Over een pijnlijke MRI

Na rare dromen over dat Rick opeens met een andere vrouw ging trouwen (hoe ik daar nu weer bij kom?) schrik ik wakker als Alexa haar Disney deuntje begint te spelen. Dat gebeurt niet vaak. Ik sta meteen maar op.

Rick heeft mijn koffie al klaar staan en ik schenk een mok in. Ik heb een nieuwe suikervrije siroop met witte chocolade smaak en die is erg lekker. Mijn ontbijt maken neemt altijd wat tijd in beslag, maar het is de moeite waard. 

Vandaag heeft Rick dag twee van de bijeenkomst in Dallas, die hij dit jaar virtueel "bezoekt". Rick moet vanochtend een paar uur lang presenteren, dus we gaan weer naar de Starbucks in het Pan Am Center. 

Dan is het tijd voor mijn sporten. Ik doe een combinatie van op de plaats rennen, mini elliptische machine en Scoop. Intussen geniet ik van het uitzicht op ons eigen kersenboompje dat nu ook in volle bloei staat. 

Tijdens mijn cardio belt Carmen. Ik heb om elf uur een kappersafspraak en Carmen vraagt of ik om half elf kan komen. Ik weet niet of ik dat ga halen, maar na het sporten maak ik me snel gereed voor de dag. Precies om half elf loop ik Lofty Salon binnen. 

Mona knipt mijn haar bij, want als het over mijn schouders gaat hangen staat het zo lijzig. Dan kleurt Carmen de uitgroei bij en ik zie er weer presentabel uit. 

Het is na twaalven als ik mooi gekapt weer buiten sta. Ik besluit meteen maar lunch te gaan halen. Dat wordt een groentewrap van Sweet Leaf met kip en bacon. Ze doen er altijd zoveel kip in dat ik het niet op kan. Gelukkig is daar Orion, die er korte metten mee maakt. 

De brigade is vol aandacht als Rick zijn lunch maakt

Na het eten ga ik even in de zon buiten zitten. Daarna is het tijd om me klaar te maken voor de MRI van mijn schouder. Ik kom ruim op tijd aan voor mijn afspraak van drie uur. Ik krijg een tablet met bijna honderd vragen aangereikt en een kwartiertje later heb ik die allemaal beantwoord. 

Het is bijna drie uur en ik verwacht dat ik dan bijna aan de beurt ben. Maar nee, ze rekenen een half uur voor het invullen van de vele vragen, dus mijn MRI is pas om half vier. Les geleerd, hier hoef je niet vroeg aan te komen. 

Gelukkig heb ik van alles te doen op mijn telefoon en het halve uur is zo voorbij. Ik word naar achteren geroepen en moet mijn spullen in een kluisje leggen. Dan word ik op het MRI bed "vastgebonden". Mijn schouder moet in een of andere houder en mijn arm wordt met een riem stil gelegd. 

Dit is lang niet mijn eerste MRI en ik vind ze meestal niet erg. Ik luister naar het getimmer en probeer daar een melodie van te maken. Waar ik niet op had gerekend is dat mijn arm ontzettend pijn gaat doen. Ik huil er bijna van en ik ben heus wat pijn gewend. 

Het duurt ook zo lang, maar ik houd me maar voor dat dit nu eenmaal moet al is mijn pijnniveau een flinke tien. Eindelijk houdt het geklop op en mag ik eruit. De ibuprofen, die ik van tevoren had genomen, deed duidelijk niets, want mijn hele lichaam doet vlammend pijn. 

Met mijn cd vertrek ik niet veel later en maak in de auto meteen een afspraak voor maandagmiddag met de orthopeed. Hopelijk kan ik tenminste een steroide injectie krijgen om de pijn te verlichten. Ik ben meteen ook dood- en doodmoe. 

Nadat ik een foto van een Amerikaans roodborstje voor mijn natuur themafoto heb genomen, loop ik de achtertuin in om onze kersenboom ook vast te leggen. Hopelijk is de bloeiperiode lang, maar ik vrees van niet. 

Rick wacht me op en biedt aan sashimi van mijn favoriete Japanse restaurant, Sushi Koji, te gaan halen. Daar zeg ik nooit nee tegen. Het smaakt dan ook als de traktatie die het altijd weer is. 

Na het eten ga ik mijn luie stoel liggen en wat programma's kijken. Hopelijk helpen de pijnstillers vanavond wel en kan ik redelijk slapen.