Dag 8 Outer Banks: Over een dag met (bijna) geen strandtijd

Gisteravond bleef het maar regenen en ik ging wat later naar bed dan de afgelopen dagen. Daardoor sta ik natuurlijk ook later op. Het is flink bewolkt dus ik heb geen zonsopgang gemist. Rick en ik kleden ons aan en gaan na Orions wandeling op pad. 

We halen de gewoonlijke koffies van Starbucks en bestellen omeletten van Stack 'Em High. Die van mij met spinazie, tomaat, paprika en ui en die van Rick met gyro vlees en een aantal groentes. We eten in de van, want we gaan vanochtend wat dingen bekijken nu het toch geen strandweer is. 

Als eerste stoppen we bij mijn favoriete Pegasus hier. Overal staan deze paarden, waarschijnlijk ter ere van de wilde paarden bij Corolla, die wij dit jaar geen bezoek gaan brengen. Deze mooie zilver en paarse Pegasus staat voor een kunstgalerij en draagt zoals je ziet ook een mondkapje. 

We waren een week geleden al bij de mooie Bodie Island vuurtoren, maar hadden toen geen tijd om het houten pad langs het water te lopen. Dat is mooi met uitzichten over de moerassen en natuurlijk op de vuurtoren. Het is niet lang, maar altijd weer de moeite waard. 

Dan hebben we twee keuzes: het Jockey Ridge State Park met enorme duinen of het Wright Brothers Memorial. Omdat ik met mijn voetproblemen liever niet in rul zand loop wordt het de laatste. Daar zijn we ook al jaren niet meer geweest.

Dit is een nationaal park en met mijn parkenpas kunnen we zo doorrijden. Dit is de plek waar in 1903 de eerste vlucht plaatsvond. De gebroeders Wright kwamen uit Ohio, maar vonden deze duin (nu is die helemaal begroeid om erosie tegen te gaan) de perfecte plek om hun eerste vlucht uit te voeren. 

Het monument is imposant en we lezen hoe het allemaal ging op de verschillende borden. Verder is er een standbeeld van dat eerste vliegtuig en de mannen, die meehielpen het de lucht in te krijgen. Het is allemaal zeer fascinerend. Het bezoekerscentrum is vanwege COVID dicht, maar zo leerden we ook al heel veel. 

De tijd vliegt en als we terug bij de van zijn is het alweer tijd om naar Fish Heads te gaan voor onze lunch. We krijgen hetzelfde tafeltje als gisteren. Gelukkig staat er vandaag niet veel wind, geen omwaaiende parasol dit keer. 

Weg is de rustige Caribische zee aandoende oceaan. De golven zijn zeker een meter hoog en de branding is zeer luid. Natuurlijk bestel ik mijn sake bloody Mary weer en dit keer heb ik de salade met tonijn hapjes, blackened, een soort bereidingsmethode, die niet in het Nederlands te vertalen is. De vishapjes zijn zo lekker! Rick heeft de kaasburger, die er ook goed uitziet.

Deze vakantie had ik nog geen selfie genomen en dat hoort er natuurlijk wel bij

Iedere strandvakantie willen we tenminste een keer een spelletje mini golf doen. Onze favoriete baan hier is Professor Hacker's Lost Treasure. Dit keer neem ik eens een gele bal en Rick de blauwe. Blauw is mijn favoriete kleur, dus die heb ik altijd, maar soms moet je eens iets anders. 

Er zijn twee banen hier en wij krijgen goud toegewezen. Waarom is ons een raadsel, want vrijwel niemand speelt diamant, terwijl wij telkens moeten wachten. Maar ach, we hebben geen haast. 

Eerst lijkt Rick ruimschoots te gaan winnen. Na hole 9 heeft hij 24 punten en ik 30. Dan blaast de wind bij hole 10 ons score kaartje in hun "riviertje". Maar goed dat we die net hadden opgeteld. Verder houden we dan maar in ons hoofd de score bij. 

Na een hole in one en nog een aantal goede holes sta ik opeens een punt voor op Rick. De laatste vier vind ik moeilijk en uiteindelijk verlies ik met twee punten. We zijn altijd aan elkaar gewaagd met dit spel. Bij het stel voor ons deed de man het duidelijk vele malen beter dan de vrouw.  

Dat was echt leuk om te doen, maar nu hebben we zin om ons te gaan ontspannen. De zon laat zich intussen wat vaker zien en het strand roept onze namen. We gaan aan het randje van de branding op het (nog) droge zand zitten. 

Dat blijft niet lang zo, want het is vloed en de golven komen steeds dichterbij waardoor wij onze stoelen verder weg zetten. Ik vind het op mijn hoge stoel niet erg, maar Ricks nieuwe stoel is laag bij de grond. 

Rick gaat in de golven spelen, maar dat is niets voor mij. Als tiener ben ik door een golf omver geduwd en kreeg ik het gevoel te verdrinken. Dat wil ik nooit meer hebben dus voor mij geen hoge golven. Ik zie dat een hoge golf Rick ook platslaat en de volgende komt meteen zodat hij niet op kan staan. Hij vindt dat vermakelijk, maar ik vind het eng. 

Voor surfers zijn dit duidelijk de beste omstandigheden. Er zijn er dan ook een heel aantal in het water rechts van ons. Ik loop erheen en neem onderstaand filmpje. Zelfs kleine kinderen staan op die surfboards en "rijden" op de golven! Een meisje wordt wel flink neergeknald, maar staat dan ook weer op. Ik vind het super om te zien en waan me bijna in Hawaii. 

 Tegen vijven begint het opeens hard te waaien en komen er weer grijze wolken aan. Het wordt fris en we pakken onze spullen in de bolderkar. Wat een handig ding blijft dat, zo blij dat ik die gekocht heb! Enig nadeel is dat het voor Rick best zwaar trekken is. Hij doet dat naar eigen zeggen echter graag.

Nu begint de moeilijke keuze (luxe probleem!), van welk restaurant zullen we vanavond bestellen of eventueel op het terras eten. Na wat menu's bekeken te hebben wordt het de Black Pelican. Dat restaurant is vlakbij en we rijden er eerst heen om te kijken of we op hun terras kunnen eten. 

Daarvoor zouden we drie kwartier moeten wachten en daar hebben we geen zin in. Rick heeft onze selecties al in zijn telefoon gezet en hij belt die in. We moeten er nog een half uur op wachten, maar zo krijgen we ons eten zeker sneller.

Als Rick terugkomt met onze maaltijden wordt al snel duidelijk dat we hier vaker willen eten. Ik vind bijvoorbeeld Ricks krab cocktail heerlijk en hij vindt mijn oesters met kaas en ham er prima uitzien. 

Ricks hoofdgerecht is een "surf and turf", een combinatie van zeevruchten en biefstuk. Hij heeft garnalen als zeevruchten. Voor mij is het de caprese salade, mozzarella, tomaat en sla met pesto en balsamico vinaigrette (die ik niet eet) met een krabcake. Overmorgen gaan we hier weer eten, hopelijk op het terras en anders net als vandaag op onze schoot. 

Rest mij nog iedereen heel fijne week te wensen!