Over een excursie naar centraal Virginia

Tot mijn vreugde schijnt de zon als ik wakker word. Dat was niet voorspeld. Het is ook warmer dan ik had gedacht. Ik maak mijn ontbijt en eet het op het deck op. Rick maakt zich intussen klaar.

Bij Starbucks neemt Marj onze bestelling op en Nick overhandigt ons onze koffies. Beiden feliciteren Rick met zijn "nieuwe" auto. Rick is zo blij als een kind om zijn i3 terug te hebben. Hij gaat voortaan voorzichtiger zijn met achteruit parkeren, dat is zeker. Gelukkig hebben we verzekering, want een nieuwe achterkant kostte meer dan $3000. 

Met mijn koffie ga ik cardio doen op het deck. Het waait ontzettend hard, maar de zon maakt veel goed. We hebben vandaag een "high wind warning" en later vandaag worden windstoten van meer dan honderd km/u voorspeld! We hebben de laatste tijd veel van die zware windstormen met verder mooi weer. 

Als ik mijn "stappen" bijeen heb, maak ik me klaar om erop uit te gaan. Om elf uur komt Kirsten me ophalen voor een middag in centraal Virginia. Als eerste rijden we naar het leuke stadje Culpeper. Daar heb ik It's About Thyme gevonden met een lekker menu.

We bestellen beiden een salade. Kirsten een met rucola en gegrilde kip en die van mij heeft gemengde slabladeren, gemarineerde tomaten, blauwe kaas en garnalen. Het decor in het restaurant is heel bijzonder en het is duidelijk een historisch pand met het originele plafond. 

Jammer genoeg hebben we geen tijd om hier verder rond te kijken. We rijden verder naar het zuiden. Niet veel later komen we door nog een leuk historisch stadje, Orange. Het moet toch bijna wel... en jawel, de stad is genoemd naar Willem IV. 

Ons einddoel vandaag is het landgoed van de vierde president, James Madison; Montpelier. We hebben kaartjes om de historische dingen en tuin buiten te bekijken. Helaas was de rondleiding door het huis al uitverkocht, toen we besloten te gaan. 

We lopen als eerste naar de begraafplaats van de Madison familie. James Madison was de vierde president en zijn vrouw Dolley ook een belangrijke historische figuur. Zij redde allerlei kunst uit het Witte Huis, toen de Britten in aantocht waren om het in brand te steken tijdens de oorlog van 1812.

Na de Madisons was het huis eigendom van de befaamde DuPont familie, maar nu zijn archeologen bezig alles te restoreren zoals het tijdens Madison's leven was. Daarom wilde ik zo graag het huis in, want ik heb het enkel voor de restoratie gezien. Een volgende keer moet het maar worden. 

We lopen als eerste naar de begraafplaats van de familie. Zo heb ik in een week de graven van drie Amerikaanse presidenten gezien. 

Erg duidelijk hoe we nu naar het landgoed kunnen lopen is het niet. We volgen de weg, maar er staat een hek. Het lijkt dicht geroest te zijn, maar met wat moeite krijg ik het open. Weer dichtdoen is nog moeilijker en mijn vinger komt beklemd te zitten. Gelukkig valt het mee, want het is geen licht hek. 

We lopen naar het landgoed en verzuchten regelmatig wat een prachtig uitzicht de Madison's en DuPont's hadden! Het Blue Ridge gebergte is aan de horizon te zien. 

Onder dit tempeltje zat de "ijskast", grote blokken ijs werden in de winter gehakt, zodat men zomers koude drankjes en ijs kon maken

We lopen door het archeologische gedeelte waar men de keuken en slavenkwartieren aan het nabouwen is op de plek, waar ze oorspronkelijk stonden. Als laatste lopen we door de aangelegde tuin. De buxus struiken ruiken er heerlijk en de viooltjes en lelies bloeien. 

Wat een uitzicht!

Voor we verder gaan kijken we rond in het winkeltje. Ik neem bijna wat speciale kruiden mee, maar een klein potje kost $9,99 en dat is me te gortig. Kirsten vindt een keukendoek naar haar zoons nieuwe huis.

We stellen de GPS in op onze volgende bestemming. Onderweg stoppen we nog voor foto's van onderstaande schuren. De rit alleen al is zo mooi, het glooiende landschap met het Blue Ridge gebergte op de achtergrond. Ik ben heel blij een Virginian te zijn, zo'n mooie staat!

We willen onze leuke middag eindigen bij een wijngaard en dat wordt Pearmund Cellars. Dit is een van mijn favorieten, maar ik ben er alweer een aantal jaren niet geweest. We bestellen een glas rose en Kirsten koopt wat crackers.

Het waait ontzettend, maar we gaan toch proberen buiten te zitten. Dat is geen succes, het waait zo hard dat onze wijnglazen bijna omvallen. We besluiten de rest in de auto op te drinken. 

Terwijl we dat doen begint het te regenen. Dat was helemaal niet voorspeld en we zijn blij dat het nu pas komt. We hadden met dit weer Montpelier overgeslagen, want we zijn geen van beiden op regen gekleed.

We brengen de lege wijnglazen terug en ik vind de rose zo lekker dat ik er een fles van koop. Rick is ook dol op fruitige rose en ik denk dat hij deze ook gaat waarderen. 

De terugrit wordt niet makkelijk. AT&T, onze telefoonmaatschappij, heeft duidelijk problemen en we ontvangen geen data. Daardoor werken onze GPS apps niet. We proberen het op gevoel, we denken echter al gauw dat we de verkeerde richting op rijden. 

Kirsten heeft GPS in haar auto, maar weet niet hoe die te gebruiken. Op een gegeven moment denk ik dat we in het Shenandoah National Park ten westen zullen eindigen in plaats van thuis. Ik vraag Kirsten te stoppen en vogel de GPS uit.

Gelukkig hebben we maar een klein beetje omgereden (voor Amerikaanse begrippen dan) en de GPS leidt ons naar de snelweg. Inmiddels is de lichte regen overgegaan in een stortbui. Ik ben dankbaar dat Kirsten rijdt. We moeten er wel erg om lachen!

Zonder verder oponthoud komen we tegen zevenen bij ons huis aan. We hebben zeker geleerd hoezeer we aan GPS gewend zijn tegenwoordig! Kirsten en ik nemen ons voor meer van dit soort ontdekkingsreizen in Virginia te gaan maken.

Rick wacht me geduldig op. We hebben allebei honger en ik probeer van Red Galanga te bestellen. Daar laten ze de telefoon heel lang van de haak liggen en ik besluit dat ik toch liever Passion Fin heb. Dat kan bezorgd worden. 

Ook Rick heeft problemen. Zijn restaurant van keuze is om onverklaarbare redenen ook gesloten. Hij gaat dan maar kabobs van Friends Kabob halen. Het is al na achten als we eindelijk ons eten hebben. Het is de moeite waard, alles smaakt even lekker.

En zo is er weer een werkweek voorbij. Allemaal een heel fijn weekend gewenst!