Dag 1 Londen en Parijs: Over een prachtige dag in Londen

Met heel veel moeite viel ik midden in de nacht toch in slaap. Tot mijn verbazing voel ik me uitgerust als ik om tien voor half negen wakker word. Maria doet ook net haar ogen open. 

We staan op, maken ons klaar en lopen dan naar de overkant naar het Salt & Pepper cafe. Dat heeft een lekker menu. Ik neem het Britse ontbijt, maar mis de gegrilde tomaten en black pudding. Maria's ontbijt ziet er heerlijk uit en er zijn nog meer lekkere keuzes, dus ik denk dat we hier vaker gaan ontbijten. 

Na het eten gaan we op zoek naar de Big Bus Stop in de buurt van Covent Garden. Met GPS vinden we die moeiteloos en laten onze London Pass scannen. Wij gaan de rode lijn doen en die bus komt vrijwel meteen. 

Nu moet ik toegeven dat Big Bus meestal niet mijn favoriete hop on hop off is en dat merken we hier ook meteen. We gaan op het boven deck zitten en realiseren ons dan dat we koptelefoontjes nodig hebben. Alleen rijdt de bus al en bij de volgende stoppen stappen er zoveel mensen in dat we niet de kans hebben naar beneden te gaan. 

Pas bij de halte voor de Tower of London blijft de bus lang genoeg staan om de oortjes te gaan pakken. Dat valt dan toch weer tegen, want er is meer muziek dan uitleg. Daarom vind ik een live gids zoveel leuker. 

Eigenlijk waren we van plan om de hele route van de bus te doen, maar omdat we toch al van plan zijn om de meeste bezienswaardighedente te gaan zien en de uitleg zo saai is, besluiten we op Westminster Bridge al uit te stappen. 

We lopen langs de parlementsgebouwen en Big Ben, die eindelijk uit de steigers is. Maria vraagt zich nog af of we niet beter tot morgen zullen wachten als deze dingen op ons schema staan. Ik antwoord dat je het in Londen nooit weet, morgen kan het helemaal bewolkt zijn. 

Westminster Abbey is gesloten vanwege Goede Vrijdag en staat morgen op het programma. Ons volgende doel is de Wellington Arch en we lopen er door St. James's Park heen. Zo heeft Maria ook meteen zicht op Buckingham Palace, hoewel dat eigenlijk heel saai is. Geen wisseling van de wacht tijdens de dagen dat wij hier zijn. 

Eigenlijk had ik heel graag het Apsley House, het huis van de hertog van Wellington, weer bezocht, maar dat gaat pas 21 april open. We laten onze London Pass scannen voor de boog en lopen naar boven. Het is leuk om gedaan te hebben, maar ik zou er niet voor omlopen. 

Het is al na twaalven en de magen beginnen te rommelen. Ik zoek naar een leuk restaurant dichtbij en de keuze valt op The Grenadier. Ik stel mijn GPS in, maar waar die ons heen brengt is geen pub te zien. Een vriendelijke veiligheidsbeambte ziet onze verwarring en komt ons te hulp. Hij brengt ons helemaal naar het restaurant, zo aardig!

Geen rij bij deze telefooncel zoals bij die bij Parliament Square

Het blijkt een heel goede keuze te zijn. We nemen het laatste tafeltje buiten in de zon en bestellen binnen. Ik kies voor het gerookte zalm voorgerecht en dat is precies goed voor de lunch. Maria smult ook van haar vegetarische kerrie. 

Volgende op het programma is Harrods. Daar ben ik al heel lang niet geweest. Wat een mooi gebouw van binnen en buiten! We gaan naar de speelgoedafdeling, want er staat iets over Harry Potter, maar dat is er kennelijk niet meer. Toch is het leuk om gezien te hebben. 

We willen allebei heel graag naar Notting Hill, maar ik moet toegeven dat mijn schouder, heupen en voeten flink klagen. Stom dat ik met de lunch geen ibuprofen heb ingenomen! We proberen een fiets te huren, maar dat lukt niemand bij het station waar we zijn. De machine en de app werken niet, dus we geven het maar op. 

Dan lopen we Hyde Park door richting Kensington Palace. Gelukkig heeft Maria wat water mee, want ik heb die ibuprofen nodig als ik nog zo'n stuk verder wil wandelen. Na een half uurtje nemen de pijnen wat af en kan ik door. 

Notting Hill is zo'n buurt, die meestal net te ver weg ligt om heen te lopen. Ik wil echter eindelijk eens de Portobello markt en de gekleurde huizen zien. Maria denkt natuurlijk aan de film Notting Hill. Na een uur wandelen komen we er aan en het is zeker de moeite waard.

Na een tijdje door de markt gelopen te hebben nemen we even pauze bij The Distillery. Er zijn buiten twee stoelen vrij zonder tafel. Geeft niet, we hebben geen tafel nodig om iets te drinken. Ik bestel een Aperol Spritz en water en Maria haalt een warme of liever hete thee. Ze moet er koud water bij doen om het drinkbaar te maken. 

Het loopt al tegen vijven en zo langzamerhand weet ik van mezelf dat ik mijn "muur" aan het bereiken ben. Maria zou nog door kunnen, maar ik vertel haar dat we, als zij mij de komende dagen nog mee wil hebben, een punt achter het lopen moeten zetten. 

We roepen een Uber en een kwartier later zijn we bij het hotel. Na ons even opgefrist te hebben gaan we aan het avondeten denken. Het moet iets dichtbij zijn, want ik moet naar mijn lichaam luisteren.

Eerst gaan we naar de overkant naar het andere Radisson Blu hotel, waar Scoff & Banter is. Het menu leek online aantrekkelijk, maar het blijkt enkel een bar te zijn met een veel beperkter menu dan we online zagen. 

We hebben het over een pub en de barman stuurt ons naar de "pub" op de hoek. Dat blijkt een Mediterraans restaurant met fish and chips op het menu te zijn. Ook niet wat we zoeken, maar dan zie ik de Museum Tavern pub vlakbij (tegenover het British Museum). 

Dat is de oudste pub in deze contreien uit het midden van de 18e eeuw. Het is druk, maar we vinden nog net een tafeltje. We bestellen beiden de zalm en kaas cakejes met rucola salade. Het is een heel goede keuze! Ook veel leuker voor Maria om in een authentieke pub te eten. 

 We lopen terug naar het hotel en ik haal mijn laptop op om in het restaurant dit blog te schrijven. Maria komt me als ik klaar ben gezelschap houden. Hopelijk slaap ik na al dat wandelen beter dan vannacht. Ik heb vandaag 20980 stappen gezet.