Over een middagje natuur en naar de dierenarts met Orion

Gisteravond gebeurden er twee dingen waardoor ik direct na het wakker worden op ga bellen. Ten eerste liet Orion zien dat de bobbel in zijn wang hem pijn doet. Ten tweede kreeg ik het voor elkaar een van mijn contactlenzen te breken. 

 

Als eerste bestel ik nieuwe contactlenzen. Gelukkig heb ik nog een oud paar, maar die zijn niet bifocaal. Nu moet ik weer een leesbril dragen. De opticien weet helaas niet of de nieuwe contactlens er voor mijn vertrek zal zijn. Ach, ik overleef ook wel met een leesbril.

De dierenarts wil Orion eerst als noodgeval zien, maar aangezien de zwelling er al sinds zondag zit en niet groter is geworden lijkt het me okay later vandaag te gaan. Op die manier kan Rick ook mee en die heb ik wel nodig met Orion bij de dierenarts. De afspraak wordt voor half zeven gemaakt. 

Rick is inmiddels al boven en ik haast me naar beneden om ontbijt te maken en eten. Ik ben dol op enoki paddenstoelen, die ik een beetje bruin bak. Het bevalt me wel om maar twee soorten paddenstoelen te hebben. 

Natuurlijk is het zodra Rick beneden is tijd voor ons dagelijkse bezoek aan Starbucks. Eerst brengt Rick zijn kleren naar de stomerij daar vlakbij. Nadat we onze koffies hebben opgehaald koop ik een fles groentensap van Greenheart. Tussendoor spelen we Pokemon Go. 

Het is nog voor negenen als we weer thuis zijn. Dat is altijd fijn, dan begin ik niet zo laat aan mijn sportroutine. Daardoor ben ik om kwart over tien al klaar en heb veel tijd om mijn Arabische lessen te doen. 

Rick heeft zijn lunch thuis en ik ga een wrap in collard green bladeren van Sweet Leaf halen. Die vind ik altijd heerlijk. Het is feitelijk een salade, maar mijn brein denkt dat het een wrap is.

Iedere lente ga ik graag naar Bull Run Park waar de Virginia Bluebells bloeien. Ze zijn ook bij bijvoorbeeld Great Falls te vinden, maar in dit park zijn er hele velden van. Ik rijd erheen en parkeer op de grote parkeerplaats. 

Het is nog niet helemaal op zijn hoogtepunt en nog heel rustig. Ik kom maar een handvol mensen tegen. Toch zijn de bloemen al redelijk ver uit. Het blijft een mooi gezicht. Het is ook rustgevend zo vrijwel alleen in de natuur te lopen. 

Onderweg kom ik een oudere dame tegen, die vraagt of ik me hier als vrouw alleen veilig voel. Ik beaam dat, want iemand die kwaad in de zin heeft gaat geen uren wachten in dit park met zo weinig bezoekers. Daar is ze het mee eens. 

Na mijn wandeling zoek ik een van de weinige bankjes op. Ik heb uitzicht op Bull Run (run = rivier hier in het zuiden van het land) en het water kabbelt langs me heen. Het is zo idyllisch. De enige stoornis is de schietbaan vlakbij. Blijkbaar zijn er genoeg mensen, die gaan schieten midden op een woensdagmiddag. 

Na iets meer dan een uur daar gezeten te hebben loop ik terug naar de auto. Het verkeer is slecht en ik neem de tolbanen terug naar huis. Daar kom ik net op tijd binnen om Orion zijn kalmerende medicijnen te geven. 

Aangezien we geen idee hebben hoe lang het dierenartsenbezoek gaat duren bestellen we ons avondeten vroeg. Het wordt een pizza bowl van Papa John's, die Rick op gaat halen. Die zijn altijd weer erg lekker. 

Om kwart over zes zetten we Orion in mijn auto en rijden naar Town & Country Animal Hospital. Gewoonlijk doen we Orion een muilkorf aan, maar dat gaat nu niet met een pijnlijk iets aan zijn snuit. De dokter komt naar buiten om met ons te praten en daarna komt een assistente, die Orion kent, hem halen. 

Hij blaft en springt op haar af en opeens gaat er een lichtje in mij op. Ik wil eens kijken hoe Orion is als ik er niet bij ben. Ik ga in de auto zitten en laat Rick Orion meebrengen. De hond houdt zodra hij me niet meer ziet op met blaffen en is zo mak als een lam opeens! Hij verdedigt mij dus altijd. 

Rick komt met zijn mond open van verbazing terug. Het leek opeens of hij een andere hond had. Nu weet ik al dat Orion rustiger is als ik er niet ben, maar dit was wel heel opvallend. Nu nog een manier vinden dat Orion niet blaft als mensen thuis dichtbij mij komen. 

De dierenarts komt een half uurtje later naar buiten met de mededeling dat Orion een gebroken en ontstoken kies heeft. Die moet eruit en 11 april gaat dat gebeuren. Dan ben ik er niet dus Rick gaat Orion brengen. In de tussentijd krijgt hij antibiotica en pijnstillers. Wat een opluchting, want ik dacht natuurlijk weer meteen het ergste. 

Moe, maar voldaan zijg ik in mijn luie stoel neer. Ik ben zo blij dat er niets ernstigs aan de hand was met mijn hondenkind. Op zulke momenten merk ik pas hoeveel ik van hem houd ondanks al zijn fratsen.