Over heerlijk eten bij een Spaans-Japans restaurant

Eigenlijk ben ik om tien over zeven al wakker, maar ik blijf tot Alexa "You've got a friend in me" begint te spelen liggen. Beneden tref ik Rick het nieuws kijkend aan. Dat gaat op het moment vrijwel alleen over de schietpartij waarbij 19 kinderen vermoord zijn. Ik word daar zeer verdrietig van!

Om dat droevige een beetje te ontsnappen besluit ik mijn ontbijt buiten op het deck te eten. Het is een aangename temperatuur en met het geluid van onze waterval geeft het me een vakantiegevoel. 

Na onze Starbucks rit sleep ik mijn mini elliptische machine naar buiten en sport op het deck. Om vijf voor half tien ga ik me klaarmaken voor personal training. Zo heb ik tijd om naar Sharons huis te fietsen. 

Onderweg zet ik mijn vogelzang app aan en die onderscheidt het lied of de roep van maar liefst negen vogelsoorten. Ik vind het interessant dat we hier kennelijk twee kraaiensoorten hebben en dat die een andere roep hebben. 

Sharon heeft weer een pittig half uur voor me in petto. Alle spieren komen aan bod en ik blijf het knap vinden dat de routine nooit hetzelfde is. Dat lijkt me ook saai voor Sharon. 

Thuis maak ik mijn stappen af en ga dan naar Poki DC. Daar haal ik een poke bowl. Rick is intussen naar Cava geweest en we eten gezellig samen op het deck. De zon laat zich slechts af en toe zien, maar het is lekker warm.

De rest van de middag ben ik erg lui. Het begint wat te miezeren, dus buiten zijn is er niet meer bij. Dan lees ik wat, wandel af en toe een stukje, doe Frans en mijn breinspelletjes. Zo is het al snel tijd om me te verkleden voor vanavond. 

Rick heeft mij voor Moederdag een etentje bij Cranes in Washington gegeven. Dat restaurant heeft een Michelin ster en de cuisine is een fusie van Spaans en Japans. We zijn zeer benieuwd!

Rick zet mij bij het restaurant af en gaat dan de auto parkeren. Ik word naar een tafeltje helemaal achterin met zicht op het hele restaurant geleid. De ambiance is heel modern, een grappig contrast met het oubollige biefstukrestaurant dat er voorheen was.

Als Rick aanwezig is bestellen we beiden de omakase. Dat zijn zeven hartige gerechtjes en drie desserts. Ik ben niet zo van het dessert en vraag wat dat dan inhoudt. Het blijken twee kleine hapjes en een chocolade gerecht te zijn. Dat kan ik nog wel aan. 

Het wordt een verrukkelijke maaltijd. De Japanse en Spaanse smaken zijn heel goed gemixt door de chef uit Barcelona. We hebben een drietal visgerechten, een drietal vegetarische en een vleesgerecht, varkensschouder. Daarna komen de desserts, niet teveel en niet te zoet, helemaal perfect. 

Makreel

Gyoza gevuld met erwtenpuree

Gestoomd ei met allerlei lekkers

Hamachi

Asperge met heerlijke saus en blauwe aardappel chips

Kabeljauw

Varkensschouder

Geitenmelk chocolade mousse met chocolade ijs en chocolade rijstkorrels in caramelsaus

De bediening is zeer attent en de gerechtjes komen met de juiste tussenpozen. We voelen ons niet gehaast, maar vragen ons ook niet af waar het volgende blijft. Al met al een heel leuke en smakelijke ervaring, dit restaurant heeft zijn Michelin ster verdiend.

Door het sjieke City Center DC lopen we terug naar de garage. Gelukkig hebben we op de terugweg rustig verkeer. Rond half tien zijn we thuis. Ik zeg tegen Rick dat ik zo'n bijzonder avondje veel leuker vind voor Moederdag dan een ding dat ik nauwelijks gebruik. Hij is het daarmee eens, want ook hij profiteert hiervan. 

Het blijft fijn om dichtbij zo'n grote stad te wonen en dit soort dingen te kunnen doen. We hebben nog heel wat te ontdekken, want Washington krijgt steeds meer interessante restaurants. Ook dit jaar hebben drie restaurants een Michelin ster verkregen.