Over een zomerse dinsdag

Nog voor Alexa's Disney deuntje ben ik wakker. Het belooft alweer een schitterende dag te worden en daar wil ik zoveel mogelijk van profiteren. 

Terwijl ik mijn ontbijt eet maakt Rick zich klaar en dan gaan we naar de Starbucks in het Pan Am Center. Rick gaat vandaag namelijk naar kantoor en die Starbucks is vele malen dichterbij dan die in Vienna. 

Rick zet me thuis af en ik besluit mijn cardio buiten te doen. Ik ren op de plaats voor het huis en geniet ervan. Alle vogels die zingen, de lentekleuren overal, ik houd van dit seizoen. Alleen de laatste tien minuten doe ik op de Scoop binnen om mijn heupen los te maken. 

In de achtertuin gaat steeds meer bloeien. Nu is de Prunus Kanzan aan de beurt, ook wel de Kwanzan kersenboom genoemd. Ook deze bloesems vind ik prachtig en de buurt staat er vol mee. 

Na mijn Duolingo lessen print ik alle tickets voor trein en attracties. Die staan ook allemaal wel op mijn telefoon, maar voor de zekerheid is het handig ze ook op papier te hebben. 

Het is inmiddels 21 graden en ik heb zin in een zomerse lunch. Ik rijd naar The Boro en bestel een poke bowl van Poki DC. Voor het eerst dit jaar eet ik die op hun terrasje op. 

Na het eten heb ik weer zin om foto's in de tuin van het Freeman House in Vienna te maken. Daarna ga ik op een bankje genieten van het mooie weer. Opeens herken ik de vrouw op het bankje naast mij en haar man komt er net aan.

Het zijn Beth en Peter (tweede naam Tjeerd). Ik ken ze al jaren, maar we hebben elkaar ook al jaren niet in levende lijve gezien. Peter is van origine Nederlands al spreekt hij maar een paar zinnen. Ze gaan wel regelmatig naar zijn familie in Groningen. Het is een leuk stel en we praten zeker een half uur. Hopelijk lukt het binnenkort eens met ze uit eten te gaan. Rick zal dat ook leuk vinden. 

Omdat ik dorst heb besluit ik naar huis te gaan. Ook voor Orion is dat gezelliger. Het is warm genoeg om op het deck te zitten, heerlijk!. Ik lees een paar uur en ga me dan klaarmaken voor het maandelijkse happy hour.

Dat is vanavond bij Maru, een Koreaans/Japans restaurant hier vlakbij. We vergeten het bestaan ervan vaak, maar het eten is heel goed. Mijn reservering is voor negen mensen, maar zoals vrijwel iedere maand haken er een paar af en zijn we uiteindelijk met zijn zevenen.

De meesten van ons bestellen Koreaanse gerechten, de Dolsot Bibimbap voor mij. Alleen Maria bestelt sushi. Het is opmerkelijk dat alle gasten Koreaans zijn. Dat zegt wat over het eten. Ook zit het restaurant op een dinsdagavond vol, zeer populair dus. 

Alleen hebben ze te weinig personeel. Er is maar een dame, die alles doet behalve koken en sushi maken. Daardoor duwt het eeuwig voor we ons eten hebben. We nemen het haar niet kwalijk, want ze heeft het super druk. 

Eindelijk worden onze rekeningen gebracht en nemen we afscheid tot volgende maand. Het was leuk eens een heel onbekend restaurant te proberen. Ik was de enige, die hier weleens was geweest. 

Maria brengt me naar huis en we bespreken de laatste details van onze reis. We zullen haar heel vroeg donderdagochtend ophalen.