Over een "extreme hitte waarschuwing"

Vandaag ben ik keurig om tien over zeven van de partij. Ik kleed me weer aan in de luchtigste kleding, die ik kan vinden. Het zal vandaag nog warmer worden dan gisteren dus dat belooft wat. Ik eet ontbijt en maak me dan klaar voor de tweede rondleiding deze week. 

Van Amazon heb ik een schoudertasje gekocht waar een fles drinken koel in blijft. Verder is er plaats voor kleinigheden zoals mijn metrokaart en wat contant geld. Het is een heel handig ding en met deze hitte is het heerlijk dat mijn meegebrachte water niet meteen warm is. 

Dit keer rijd ik zelf naar de metro en parkeer in de garage daar. Rick gaat naar zijn werk en ik wil niet terug moeten lopen na mijn rondleiding. Tegenwoordig is er altijd plaats in de garage wat voor de Coronatijd niet zo was. 

Om de een of andere reden rijdt de trein veel langzamer dan gisteren. Gelukkig heb ik wel genoeg tijd genomen en kom om twaalf over negen bij het McPherson Square station aan. Er is vandaag nog veel meer politie dan gisteren, maar de hekken staan nog open. 

Ook vandaag zal ik mijn gezelschap voor de Old Ebbitt Grill ontmoeten. Het restaurant is open en ik moet erg plassen. Ik vraag of ik hun toilet mag gebruiken en dat is gelukkig het geval. 

Eenmaal weer buiten komt het gezin B. uit Belgie al snel aanwandelen. Hun zoontjes zijn 8 en 10 en ze zijn gisteren aangekomen uit Belgie. Ik vrees dus wat voor de hitte, maar de jochies doen het prima. 

We beginnen met de voorkant van het Witte Huis en lopen langs het Old Executive Building waar de NAVO vlag voor hangt. Daarna gaan we de heuvel af naar de achterkant van het Witte Huis. Het is inderdaad vochtiger dan gisteren, het zweet druipt me in de ogen. 

We bekijken het Washington Monument van verre. S. probeert om tien uur kaartjes te krijgen, maar die zijn meteen vergeven. Het zou mij niet verbazen als het monument weer dicht is of gaat vanwege de hitte. 

Dichtbij is de Duits-Amerikaanse vriendschap tuin. Daar is een fontein waar kinderen in kunnen spelen. Dat is wel even lekker verkoelend voor de jongste. 

We gaan verder naar het Tweede Wereldoorlog Monument. Daar ben ik jaloers op de eenden, die lekker in de fontein drijven. Ik maak eens een foto van de Virginia zuil, wij zijn een van de dertien oorspronkelijke staten. 

In de Reflecting Pool zwemmen allemaal kleine eendjes, maar wij lopen er gauw langs op zoek naar schaduw. Er is een voelbaar verschil in temperatuur tussen de zon en schaduw plekken. Onder de schaduwrijke bomen door banen we ons een weg naar de Vietnam Muur. 

Daar komt net een grote groep Honor Flight veteranen langs. Een van hen is zelfs een Tweede Wereldoorlog veteraan (te zien aan hun petjes)! Het Honor Flight programma blijft een mooi iets. 

In de schaduw voor het Lincoln Memorial vertel ik over die president en zijn monument. Mijn rechtervoet doet al sinds ik opstond flinke pijn en ik laat hen naar boven gaan om het Lincoln standbeeld te bewonderen.

Bij een van de verkopers koop ik een flesje Sprite Zero en wacht dan in de schaduw tot de anderen weer naar beneden komen. Dat gebeurt al vlot en het volgende monument dat we bezoeken is het Koreaanse Oorlogsmonument. Dat vinden ook de jongens interessant met de beelden van soldaten. 

We steken nog even over naar het Martin Luther King Jr. Memorial, maar verder gaan we vandaag niet. Het loopt al tegen twaalven en de hitte begint overweldigend te worden. Zij hebben ook een reservering bij de Library of Congress en willen daarvoor nog even in de koelte lunchen. 

Net als gisteren raad ik hen het cafetaria van het American History Museum aan. Dat is niets bijzonders, maar het dichtst bij en het eten is gewoonlijk prima. We lopen terug langs het Washington Monument en nemen dan afscheid vlakbij het museum. Ik hoop dat dit een goed begin van hun vakantie was. 

Het Smithsonian metrostation is maar stappen verderop en ik loop dankbaar de koelte binnen. Dan bedenk ik me dat ik nog een Flat Stanley foto moet maken. Ik besluit het te doen lijken of hij het metropoortje stuk zal maken. 

Mijn trein komt al snel, maar drie haltes voor Vienna zit ik nog alleen in de coupe en er stapt een duidelijk dronken man in. Ik probeer hem te negeren, maar hij begint zich uit te kleden en daar moet ik niets van hebben. Gelukkig is het volgende station vrij dichtbij en ik besluit uit te stappen.

Natuurlijk stopt de trein hier uitgerekend heel kort en de deuren sluiten weer voor ik ergens anders naar binnen kan. Dan maar tien minuten wachten op de volgende trein. Die brengt me zonder verder oponthoud naar Vienna. 

Mijn auto is nog lekker koel van binnen en ik zet de airconditioning hard aan. Binnen de kortste keren ben ik thuis waar Orion me opwacht. Ik laat hem even uit en maak dan dezelfde lunch als gisteren met crackers, kaas, guacamole en fruit. 

Daarna rust ik wat uit en voor ik het weet is het kwart over twee. Ik besluit toch even naar het zwembad te gaan. Als ik me aan het verkleden ben krijg ik een alert op mijn telefoon: "Extreme hitte waarschuwing". Ik lees dat DC op het moment de hoogste gevoelstemperatuur in het hele land heeft met bijna 44 graden!

Net als gisteren neem ik de auto naar het zwembad en het water is lekker koel. Het is verder zelfs voor mij te warm om op een ligstoel te blijven liggen. Er is dan ook bijna niemand in het zwembad. Ik blijf in het water en om half vier ga ik naar huis. 

Daar maak ik me klaar voor het maandelijkse happy hour met vriendinnen. We hebben afgesproken bij Le Bistro, maar de telefoon wordt daar telkens niet opgenomen en op Open Table zijn de eerstvolgende open reserveringstijden pas vrijdag.

Naast Le Bistro is Evelyn Rose waar Rick en ik zondag zeer over te spreken waren. Ik stel aan Joni, Sharon, Jules en Laura voor daar dan heen te gaan. Daar is iedereen zeker voor te vinden en het wordt een fantastisch happy hour.

Het gezelschap is heel leuk en ik heb Sharon en Jules alweer een tijd niet gezien. Verder worden we als prinsessen bediend en het eten is voortreffelijk. Ik heb dit keer het garnalen en het calamari voorafje, beiden super lekker. Verder neem ik de gazpacho mee naar huis voor de lunch van morgen. 

Om kwart voor zeven nemen we afscheid tot hopelijk over een maand. Rick heeft bij Yard House gegeten en komt net thuis als ik de oprit oprijd. 

Morgen nog een rondleiding en dan kan ik me de rest van de week min of meer ontspannen.