Over een bezoek aan een tulpenboerderij

We verwachten om acht uur de loodgieter en die moet in de keuken zijn. Daarom staan we vroeg op om voor achten te ontbijten. Rick is al beneden als ik om kwart over zeven opsta. Jammer genoeg is het zwaarbewolkt en wordt er opeens regen verwacht. Dat was gisteren nog niet het geval.

Na ons ontbijt gaat Rick op de loodgieter wachten en ik ga onze koffies halen bij de Starbucks in het Pan Am winkelcentrum. Het is na achten als ik terug ben, maar nog geen teken van de loodgieter. 

Rick belt maar eens op en ze hebben hun kantoor net verlaten. Ik begin aan mijn cardio en halverwege zijn de loodgieters er. Ik sport de rest van de tijd met een mondkapje op. Een van de mannen gaat naar boven om aan het toilet in onze tweede badkamer daar te werken. 

De ander gaat aan de slag in de keuken en bepaalt al gauw dat onze voedselrestenvermaler vervangen moet worden. Die gebruiken we meer dan we dachten en misten hem, toen hij er vorige week de brui aan gaf. Niet veel later kunnen we weer resten vermalen en werkt het toilet perfect. 

Omdat ik om kwart over acht al begon met mijn cardio ben ik het vroegst in jaren klaar. Ik heb nog ruim de tijd om me klaar te maken voor personal training. Het regent inmiddels dus geen fietsen vandaag. Het plenst zelfs als ik bij Sharon aankom. Ik hoop dat het snel overtrekt, want ik kan dat niet gebruiken voor mijn middagplannen!

Net als we aan de oefeningen beginnen piepen onze telefoons met een noodbericht. Het blijkt de aankondiging te zijn dat iedereen vanaf 16 jaar oud zich nu kan laten vaccineren. Dat is bijna een halve maand voor het doel van president Biden! Ook heeft de helft van de Amerikanen minstens een van de twee prikken gehad. Nu de anti-vaxxers, zoals ze hier heten, nog overhalen. 

Mijn schouder doet nog net zoveel pijn als gisteren, dus Sharon heeft meer oefeningen voor mijn been- en buikspieren. Het halve uur gaat snel en aan het einde masseert Sharon mijn schouders met haar elektrische deep tissue apparaat.

Rick rijdt met zijn in plastic gehulde auto naar de garage, waar die gemaakt moet worden. Daar aangekomen vertelt de monteur hem dat hij niet met die auto mag blijven rijden. Rick komt dus in een huurauto terug. Ik had dat al verwacht, want het is gewoon niet verantwoord met de BMW rond te rijden. 

Na mijn Subway salade lunch ga ik op weg naar Nokesville. De zon begint tot mijn blijdschap door te breken. De rit is zo'n veertig minuten rijden naar het westen. Het is maar goed dat ik extra tijd heb genomen, want ik kom in een file vanwege een ongeluk terecht. Je weet het nooit hier, het verkeer is altijd druk, een klein ongeluk en boem, file.

Gelukkig duurt het niet lang en ik kom keurig op de tijd van mijn kaartje bij Burnside Farms aan. In de lente noemen zij zichzelf Holland in Virginia. Dit jaar moest ik vanwege COVID online een ticket voor een bepaalde tijd kopen. Het is best duur, $21,50, dus ik hoop heel veel tulpen te zien!

Bij de ingang wordt mijn kaartje gescand en daarbij horen vijf tulpen, die ik zelf mag plukken. Iedere tulp kost $1 dus dat is eigenlijk $5 van de toegangssprijs. De velden liggen op een heuvel en langs het pad erheen waaien de vlaggen van de Nederlandse provincies. Ik neem een foto van een grote klomp met de Utrechtse vlag. 

Mijn geboorteprovincie en waar ik, als we in Nederland woonden, altijd gewoond heb

Eenmaal bij de velden aangekomen zie ik dat ik niet had moeten wachten met dit bezoek. De meeste tulpen zijn al zover uit dat ze in een boeket hooguit een dag of twee goed zouden zijn. Ik ga op zoek naar een vijftal dat nog in de knop zit. 

Ondertussen fotografeer ik heel wat en geniet van de kleurenpracht op me heen. Morgen wordt het een warme dag en als ik hier aan het einde van de week was gekomen had ik het zonde van mijn geld gevonden. Nu is het nog erg mooi. 

Toch even een selfie, lang niet zo mooi als de foto's uit New Jersey dit weekend

Verspreid bij de velden liggen er klompjes, klompen en maxi klompen om foto's mee te maken. Dat doe ik dan ook graag. Jammer genoeg is er geen paar dat mij past, dus geen Nederlandse in klompen op de foto dit keer. 

Langzamerhand wordt het drukker en moeilijker foto's zonder of met weinig mensen erin te nemen. Ik pluk mijn laatste tulp, waarvan vier er met bol uitkwamen. Daarna loop ik terug naar de ingang/uitgang. 

Daar liggen tuinscharen klaar om de bollen van de bloemen te knippen als je ze niet wilt houden. Anders kosten ze $1 per stuk. Wij hebben niet meer tulpen nodig, dus ik haal de mijne eraf en wikkel het boeketje in papier. Er wordt natuurlijk gecontroleerd of ik er echt maar vijf heb en dan loop ik terug naar de auto.

Op de terugweg zijn er geen files en net voor vieren ben ik weer thuis. Ik ben blij dat ik gegaan ben, want ik ben zo dol op tulpen en met het lekkere weer was het genieten. Een paar plaatselijke vriendinnen vragen zich af of ze nog zullen gaan, maar dat raad ik af. Ik denk dat vandaag de laatste echt mooie dag was.

Eergisteren heb ik een recept uitgezocht dat we vanavond gaan proberen. Rick is lief genoeg om het te gaan maken. Het is niet heel ingewikkeld, maar heeft wat meer voeten in de aarde dan onze gewoonlijke makkelijke maaltijden. We zijn het erover eens dat het zeer de moeite waard is. 

Het is gegrilde kip caprese. We hebben de kip vannacht in balsamische vinaigrette gemarineerd. Op de grill doet Rick er verse mozzarella en tomaat op en we maken het af met verse basilicum en een balsamico reductie. 

Daarbij hebben we bloemkoolpuree en gegrilde asperges. Het is een heel geslaagd maal en de kip is zo mals! Dat recept houden we erin, al zal het waarschijnlijk eens per maand of zo op tafel komen. 

De dag begon wat somber, maar gelukkig klaarde het precies op tijd op. Zo voelde deze maandag allerminst maandags.  

PS: Vandaag kreeg Katja een setje voor de baby dat ik een tijdje geleden bestelde. Ze vinden het hilarisch en kunnen maar niet stoppen met lachen. Rick en ik hadden dezelfde reactie en ik denk dat het nog schattiger zal zijn met een baby erin (Koekiemonster heet hier Cookie Monster):