Over een rondleiding met een internet vriendin

We zijn op tijd uit de veren. Ik eet mijn ontbijt van de overgebleven paddenstoelen en spinazie en maak me dan klaar voor de dag. Rick doet dat ook en om kwart over acht gaan we op pad. Ik rijd eerst even naar het metrostation in mijn auto, zodat ik die later vanmiddag terug naar huis kan nemen. 

De garage is nog steeds helemaal niet vol. Voor de coronatijd kon je er voor tien uur geen parkeerplek vinden. Nu kan ik vlakbij de uitgang parkeren. Rick wacht me op bij de Kiss & Ride.

We halen koffies van de Pan Am Center Starbucks en nemen dan de I-66 naar Washington. Tot onze vreugde is de tol maar $6, dus we kunnen in een keer doorrijden. Het kan oplopen tot $40+ en dan nemen we natuurlijk een andere route. 

Rick zet me af bij het McPherson Square metrostation. Ik heb nog een half uur en loop naar het Eye Street Cafe. Daar koop ik een flesje water en maak gebruik van hun wc. Dan ga ik bij het station wachten op mijn groepje van vandaag. 

Dat zijn Antoinnette, die ik al heel lang online ken, en haar gezin. Het is heel leuk Antoinnette eindelijk in het echt te ontmoeten! Ze hadden moeite vanuit Canada de VS binnen te komen, dus de rondleiding is een paar dagen later dan afgesproken. 

Het gezin spreekt Frans en mijn Frans is helaas niet goed genoeg om er de rondleiding in te doen. Het wordt dus Engels. Iedere keer dat ik dat doe merk ik dat ik het hele verhaal zo sterk in het Nederlands in mijn hoofd heb zitten dat ik soms niet op de Engelse woorden kan komen. Verder gaat het prima. 

We lopen voor en achter langs het Witte Huis en dan naar het Washington Monument. Na de geschiedenis daarvan verteld te hebben is het Tweede Wereldoorlog monument aan de beurt. 

Het is prachtig, maar warm weer dus ik loop van schaduwplek naar schaduwplek. Het WO2 Memorial heeft echter nauwelijks schaduw. Wel mogen mensen er pootje baden, want dat deden de Amerikaanse soldaten ook in de Europese fonteinen na de oorlog.

Na een pit stop lopen we door naar het Vietnam Veteranen monument, oftewel "de muur". Die is altjd weer indrukwekkend. De volgende stop is het Lincoln Memorial en we gaan naar boven om Lincoln op zijn troon te bewonderen. 

Zoals altijd maakt het Koreaanse Oorlogsmonument veel indruk. Het blijft mijn favoriet met de levensechte beelden van bange soldaten. Je ziet ze gewoon door het Koreaanse landschap lopen. 

Dan is het tijd om over te steken naar het Tidal Basin. Daar is het vandaag rustig. Na het Martin Luther King Jr. Memorial bewonderd te hebben zien we het Jefferson Memorial aan de overkant van het meertje. Daar lopen we vandaag niet helemaal naar toe.

Het laatste monument dat we bezoeken is dat van Franklin D. Roosevelt. Dat heeft vier kamers, voor elke van zijn presidentstermijnen een. Ik zie aan de kinderen dat het goed geweest is en stel voor terug naar de bewoonde wereld te lopen. 

Dat duurt nog altijd een half uur, de afstanden hier zijn zo groot. Ik heb mijn nieuwe sandalen met goed voetbed aan en dat ging prima tot we de heuvel van het Witte Huis oplopen. Ik strompel gewoon, zoveel pijn! Morgen maar weer ibuprofen nemen voor ik ga lopen. 

Op 17th Street tegenover het Witte Huis wijs ik hen de Potbelly Sandwichshop. Daar nemen we afscheid. Ik baan me een weg naar de Old Ebbitt Grill. Daar wil ik hun zalmgerecht met linzen eten, maar dat is veranderd. Nu wordt het met mais e.d. geserveerd en dat vind ik niets. In plaats daarvan kies ik de salade met zalm, die wel erg lekker is. 

Even in de airconditioning met heel veel water heeft me goed gedaan. Ik begin aan de weg naar huis. De trein komt meteen als ik het perron op stap en binnen het halve uur stap ik in Vienna uit. Het valt me meteen op dat er nu hoge poortjes zijn waar we doorheen moeten. 

Er werd teveel over de oude heen gesprongen om zonder te betalen te rijden. Probeer dat maar eens met deze, onmogelijk. Ik vind het wel fijn, misschien zijn er nu minder louche figuren in de treinen. 

Wat ben ik blij dat ik mijn auto bij het station heb staan! Ik heb zoveel krampen in mijn voeten. Ik laat thuis Orion even uit en rijd dan naar het zwembad. Een koele duik heb ik wel verdiend en het voelt heerlijk!

Als Rick op weg naar huis is ga ik terug. We verkleden ons en vanavond valt de keuze op Harth voor het avondeten. We worden zoals altijd als oude bekenden ontvangen. Natuurlijk bestellen we ieder weer de tarte flambee. Zo lekker, die dunne knapperige korst vind je hier verder nergens.

Het is een lekker einde van weer een mooie dag. Ik vind het altijd zo leuk om mensen in het echt te ontmoeten, die ik al zoveel jaren ken. En dan vind ik het ook weer jammer om afscheid te nemen. Hopelijk komen ze nog een keer terug.