Over rondleiding nummer twee dit jaar

Direct na mijn ontbijt gaan we naar Starbucks, want ik heb een doktersafspraak om kwart over negen. Dat duurt minder lang dan verwacht en we hebben nog tijd om even langs Greenheart te gaan. Daar worden de dagelijkse sappen net bezorgd, dus mijn Rooster sap is vers van de pers.

Vorige week bleek bij de bloedtest dat mijn schildklier weer langzamer is gaan werken. Ik had al zo'n vermoeden, want ondanks mijn sporten en een gezond dieet bleef mijn gewicht langzaam omhoog gaan. Ook voelde ik me de afgelopen tijd nog vermoeider dan anders. 

Gelukkig had ik al een afspraak met mijn endocrinoloog staan. Dr. Joshi is iemand, die echt naar haar patienten luistert. Mijn medicijndosis wordt verhoogd en hopelijk merk ik dan over een paar weken verschil. 

Omdat ik vanmiddag een rondleiding heb doe ik wel wat cardio, maar tot 5000 stappen. Dan geniet ik op het deck van het schitterende weer. Zo gaat de ochtend snel voorbij en ik bestel vroeg mijn salade van Subway. 

Na die buiten opgegeten te hebben brengt Rick me naar de metro. Daar staat de trein al klaar en na iets meer dan een half uur stap ik bij het Smithsonian metrostation uit. 

Het is leuk weer op de Mall te zijn voor een rondleiding. Ik ga eerst het Smithsonian kasteel binnen voor een toiletbezoek en een flesje water. Het is een heerlijke temperatuur van zo'n 23 graden, maar wel droog en als ik veel moet praten is water wel fijn. 

Ze zijn ietsje vertraagd, omdat hun Uber laat kwam, maar even na tweeen zie ik J., zijn vader en J.'s Tanzaniaanse schoonmoeder aan komen lopen. Die laatste spreekt geen Nederlands, maar vindt het gewoon leuk om mee te lopen. 

Natuurlijk leg ik ook wel wat dingen uit in het Engels voor haar en druk haar op het hart gerust vragen te stellen. De hele rondleiding in twee talen doen zou te lang duren en dat willen ze ook niet. We lopen als eerste naar het Washington Monument. Ik ben mijn verhaaltje daar nog niet vergeten na drie jaar geen monumentenrondleiding. 

Dan gaan we richting het Witte Huis. Aan de achterkant zien we dat de helikopter gaat komen om de president op te halen. Dat is altijd wel leuk om mee te maken, maar ik weet uit ervaring dat het een hele tijd kan duren voor de helikopter eindelijk vertrekt. 

Wij wandelen dus verder de heuvel op naar de voorkant van het Witte Huis. Daar vertel ik over de geschiedenis van dit oudste regeringsgebouw in Washington. Op de terugweg de heuvel af zien we de helikopter met president Biden erin eindelijk vertrekken. 

Na het Tweede Wereldoorlog monument is het Vietnam Veteranen Monument aan de beurt. Hier zien we iets dat tijdens de pandemie ook niet meer gebeurde en pas hervat is: de Honor Flight. Veteranen van over het hele land worden met dat programma naar Washington gebracht om de monumenten te bezoeken. 

Toen ik met mijn rondleidingen begon, elf jaar geleden alweer, zaten daar nog veel Tweede Wereldoorlog en Koreaanse oorlog veteranen bij. Nu zijn het vrijwel allemaal Vietnam veteranen en wellicht ook een aantal van meer recente oorlogen. 

Zoals wel vaker zijn de tamme eekhoorns hier ook een toeristen attractie. Die hebben ze niet in Tanzanie. Ik zou onze eekhoorns wel willen verruilen voor een safari daar!

Bij het dit jaar honderdjarige Lincoln Memorial laat ik hen naar boven gaan. Mijn energie is alweer op en ik heb dat beeld al ontelbare keren gezien. Natuurlijk vertel ik hen wel eerst wat ze daarboven gaan zien en om op de handen van het standbeeld te letten. 

Het Koreaanse Oorlogsmonument wordt nog steeds uitgebreid en moet deze zomer klaar zijn. De beelden vind ik schoongemaakt eigenlijk minder imposant, hoewel je dat op de foto niet zo ziet. Met de uitbreiding zullen de namen van de gesneuvelden en vermisten ook op marmeren platen staan. 

J.'s vader is 75 en volgens J. zou die wat langzamer lopen. Dat is misschien het geval in vergelijking met mij en J., maar ik teken ervoor om op mijn 75ste ook nog zo vlot te zijn. Af en toe rent hij zelfs even om ons in te halen na een foto. Ik probeer erg mijn tempo te verlagen, maar dat lukt niet altijd.

Zo langzaam lopen is wel vermoeiender, gelukkig zijn er nu alleen nog de monumenten rond het Tidal Basin. Het drupt wat intussen, maar geen echte regenbui. Ik stel voor de Franklin Roosevelt en Martin Luther King memorials nog te bezoeken en van verre over het Jefferson Memorial te vertellen. 

Dat is altijd nog zo'n extra wandeling voor wat mij betreft het minst interessante monument aan de Mall. Daar is men het mee akkoord. Zo gezegd, zo gedaan en na iets meer dan drie uur is de rondleiding afgelopen. Zij willen een Uber bestellen, maar hebben geen wifi. Ik stel voor naar het Smithsonian kasteel te lopen waar de wifi gratis is. 

Eenmaal daar overwegen ze de Metro to proberen. Ik bedenk me dat ieder kaartje om te beginnen $10 kost en het dat niet waard is voor maar een ritje. Het wordt dus toch weer een Uber en ik neem afscheid. 

Eenmaal ondergronds in het station hoef ik niet lang op mijn trein te wachten. Ik draag een KN95 mondkapje, want er is hier weer een flinke Covid uitbraak. Jammer genoeg doet niet iedereen dat en er komt een dame zonder naast me zitten. De trein wordt stampvol en ik merk dat ik me daar nog helemaal niet prettig bij voel.

In Vienna staat Rick me al op te wachten. We gaan nog even naar de Walgreens drive thru om mijn schildklier medicijnen op te halen. Dan zijg ik thuis doodmoe neer in mijn luie stoel. Mijn Fitbit laat 22000 stappen zien en bijna zestien kilometer gelopen. 

We maken het onszelf makkelijk vanavond en halen onze favoriete gerechten van Plaka Grill. Straks even een leuke tv show kijken en ik denk dat ik vannacht heel goed zal slapen!