Over dinsdag

 Het lukt me nog steeds om half acht op te staan. Rick is wel eerder, maar niet veel. De koffie staat al klaar en ik schenk een halve mok in. Ik pocheer een ei in de magnetron en snijd wat gele kerstomaatjes door midden. Op het deck eet ik het op.

Rick is inmiddels in nettere werkkleding gekleed en we maken onze dagelijkse rit naar de Starbucks drive thru. We spelen een heel klein beetje Pokemon Go, maar niet te lang.

Thuis neemt Rick afscheid om naar zijn werk te gaan. Ik kijk hem wat schaapachtig aan en hij maakt natuurlijk een grapje, want zijn werk is tien stappen verderop. Rick mist het echte naar kantoor gaan en ik weet zeker dat hij dat, zodra dat weer kan, gaat doen. Ik snap het wel, maar vind het ook gezellig hem hier te hebben en een aantal keren per dag even te zien. 

Tijdens mijn stappen op het deck belt Christine. We praten bij over van alles en nog wat. Er is ondanks dat we eigenlijk nergens heen gaan toch best veel gaande in onze levens. Vooral met onze jong volwassen kinderen, ook Christine's dochter maakt een moeilijke tijd door.

Over kinderen gesproken, ik WhatsApp weer eens wat met Kai, die het nog steeds (gelukkig!) heel goed maakt. Ze hebben Raquels ouders bezocht dit weekend en ik ben blij dat hij zo toch wat ouderliefde krijgt. 

Kai is begonnen met de Alliance Francaise, want hij vindt dat hij op zichzelf te langzaam leert. Dat is pittig weet ik uit ervaring. Heel goed dat hij het doet en na die cursus kan Kai zeggen dat hij vijf talen vloeiend spreekt, dezelfde talen, die ik spreek, maar sommigen niet zo vloeiend (meer). 

Opeens loopt het tegen twaalven en maak ik me snel klaar, want ik heb om half een mijn virtuele lunch met Judith. Ik bestel van de Italian Gourmet, de in sla gewikkelde "wrap" met Italiaanse lekkernijen erin. 

De Italian Gourmet is erg populair en er mogen maar vijf mensen in de winkel. Als ik binnenloop ben ik nummer zes en wacht buiten tot er iemand vertrekt. Daarna kijk ik naar de vele Italiaanse producten, die ze verkopen. Mijn oog valt op pastasaus, die er erg lekker uitziet en geen toegevoegde suiker heeft (zoals zoveel hier in de VS). Maar het prijskaartje van $12 weerhoudt me ervan het te kopen. 

Net op tijd voor de lunch ben ik thuis. Jammer genoeg kan ik niet op het deck zitten, aangezien het opeens regent. Judith eet ook binnen, het heeft daar net geonweerd. Zoals altijd hebben we zo anderhalf uur volgekletst en moet Judith afscheid nemen om naar een vergadering te gaan.  

Voor mij is het al snel tijd om me klaar te maken voor het zwembad. Het is zonnig en flink warm dus het koele water voelt heerlijk aan. Dat halve uur gaat iedere keer te snel voorbij. Ik spreek buurman Chuck en vraag waarom het zwembad niet langer open blijft nu de kinderen virtueel leren. Het is toch een personeelskwestie, want ze hebben geen managers. Jammer, maar niets aan te doen dus. 

Als Rick klaar is met zijn werk gaan we verder aan de puzzel. Ik denk dat ik er meer van dit merk ga kopen. Het is niet makkelijk met 1000 stukjes, maar wel te doen omdat er niet 500 blauwe stukjes zijn om iets te noemen. Dat soort puzzels zijn niets voor mij. Rick heeft tot nu toe het merendeel gedaan. Het is tenslotte zijn puzzel, maar ik draag mijn steentje bij en zoek het Grolsch logo bij elkaar. 

Voor het avondeten grilt Rick worstjes, chorizo en andouille. Daar hebben we de caprese salade van eergisteren, zuurkool (dit keer de soort, die ik wel lekker vind) en bloemkoolpuree bij. Net voor het onweer komt zijn we klaar met eten.

Rick baalt enorm want hij kon de grill niet op tijd afdekken. Die wordt nu nat, lijkt me niet het einde van de wereld, maar in grill land kennelijk wel. Het onweer is indrukwekkend, maar gelukkig ook gauw voorbij. Nog altijd ben ik dankbaar dat Orion helemaal niet bang is. 

 

Het blijft nog lang nadonderen, maar het zware weer hebben we gehad. Het is altijd weer even afwachten hoe erg het gaat worden. Bij ons viel het mee, maar ten westen van ons zijn allerlei bomen om en stroom uit. Morgen wordt het na dit koufront heerlijk weer, ik zie ernaar uit.