Dag 11 Outer Banks: Over nog even strand en dan naar huis

 Om zes uur sta ik weer naast mijn bed. Als ik buiten kom ben ik eerst wat teleurgesteld, want het ziet er wel erg bewolkt uit aan de horizon. Dat blijkt juist een zegen te zijn, want ik denk dat ik deze zonsopgang de mooiste van de vijf, die ik heb gezien, vind. De wolkjes worden steeds roder en dan goudkleurig. Het zijn zulke vurige kleuren, adembenemend!

In mijn strandstoel blijf ik van het moois genieten. Rick zei dat hij om zeven uur op wilde staan en dan loop ik terug naar het huisje. We halen koffies en ontbijt voor Rick bij Starbucks en weer die heerlijke omelet vol groentes van Bob's Grill voor mij. 

Dan pakken we de van in met uitzondering van Orions bench en spullen. Zo kunnen we nog een paar uur van het strand gaan genieten. Rick gaat een wandeling maken, maar ik geef mezelf vandaag vrij van de 10000 stappen. Ik luister naar de rustgevende branding en kijk hoe krabbetjes hun hol graven. 

Dit ga ik weer zo missen! Ik heb mezelf wel voorgenomen om het niet weer Groundhog Day te laten worden thuis. Ik moet er gewoon op uit, genoeg mooie natuur om ons heen. Zeker als het weer koeler wordt en het zwembad dichtgaat. 

Tegen elven rijden we naar Fish Heads voor een vroege lunch. Gewoonlijk komt het eten hier heel snel, maar juist vandaag moeten we een half uur wachten. We hebben al bijna besloten het dan maar mee te nemen als het eindelijk komt. Het smaakt weer heerlijk en ik ga hun sake bloody Mary's weer missen, thuis smaken ze toch anders. Misschien is het de Old Bay kruiden, die zij er ook indoen. 

Fish Heads is bijna dertig kilometer van ons huisje en er zijn veel stoplichten onderweg. We moeten om een uur het huis uit zijn en we komen om tien voor een aan. Dat wordt dus even aanpoten. Gelukkig zijn het enkel nog een paar zakken van Ricks spullen en Orions bench, eten en speeltjes. Om een minuut over een doet Rick de sleutel in de lock box (klein bakje met cijferslot, kan online het Nederlandse woord niet vinden) bij de deur

We gaan op pad en zien dat er flinke buien aankomen. We zeggen nog tegen elkaar dat we blij zijn die te ontlopen. Als we stoppen om bij een Sunoco te gaan tanken krijgt Rick een telefoontje. Eerst denkt hij dat het spam is, maar als dat nummer nog eens opbelt neemt Rick op. 

Het is de eigenaar van het huisje en Rick vraagt, zoals de gewoonte hier is, hoe het met hem gaat. George antwoordt beter met hem dan met Rick. Rick heeft namelijk zijn laptop in het huisje gelaten. Gelukkig zijn we pas een half uur op weg en keren dus terug. Rick heeft geluk dat de schoonmaakploeg meteen kwam. Stel je voor dat we een paar uur terug zouden moeten rijden! 

Natuurlijk komen wij die enorme bui nu wel tegen. Het regent zo hard dat Rick nauwelijks kan zien. Als we bij het huisje aankomen loopt de vriendelijke schoonmaakster de trap af met Ricks laptop in een handdoek, zodat die niet nat wordt. Zo aardig!

Kennelijk was er volgens Waze verkeer onderweg dat opgelost is, want onze aankomsttijd is dezelfde gebleven. Onderweg halen we nog meer tijd in en om tien over zes rijden we het Mosaic District binnen. Daar hebben we taco's van BarTaco besteld, die al klaar staan. 

Thuis zorgen we eerst voor Orion en gaan dan zelf eten. Orion rolt en rolt op het tapijt. Hij is duidelijk heel blij weer thuis te zijn. Wij ook, wat een ruimte weer opeens! Het huisje was prima voor ons tweeen en Orion, maar het heeft slaapgelegenheid voor 8 personen en ik zou er echt niet met 8 mensen heengaan! 

Na het eten pakken we vast wat uit, maar het merendeel zal morgen gaan gebeuren. Ik was wat nerveus over de COVID maatregelen op de Outer Banks, maar die waren overal net zo streng als hier in Virginia. We hebben genoten van de ontspannende dagen en ik merk aan Rick dat hij nu ook weer graag aan het werk wil.