Over de dierenarts op donderdag

Eigenlijk wilde ik wel uitslapen, want ik moet vasten tot half negen. Maar om kwart over zeven ben ik toch echt helemaal wakker. Opstaan dan maar en wat computeren, dan gaat de tijd snel. 

Rick en ik staan op het punt te vertrekken als, net als gisterochtend, Orion een flinke hoeveelheid gal overgeeft. Dat niet alleen, er zit ook wat bloed bij. Dat vind ik altijd eng en ik maak snel een dierenarts afspraak voor vanmiddag. 

Rick zet me af bij het laboratorium waar ik mijn bloed moet laten prikken. Dat duurt letterlijk vijf minuten, maar als ik naar buiten kom is Rick in geen velden of wegen te bekennen. Hij is wat rond gaan rijden en gelooft het niet als ik hem sms dat ik al klaar ben.

Niet veel later is Rick er weer en gezamenlijk rijden we naar Starbucks. Daar hebben ze de egg white egg bites niet, dus dan maar degenen met boerenkool en paddenstoel, ook lekker. Voor de verandering heeft mijn nitro brew weinig schuim, maar Rick krijgt toch een kortingsbon van $4 aangereikt. Er ging namelijk iets mis met zijn latte. Wat weten we niet, maar $4 korting is altijd leuk. 

Thuis doe ik halfhartig wat cardio en heb nog niet eens vijfduizend stappen bijeen als ik naar personal training moet. Dat is ook altijd een beetje therapie, want Sharon weet precies hoe ik me voel over Orion. Ze heeft zelf tenslotte ook drie honden. Volgens haar is het bloed misschien van het harde overgeven. Dat zou kunnen. 

Ietwat gerustgesteld doe ik mijn best met de oefeningen en voor ik het weet is het kwart over tien. Op weg naar huis stop ik nog even voor wat iris foto's en wordt thuis net zo enthousiast als altijd door Orion begroet. Zijn ontbijt heeft hij niet overgegeven, ook een goed teken. 

Voor de lunch heb ik enorme zin mezelf te trakteren op een poke bowl. Die is zo lekker, maar ook gezond, dus een niet zo "guilty pleasure". Het is 21 graden en best aangenaam om buiten te eten en dat doe ik dan ook. 

Na mijn lunch geef ik Orion het maximum aan medicijnen, want een dierenartsenbezoek is wel het ergste dat hem kan overkomen. Orion lijkt rustig als we naar de praktijk rijden. Daar wachten we tot een dierenartsassistente ons een muilkorf komt brengen.

Helaas is dat niet de goede voor Orion en hij krabt zijn neus stuk, terwijl hij hem van zijn snuit schuift. Voortaan weten we dat alleen de leren voor een lange snuit goed blijft zitten bij Orion. De muilkorf is nodig, want ondanks alle medicijnen blaft Orion nog flink tegen de dierenartsassistente. 

Ook als de dierenarts binnenkomt is dat het geval. Zij heeft zelf ook een Aussie en weet van de angsten, die sommigen hebben. Ik vind haar erg aardig en ga bij toekomstige afspraken naar haar vragen. Wat betreft het overgeven denkt dr. Katsur dat Orions maag te leeg wordt en raadt ons aan hem vaker kleine porties eten te voeren. Nu krijgt hij ontbijt en avondeten. 

Dr. Katsur vraagt of Orion het beter doet met of zonder ons voor een bloedonderzoek en prikken. Rick en ik zeggen tegelijkertijd zonder. En inderdaad, als wij de kamer uitstappen wordt het al gauw stil en heeft Orion verder geen kik gegeven.

Morgen of overmorgen krijgen we de uitslag van de bloedtest, maar de dierenarts verwacht daar niets ernstigs in te zien. Alle drie zijn we opgelucht als we weer in de auto zitten. Wat een bezoeking is zo'n dierenartsenbezoek met Orion toch altijd. Geen wonder dat ik het zoveel mogelijk probeer te vermijden!

Donderdag is het happy hour met Christine en Chuck en dat hebben we na vandaag wel verdiend. Als snack open ik een van de zakken met gerookte zalm, die ik uit Seattle meenam. Erg lekker is die! We praten meer dan een uur en nemen dan afscheid tot volgende week.

Voor het avondeten bestel ik weer eens van Passion Fin en Rick van het Tex Mex restaurant daar tegenover. Het was een vermoeiende dag en ik heb morgen weer een drukke dag. Als alles goed gaat komen Katja, Kevin en Fiona morgenavond. Daar hebben we natuurlijk enorme zin in!