Dag 2 New Orleans: Een dag in het French Quarter

 Tegen achten worden we wakker en maken ons snel gereed om op pad te gaan. We lopen al foto's nemend door het French Quarter naar Cafe du Monde. Een ochtend moeten we hier natuurlijk hun beignets eten en de heerlijke cafe au lait drinken. Die laatste bestellen we koud.

We hebben geluk, want er zijn nog een aantal tafeltjes open. Niet veel later staat er een rij. Net buiten het restaurant speelt een bandje jazz muziek. Het maakt het een echte New Orleans ervaring. 

Na het eten begint de zoektocht naar een toilet, want Cafe du Monde heeft er geen. Uiteindelijk vind ik er een bij een cafe waar ik een flesje water koop. Dan lopen we naar het park voor de kerk en wachten op onze gids van Free Tours by Foot. 

We hebben een rondleiding door het Vieux Carre geboekt. Sandy wordt onze gids en vertelt heel interessant over de geschiedenis van New Orleans. Hoe het eerst Frans was, toen Spaans, daarna weer Frans en werd uiteindelijk in 1803 door Thomas Jefferson van Napoleon gekocht. 

Sandy vertelt over de architectuur en ook dat het symbool van de stad, de Fleur de Lis, eigenlijk niet zo'n fijne geschiedenis heeft. Weggelopen slaven werden op hun wang gebrandmerkt met een fleur de lis. 

Oudste huis in de stad

Na zo'n anderhalf uur is de rondleiding voorbij en gaan wij langzamerhand op zoek naar een restaurant om te lunchen. Rick wil graag een Mardi Gras joker hoed voor vanavond en kijkt in de souvenir winkels. In vrijwel iedere winkel zijn ze te klein voor zijn hoofd, maar uiteindelijk vindt hij er een.

Vandaag zijn de eerste grote Mardi Gras parades en we zien overal verklede mensen. De vrouwen op het balkon hieronder zijn van de Krewe of Cleopatra waar alleen vrouwen lid van zijn. Die is vanavond en Rick zou naar zijn collega's verderop in de stad gaan om te kijken, want de vrouw van een van hen doet mee. Lees verder waarom ik "zou" schrijf.

Onze keuze voor de lunch valt op Cornet. Daar kunnen we op het balkon eten met zicht op Bourbon Street. Hierboven schreef ik "zou", want onze ober Kevin raadt Rick van harte af om de parade met zijn collega's te zien. Zijn collega's wonen ver weg en de enige manier om er te komen is lopen. Dat zou zeker een uur heen en vooral ook terug zijn. Daar heeft Rick geen fut voor na een lange dag. 

Kevin is ook grappig, want hij zegt van tevoren dat we de jambalaya hier niet moeten bestellen. Dan bestel ik de vissalade, maar ook dat vindt Kevin geen goede keuze. Uiteindelijk wordt het de pasta met schaaldieren en daarvan eet ik de pasta bijna niet. Rick heeft een broodje met gebarbecued varkensvlees. 

Na het eten lopen we terug naar het hotel. Daar nemen we even pauze. Ricks collega's laten weten dat ze vlakbij zijn en we gaan een drankje met hen drinken. We lopen naar de Caroussel bar in het Monteleone hotel. 

Als we daar bijna zijn zien we een muziekband van de luchtmacht prachtige muziek maken. Het is ontzettend druk overal, heel anders dan gisteren. 

De Caroussel bar is de oudste bar in New Orleans en hij draait om zijn as. Helaas zijn er geen stoelen vrij, maar wij vinden een gerieflijke bank en stoelen. Walter trakteert ons op drankjes en we praten over hoe het is om mee te doen aan de parades. 

Walter en Rhys gaan volgende zaterdag meedoen met de parade van hun krewe. Ze hebben met zijn allen $15000 aan dingen om van de praalwagens te gooien besteed. Nu moeten ze nog proviand en drankjes kopen, want bij elkaar zullen ze zo'n 9 uur op de praalwagen staan. Gelukkig zijn er chemische toiletten beschikbaar.

Allemaal heel interessant, maar ik zou daar helemaal gek van worden! Negen uur op een wagen dansen en dingen naar de menigte gooien. Je moet er maar zin in hebben. Duidelijk ben ik niet weggelegd als Mardi Gras vierder. 

Na zo'n anderhalf uur moeten Walt en Rhys verder en Rick en ik gaan Bourbon Street aflopen. We kopen wat leuke kettingen in een souvenir winkel, want iedereen draagt die. Een blok verderop worden die van het balkon gegooid en dat balkon na balkon. Zo krijgen we er nog heel wat kettingen bij. Het is allemaal zo leuk en vrolijk!

Helaas blijven de gebroken kettingen op de straat liggen. 

We lopen nog wat verder, maar dan klagen onze voeten enorm en we wandelen terug naar het hotel. Daar heb ik even tijd om wat te rusten en een stuk van dit blog te schrijven. Dan gaan we gezamenlijk naar beneden.

Rick gaat wachten of de eerste parade en ik neem een taxi naar de New Orleans Creole Cookery. Hier heb ik met Bente afgesproken om te gaan eten. Bente ken ik al lang en iedere keer als ik in New Orleans ben proberen we elkaar te zien (en zij is een keer in Washington geweest). 

Altijd is het ook alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. We praten zoveel dat we telkens het menu nog niet hebben bekeken als de serveerster komt vragen wat we willen bestellen. Eindelijk hebben we een keuze gemaakt en dat is een voorafje van gegrilde oesters. Heerlijk is het!

Bente en ik zijn zeer eensgezind, want ons hoofdgerecht is ook hetzelfde. We nemen de "redfish" , een lokale vis met boontjes en meerkleurige aardappelen. Het is allemaal even lekker. We rekenen af en besluiten om bij de bar in ons hotel nog wat te gaan drinken. 

Dan doe ik iets dat ik sinds mijn studententijd niet meer gedaan heb. Bente is met de fiets en ik spring achterop. Het gaat goed, maar het is allerminst comfortabel. Tijdens mijn studententijd woog ik ook een stuk minder, dus ben onder de indruk dat Bente me meesleept. 

Fietsen gaat veel sneller dan wandelen en binnen de tien minuten zijn we terug bij ons hotel. Rick is inmiddels na het zien van een van de parades ook terug en komt naar de bar. Het is zo gezellig, maar tegen tienen voelen Rick en ik de lange dag en het vele lopen. 

We nemen afscheid van Bente, die we zondag weer zullen zien, en gaan naar boven. Daar schrijf ik dit blog even af en ga nu net als Rick slapen. Wat een stad is dit toch, we voelen ons in een heel andere wereld.