Over een herfstachtige rondleiding en happy hour

Zodra Alexa haar liedje begint te spelen sta ik op. Ik maak me meteen klaar voor de dag, want ik heb vanochtend een rondleiding langs de monumenten. 

Na mijn ontbijt en Ricks douche gaan we naar de Starbucks in het Pan Am Center. Zo kan ik op tijd nog van nitro brew genieten. 

Om iets voor negenen brengt Rick me naar het metrostation en de trein staat al klaar. Een paar minuten later vertrekken we en na een rit van een half uur stap ik bij het McPherson Square station uit. Het is koud en de duiven schuilen zelfs in het station. 

Aan de overkant van het station bevindt zich de Eye Street Grill. Hier koop ik een flesje water en een Kind reep (die ik later aan mijn gezelschap geef). Alleen mensen, die iets kopen, mogen gebruik maken van het toilet en dat heb ik nodig. 

Er staat een koude wind en ik ben blij dat ik me warm heb aangekleed. Op een bankje voor het Witte Huis ga ik op mijn gezelschap wachten. Dat zijn vandaag mijn vriendin Huyen en haar man en schoonfamilie. 

Zij zijn met de auto gekomen en moeten eerst een parkeerplek vinden. Dat duurt even, maar een half uurtje later dan afgesproken treffen we elkaar voor het Witte Huis. Afgezien van de kou kan het geen mooier weer zijn. 

Net als ik klaar ben met vertellen over het Witte Huis en we er dichterbij willen komen voor foto's worden we door de Secret Service terug naar H Street gewezen. De president zal over een half uur vertrekken en dan mag niemand Lafayette Square op. 

Wij lopen dan maar verder naar de achterkant van het Witte Huis. Daar horen we voor het eerst andere Nederlanders en dat gebeurt nog twee keer vanochtend. Duidelijk is het herfstvakantie. 

Het imposante "Old Executive Building" naast het Witte Huis

Op de Mall beginnen we met het Washington Monument. Het verhaal daarover vind ik altijd leuk om te vertellen. Daarna zet ik het hele gezelschap op de foto. 

We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog monument dat altijd weer indruk maakt. Als we het monument uit lopen neem ik hen mee naar de achterkant en laat het tekeningetje van Kilroy was here zien. Maar heel weinig mensen weten van het bestaan daarvan op dit monument. 

Helaas waait het te hard voor een reflectie in de Reflecting Pool, maar ik neem hoe dan ook foto's van het gezelschap. Ook zij wonen ver uit elkaar en ik weet uit ervaring hoe belangrijk zulke foto's zijn als aandenken.

De muur van het Vietnam Monument is altijd weer mooi in zijn soberheid. Hier zien we een heel aantal veteranen, die met een Honor Flight zijn gekomen om de monumenten in Washington te bezoeken. 

In het Lincoln Memorial zien we die president nog steeds met zijn ene hand in een vuist en de andere hand ontspannen op zijn troon zitten. Voor een honderdjarig beeld ziet het er nog heel goed uit. 

Na het Koreaanse oorlogsmonument dat altijd weer een favoriet is met al zijn symboliek steken we over naar het Tidal Basin. Aan de tieners merk ik nu wel dat de interesse vrijwel weg is. 

Vanaf het Martin Luther King Jr. Memorial vertel ik dus maar over het Jefferson Memorial, zodat we niet het hele Tidal Basin rond hoeven te lopen. De ouders en grootmoeder willen nog wel graag het Franklin D. Roosevelt Memorial doen. 

Via het Tidal Basin lopen we daarheen. Iedereen vindt het de moeite van wat langer lopen waard. Het is dan ook heel anders en meer visueel uitbeeldend qua symboliek dan de andere monumenten. 

Het is inmiddels na tweeen en iedereen heeft zin om te gaan eten. We lopen terug naar de Mall waar ik afscheid neem. Zij gaan lunchen bij het Food Court in het Reagan gebouw waar hun auto staat en ik loop naar het Smithsonian station. 

Daar hoef ik maar drie minuten te wachten op de trein naar Vienna. Rick biedt aan een Subway salade voor mij te halen en die heeft hij bij zich als hij me opwacht. Thuis smul ik ervan, want ik heb ongemerkt ook honger gekregen. 

De volgende paar uur rust ik zoveel mogelijk. Ik moet echt een afspraak met een fysiotherapeut maken, want niet alleen mijn voeten, maar ook mijn knieen en heupen doen pijn. Mijn voeten gelukkig niet meer zo erg als voorheen, dus de behandelingen helpen. 

Tegen vijven brengt Rick me naar Greenhouse Bistro voor het maandelijkse happy hour met vriendinnen. Deze maand zijn we met zijn zessen. Dit restaurant is bij de anderen onbekend en dat verwachtte ik al. 

Ze hebben een heel goed happy hour menu met mijn favoriete voorafjes een stuk afgeprijsd. De steak bites zijn altijd weer heerlijk en een aantal van de anderen bestellen die ook. Het wordt weer ontzettend gezellig en voor we het weten loopt het tegen zevenen en nemen we afscheid tot volgende maand. 

Serena brengt me naar huis en onderweg praten we gezellig bij. Het wordt hoog tijd dat we weer eens wat samen met haar en Niall gaan ondernemen. De tijd gaat op het moment zo snel! Het lijkt soms wel of we het nu drukker hebben dan toen de kinderen nog thuis woonden. 

En nu ga ik van mijn luie stoel genieten en wat shows kijken. Morgen kan ik mijn voeten weer rust geven.