel afmaken! Die zijn we net na Kerst begonnen. We hebben volgens mij nog nooit zo lang over een puzzel gedaan. Niet dat hij niet leuk was of zo. Er mist wel een stukje en denkelijk is een zekere viervoeter met een naam beginnend met een Z daar debet aan. 

Gisteren was kleine Nico alweer elf weken oud! Hij groeit als kool en glimlacht al een paar weken wat vroeg is, aangezien hij een preemie was.