Dag 10 Outer Banks: Over de laatste volle dag

Om tien over half zes word ik wakker om te plassen en ik baal, want dat betekent dat ik nog maar een half uurtje kan slapen. Gewoonlijk word ik om drie of vier uur wakker. Tien over zes komt dus al heel gauw en ik dwing mezelf op te staan, al ben ik nog flink slaapdronken. 

Orion is ook nog in diepe rust en stilletjes doe ik mijn contactlenzen in. Orion weet niet wat hem overkomt als ik gauw naar buiten ga. Gewoonlijk probeert hij dan mee te gaan, maar daar was hij vandaag te laat voor. Ik hoor hem de deur wel krassen, maar daarna is het stil.

Zodra ik richting het strand kijk weet ik dat de moeheid van het vroege opstaan weer compleet de moeite waard is. De zon komt om ongeveer 6:22 op en net ervoor zin de kleuren het mooist. Ik sta om dertien over zes op het strand en fotografeer erop los, maar ik geniet, zittend in het zand, ook van het prachtige spektakel. 

Om kwart voor zeven loop ik terug naar het huisje en begin aan mijn stappen voor vandaag. Tot mijn verrassing komt Rick om zeven uur naar buiten met Orion aan de lijn. We gaan een strandwandeling maken nu het nog heel rustig is (al komen we twee honden tegen waar Orion hard tegen blaft).

Gek genoeg negeert Orion de twee yoga klasjes, die worden gehouden. Dat lijkt mij ook wel wat, yoga op het strand. Dat ziet er helemaal zen uit. Orion is niet meer zo bang voor de golven, maar echt het water in wil hij ook niet. We lopen tot ik 6500 stappen bijeen heb en dan komt de rest later vandaag wel.

We douchen en kleden ons aan en gaan dan ontbijt halen. Bij de Starbucks haalt Rick de dagelijkse koffies en ontbijt voor hemzelf. Ik heb liever iets anders en bestel de gezonde groentes omelet van Bob's Grill. Nou, die ga ik morgen weer halen, hij zit tjokvol groente; tomaat, ui, spinazie, paprika en champignons. 

Na in de auto gegeten te hebben rijden we naar Jockey's Ridge State Park. Daar zijn de grootste duinen aan de oostkust van de VS. We lopen het houten pad naar de duinen en lezen de verschillende bordjes met uitleg over de dieren en de duinen. Je kunt de duinen ook beklimmen en zelfs deltavliegen, maar dat doen we vandaag allemaal niet. 

Wij willen namelijk optimaal van het strand genieten op deze laatste dag van de vakantie. Al voor tienen staat alles en gaat Rick proberen de vlieger op te laten. Dat lukt niet, want er is niet genoeg wind. Hopelijk gaat het vanmiddag wel gebeuren, anders hebben we veel spijt die vlieger niet eerder deze week gekocht te hebben. 

Terwijl ik in mijn lekkere luie stoel breinspelletjes speel, zie ik een krab hard bezig zijn hol te scheppen. Ik probeer hem telkens te filmen, maar dan glipt hij weer zijn holletje in. Eindelijk, na tig pogingen, kun je hem in het filmpje een keer zien graven. 

De tijd gaat altijd natuurlijk veel te snel en voor we het weten is het lunchtijd. We rijden naar Fish Heads waar we dezelfde serveerster krijgen als eerder in de week. Ze herkent ons, want Rick heeft zijn Donald Duck mondkapje op en ik dat met de Australische herder. 

We hoeven niet lang na te denken over onze maaltijden. Rick neemt de garnalen taco's en ik de salade met dit keer de krabcake erop. Natuurlijk mag de sake bloody Mary niet ontbreken. Ik ga die thuis ook eens met Old Bay proberen, kijken of het dan meer op deze lijkt. 

Het is zo leuk hier! We zien weer dolfijnen en kijken hoe de pelikanen vlak boven zee vliegen en er dan opeens in duiken. Jammer dat dit restaurant alleen in de zomer open is. We willen in oktober misschien nog eens hierheen, maar dan zijn ze waarschijnlijk gesloten. 

Er is een pier in de buurt, die ik nog niet heb gefotografeerd, Jennette's Pier. Dit is de enige pier van beton in deze omgeving en natuurlijk vermaak ik me weer met symmetrische foto's nemen. Dat valt niet mee, ik maak er wel tien die niet recht of goed zijn. Uiteindelijk houd ik de twee hieronder. 

We haasten ons terug naar het strand waar het Rick nu wel lukt de vlieger de lucht in te krijgen. Het was moeilijk uit de honderden vliegers een keuze te maken gisteren en deze is gelukkig erg leuk. De kleuren zijn fel en de franje draait in de wind. 

De rest van de middag lezen we wat, gaan af en toe het water in (ja, ik ook, al is het maar tot mijn heupen), en kijken naar de surfers. De golven zijn een stuk minder dan gisteren, maar toch kwam de lifeguard langs om ons te waarschuwen voor muistromen. Het water is wel een stuk warmer dan het was, 26 graden en dat was het begin deze vakantie absoluut niet!

Ook de middag vliegt voorbij. Om kwart voor vijf ruimen we op en wind ik de vlieger terug naar beneden. Die hing kennelijk heel hoog, want het duurt wel een kwartier voor ik hem in mijn handen heb. Deze kunnen we ook op de National Mall oplaten als er genoeg wind is. Dat lijkt me een leuke COVID veilige bezigheid. 

In het huisje ruimen we alvast wat op, zodat we morgen zoveel mogelijk tijd om te ontspannen hebben. Gewoonlijk moet het huis om tien uur verlaten zijn, maar wij hebben wat extra betaald om tot een uur te kunnen blijven. Zo hebben we de hele ochtend nog om te genieten. 

Voor ons avondeten bestellen we van de Black Pelican. Hun eten was een paar dagen geleden zo lekker en voor herhaling vatbaar. Rick neemt dit keer het oesters voorafje, dat ik had, en ik het krab voorgerecht, dat hij at. 

Vorige keer had ik de caprese salade en die bestel ik weer, maar dit keer met een tonijn biefstuk. Rick heeft een mix van verschillende zeevruchten. We eten buiten op het deck en zien weer een mooie zonsondergang. 

Vanavond wil ik weer vroeg naar bed, hopend nog een laatste zonsopgang mee te maken morgen. Het is iedere keer zo de moeite waard en de dag is er lekker lang door. Rick is alsmede van plan opnieuw vroeg op te staan. We zullen zien wat morgen brengt!