Over Olympische Spelen kijken

Rick stond om vijf uur al op, want hij werkt deze week met een Fransman in Parijs. Vijf uur hier is natuurlijk elf uur daar. Wetend dat Rick helemaal niet tegen vroeg opstaan kan denk ik dat hij aan het einde van de week wel doodmoe zal zijn. 

Voor mij is er geen wekker, maar we lagen er gisteren om kwart voor tien al in en om zeven uur heb ik mijn bed wel gezien. Beneden blijkt Rick net een "lunchpauze" te hebben. Hij wil graag meteen naar Starbucks dus dat doen we voor ik mijn ontbijt maak. 

Hierna gaat Rick terug aan het werk en ik kook mijn ontbijt. Terwijl ik dat doe gaat mijn telefoon en het is Fiona, die een dosis Omi en Orion wil.

Na het eten doe ik mijn cardio op de elliptische machine en maak me dan klaar om naar Sharon te gaan. Daar hebben we het weer voornamelijk over de bruiloften van onze dochters, hoewel daar aan Saskia's kant niets nieuws te melden is.

Het halve uur gewichten gaat dus weer snel en na afloop rijd ik naar het centrum van Vienna. De lagerstroemia staan overal in volle bloei en dat is altijd erg mooi. In het midden van de zomer bloeit er hier niet zoveel, maar de lagerstroemia maken dat helemaal goed met hun witte, roze, rode of paarse bloemen. 

Binnenkort wordt onze bibliotheek gesloten en er zal een hypermodern nieuw gebouw voor in de plaats komen. Nostalgisch ga ik het oude gebouw nog een keer binnen. Hier kwam ik meerdere keren per week toen de kinderen klein waren en nu al jaren niet meer. 

Mijn (niet zo belangrijke) doel is om te zien of de Flat Stanley boeken hier zijn. Je zou denken dat dat het geval zou zijn, maar ook hier is geen Flat Stanley boek te vinden. Hopelijk vindt hij het morgen, anders is zijn speurtocht voor niets geweest. 

Vanaf de bibliotheek is het maar een klein stukje wandelen naar Whole Foods. Het is bewolkt en niet zo heet als de afgelopen en komende dagen. Ik maak een paar foto's in het Whole Foods tuintje en blijf daar even op een bankje genieten. 

Dan koop ik mijn bakje garnalensalade en ben blij dat er nog wat is. Kennelijk ben ik niet de enige, die die lekker vindt. Voor ik naar huis ga ren ik de Giant nog even in voor een zakje koolhydraatarme tortilla's. 

Thuis tref ik Rick in de keuken om zijn lunch te maken. Ik snijd eerst de groentes voor vanavond. We hebben een komkommer uit de tuin van onze overbuurvrouw gekregen waar ik een yoghurt dille sausje overheen doe. Verder gaan we de meerkleurige paprika's, die we op de markt kochten, grillen. 

O

Mijn lunch is hetzelfde als gisteren: tomaat, komkommer, garnalensalade, kruisbessen en een halve perzik. De kruisbessen vind ik heel erg lekker en als ze er dit weekend weer zijn neem ik nog een bakje mee. 

Om de een of andere reden voel ik me niet opperbest en besluit een rustmiddag te nemen. Zo heb ik ook de kans om eens wat live Olympische Spelen te kijken. Niet zo live als Kai en Raquel, want die gaan naar de wedstrijd Verenigde Staten - Guinea in het stadion van Saint-Etienne. 

Het is heel grappig om de wedstrijd te kijken wetend dat zij daar zitten. Ze komen zelfs een keer in beeld. De ploeg van de VS wint ruimschoots met 3-0. Kai en Raquel gaan na afloop nog met een Amerikaanse speler op de foto. 

Tijdens het voetbal kijken dat ik op mijn telefoon doe heb ik turnen aan op tv. Wat zijn de Amerikaanse dames toch goed! Simone Biles is gewoon legendarisch. Ik vind het ook leuk dat Italie zilver won en Brazilie hun eerste turnmedaille.

Na het turnen is er zwemmen en als dat klaar is ga ik nog even buiten zitten. In de verte hoor ik al gerommel en als er een paar spatten vallen ga ik naar binnen. Dat is echter alles wat wij krijgen, terwijl er zware onweersbuien om ons heen trekken. 

Dat is fijn voor Rick, want zo kan hij onze maaltijd droog grillen. Het zijn Griekse lamsgehakt spiesjes en die eten we met tortilla's (in plaats van pita's) en tzatziki. Verder dan de paprika's, waarvan we proeven dat ze vers van het land zijn. 

Vanavond gaan de Spelen weer aan en ik sluit af met de vijftien weken foto van Nico. Wat gaat de tijd toch snel!

Dat Fiona doorheeft dat ik "in" een elektronisch apparaat zit laat onderstaand filmpje zien. Dit is hoe de jongste generatie videobellen doodnormaal vindt.