Over de terugreis

Mijn wekker is gezet voor vijf uur, maar ik ben om tien voor vijf klaarwakker en sta dus maar op. Dat is maar goed ook, want om de een of andere reden gaan zowel mijn Fitbit als mijn telefoon wekkers niet af. 

Een kwartiertje later heb ik gedoucht en alles weer ingepakt. Ik ben heel dankbaar voor dat karretje van gisteravond. 

Beneden check ik uit en loop dan naar de vertrekhal. Daar neem ik plaats in de gelukkig nog korte Priority rij. Ik gebruik mijn tas als stoel en dat gaat goed, behalve als mijn hele karretje omvalt. 

Gelukkig is het dan al tijd om in te checken. Als dat gebeurd is word ik naar "Assistance" zo'n tien meter verderop gestuurd. Daar komt al gauw een rolstoel, die me door de paspoort- en veiligheidscontrole brengt. 

Uiteindelijk word ik naar Lounge 41, de Aspire lounge, gebracht. Daar is een simpel ontbijt en heerlijke koffie om de tijd door te komen. Rick zou zich hier helemaal thuis voelen met alle keuzes aan Pickwick thee. Eerlijk gezegd valt de lounge tegen. Het is allemaal oud en weinig gelegenheid om elektronica op te laden. 

Veel eerder dan ik dacht wordt mijn naam opgeroepen om naar de gate te gaan. Samen met de wat knorrige Engelsman, die ik al bij de check in ontmoette, word ik in een karretje naar de gate gebracht. 

Die Engelsman blijkt heel vriendelijk te zijn. Hij verwacht enkel heel goede service voor zijn dure ticket. Ik vind zelf dat we heel bekwaam opgevangen worden. Niets dan lof voor de medewerkers van Schiphol wat mij betreft. 

Bij de gate nemen we plaats op de stoelen voor mensen, die assistentie nodig hebben om aan boord te gaan. Als het eindelijk tijd is om aan boord te gaan is het nogal chaotisch, maar dan zit ik eindelijk in mijn stoel 4A. Ik heb vanwege toch veel pijn van alle stress en aan mijn voet een upgrade gevraagd en gekregen. 

Een laatste blik op Nederland voor nu

We vertrekken om 11 uur in plaats van kwart over negen, maar er wordt nog ontbijt geserveerd. Gelukkig is de kip burrito meer een lunch en het kaasplankje erna is erg lekker. 

Na het eten vermaak ik me met kijken naar shows, Margrieten (die ik van Marion kreeg) lezen en wat computeren. De vlucht gaat snel en voor ik het weet staat er een hamburger voor mijn neus. Die smaakt goed en de pure Belgische chocolade brownie nog beter. De bediening op deze vlucht is super vriendelijk en attent. 

De zeven en een half uur gaan dan ook echt snel voorbij en we landen rond een uur op Newark Airport. Als ik het vliegtuig uitkom is er echter geen rolstoel te bekennen. Gek, in Chicago, Schiphol en Dulles was dat perfect geregeld. 

Als er een dame met rolstoel langs komt vraag ik of zij mij kan brengen. Gelukkig is dat het geval, want het is weer heel wat lopen en in de rij staan. Met mijn Global Entry en TSA Pre ben ik al snel door alles heen. Ik word naar de gate gebracht en dan is het nog zo'n 45 minuten voor we gaan boarden.

De vlucht naar Dulles duurt maar drie kwartier en hier staat wel een rolstoel klaar voor mij. Ik word naar de baggage claim gebracht en daar staat Rick ons al op te wachten. Mijn tas komt vrij snel en in de rolstoel word ik naar de auto gebracht. 

Rick geeft de beste man een fooi en dan zijn we op weg naar huis. Het is heerlijk weer, volgens Rick voor het eerst in zes dagen. Eindelijk is Ian vertrokken en de komende dagen wordt het rustig herfstweer. Ik lijk telkens het mooie weer wel mee te nemen, in Nederland ook al. 

We bestellen sushi van Yama en ik probeer hard om wakker te blijven. Ik wil niet eerder dan negen uur gaan slapen, maar of dat me lukt weet ik niet. Ik gaap er nu al op los.