Over een zonnige maandag

Voor Rick is het weer een werkdag dus hij staat om tien over zeven op. Ik blijf nog even liggen, maar om kwart voor acht houd ik mijn bed ook voor gezien. Het helpt altijd zo als de zon schijnt!

Natuurlijk heeft Rick mijn koffie al klaar en ik pocheer een ei en snijd wat mini komkommers als ontbijt. Ik neem alles mee naar buiten. Weliswaar heb ik mijn jas aan, maar ik geniet er buiten op het deck van, in de zon. 

Daarna probeer ik mijn cardio op het deck te doen, maar daarvoor is het nog wat te koel. Met zicht op de mooie bloesems doe ik het dan maar binnen. Na een uur is het tijd voor mijn half uur met gewichten. Sharon heeft geen nieuwe routine gestuurd (kwam later vandaag) dus ik herhaal een van de andere twee. 

Als ik daarmee klaar ben is het warm genoeg om in de zon op het deck te zitten. Eigenlijk zou ik nu aan het inpakken moeten zijn om vanavond naar Parijs te vliegen en morgen Kai en Raquel te zien. Het voelt vreemd. Ik wist al snel nadat we over het coronavirus hoorden dat dit niet door kon gaan. En toch ben ik wat verdrietig want ik heb geen idee wanneer ik Kai weer zal zien. Eens te meer ben ik zo dankbaar voor het internet!

Zoals zo vaak als ik me wat melancholiek voel komt ons cardinaaltje naar hartelust zingen in een boom vlakbij. Ik heb er een filmpje van gemaakt met mijn zoemlens op mijn fototoestel. Die is zwaar dus het schudt erg, maar je kunt zijn mooie lied goed horen.

Orion heeft weer zin in zijn spelletje van snoepjes in het gras zoeken. Soms duurt het wel vijf minuten voor hij het mini snoepje vindt, maar hij blijft zoeken. Australische herders moeten een "opdracht" hebben. Dit zoek spelletje is daar heel goed voor.

Voor de lunch maken Rick en ik onze salades weer en eten die voor op de stoep. Ricks lease voor zijn BMW is bijna verlopen en in deze tijd is het natuurlijk moeilijk te gaan onderhandelen. Zijn lease wordt nu met zes maanden verlengd en waarschijnlijk koopt Rick deze i3 daarna voor dezelfde maandelijkse betalingen als met de lease. Dit laatste is echter nog niet zeker.

Rick gaat terug aan het werk en ik doe mijn rondje Vienna. Ik speel wat Pokemon Go, maar voornamelijk neem ik weer bloemenfoto's. De seringen beginnen uit te komen en de tulpen zijn bijna op hun einde. Ik zie maar weinig mensen onderweg, maar de meesten dragen nu een mondkapje.

Terug thuis neem ik Orion de achtertuin in. Ik sleep een Adirondack stoel in de zon en ga daar zitten genieten van de geluiden van de natuur (en spelletjes spelen op mijn telefoon). Orion gaat lief naast me liggen, tenzij hij andere honden langs ziet komen.

Als het te koel wordt ga ik naar binnen en wacht tot Rick klaar is met zijn werk. Dan kleden we ons in onze zwemkleding en maken onze drankjes en de prosciutto als snack klaar. De hot tub wacht beneden en we bubbelen een uurtje, heerlijk!

We zouden die hot tub veel vaker moeten gebruiken. Hij staat daar al twintig jaar en doet het nog trouw. Het helpt even de gedachten te verplaatsen. Rick is altijd meer stoicijns, maar ook hij maakt zich duidelijk zorgen om Katja. Voor nu zijn Kai en Saskia in hun appartementen tenminste veilig.

Vandaag was Katja's eerste keer dat ze met een COVID19 patient moest helpen. Gelukkig met alle bescherming, die nodig is, maar New Jersey is zwaar getroffen. Het is toch weer even slikken al wisten we dat het zou gebeuren.

Voor ons avondeten smullen we van crab cakes, spinazie en bloemkool "tots". Het blijft een favoriet maal. We maken er wat van hier met zijn tweeen. Het is wat het is, ik heb die uitspraak zo vaak gehoord en me eraan geergerd, maar zo is het. Een fijne dinsdag gewenst voor iedereen!

PS: Katja's patient ligt op sterven en zij maken het hem zo comfortabel mogelijk. Geen familie mag er bij zijn, maar de verpleging is er. Ik schrijf hier telkens over al onze zorgen, maar wat zijn we trots op onze oudste. Ze zegt dan wel dan het niet haar roeping is, maar als iemand haar echt nodig heeft is ze er tot waarschijnlijk zijn laatste moment.  Laten we allemaal alsjeblieft afstand houden en thuis blijven!