Over een mooie maandag

Rick blijft vanochtend iets langer liggen en daardoor sta ik tegelijkertijd met hem op. Het duurt altijd even om mijn ontbijt te koken en Rick doucht intussen. We gaan daarna meteen onze koffies halen. 

Nick overhandigt die aan ons en Rick grapt: "Just in the you of time!". Daar moet Nick zo hard om lachen dat hij mijn koffie bijna laat vallen. Het verbaast me dat hij dat nooit eerder heeft gehoord. ("Just in the nick of time" betekent "net op tijd"). 

Het is gewoon koud met maar zeventien graden, perfect om op het deck hard te lopen. Ik span me goed in, maar haal de 10000 niet voor ik naar personal training moet. Ik wil met dit mooie weer per se fietsen. 

Onderweg stap ik even van de fiets om een Facebook berichtje te lezen. Lisa vraagt of we nog gaan lunchen vanmiddag. Oeps, straal vergeten, ondanks dat het in mijn agenda staat. Ik antwoord "ja, natuurlijk", maar moet mijn plannen een beetje bijstellen dan. 

Zo wilde ik nog voor de lunch boodschappen gaan doen en mijn haren wassen. Intussen probeer ik Katja ook mentaal te steunen, want Fiona drinkt volgens haar niet genoeg en huilt tijdens haar voedingen. Katja neemt het meiske weer mee naar de kinderarts om zeker te zijn dat alles goed gaat.

Met Sharon spreek ik het een en ander door en zij komt op het lumineuze idee dat ik na personal training naar Whole Foods kan fietsen om daar boodschappen te doen. Ik ben bij Sharon al meer dan halverwege en zo hoef ik niet eerst naar huis om de auto op te halen. 

Zo gezegd zo gedaan. Voor ik de winkel inga maak ik wat foto's van bloemen in het tuintje ernaast. Dan bedenk ik me dat ik mijn fietsslot niet meeheb. Dat zit nog in de tassen, die Rick deze winter van mijn fiets haalde om in de basement te kunnen fietsen. Maar hopen dat niemand mijn fiets meeneemt, dan. 

In de supermarkt vind ik alles wat ik nodig heb vrij snel. Ik heb mijn handtas niet mee, maar krijg korting via de app op mijn telefoon en ik betaal met mijn Fitbit. Wat is dat toch handig, zo hoef ik ook niets aan te raken. 

Thuis was ik mijn haar (ja, dat is een wekelijkse productie, ik heb er een hekel aan). Dan heb ik zelfs nog tijd om benzine te tanken voor ik naar Ballston rijd. Dat is een stad een kwartier rijden van ons vandaan met heel veel kantoren en leuke restaurants.

Waze leidt me naar de parkeergarage en dan blijkt True Food precies naast de mall te liggen. Ik ben er zelfs eerder dan Lisa. Ik weet dat zij gereserveerd heeft en vraag een tafel op het terras. Die ligt in de zon, maar dat is vandaag juist wel lekker.

Lisa is een ex-collega van Rick met wie ik al jaren bevriend ben. We hebben elkaar sinds de pandemie niet meer gezien, maar wel via Facebook contact gehouden. Het is heel fijn weer in persoon bij te kunnen praten.

De cuisine bij True Food is gebaseerd op de filosofie van Dr. Andrew Weil. Dr. Weil vindt het belangrijk om ontstekingsremmend voedsel te serveren. Het menu bevat dan ook veel interessante combinaties. 

Zodra ik het menu zie weet ik het al. Het worden de slawraps met pittige tonijn en twee super lekkere sausjes. Lisa heeft een hele bak met groentes. We hebben zoveel gesprekstof dat Lisa's lunchuur in een mum van tijd voorbij is. Het was gezellig en smakelijk. 

Na een flinke hug als afscheid en mijn belofte er Rick ook een van haar te geven, neem ik afscheid van Lisa. Op weg naar de parkeergarage vis ik naar mijn parkeerkaartje, maar het is er niet! Het moet uit mijn tas gevallen zijn. 

Dat is balen, want nu moet ik $10 betalen in plaats van $1. In ieder geval kan ik de parkeergarage uit, ik was eerst bang dat dat een probleem zou worden. Les geleerd, doe een parkeerkaartje niet in hetzelfde zakje als een telefoon, die je er telkens uitneemt.

Katja laat weten dat de kinderarts denkt dat het koliek en reflux is. Fiona is aangekomen en verder ziet alles er goed uit. Hij hoorde ook geen hartruis, dus daar hoeft Katja zich geen zorgen meer om te maken. Fiona is vandaag een stuk rustiger en slaapt goed na gisteren maar twee uur geslapen te hebben.

Tijd voor mij om naar het zwembad te gaan. Terwijl ik mij met zonnebrandspul insmeer, zie ik een bij op de zonnebloemen, die we buiten hebben gezet. Zij vindt het duidelijk heel lekker en is helemaal met pollen bedekt. Grappig, hoe we zo nog bijdragen aan de natuur met de afgesneden bloemen. 

Bij het zwembad is Maria net klaar met haar banen. Zij moet meteen weer door naar haar moeder. Ik vraag aan de dame in mijn favoriete baan of ik met haar kan delen. Dat blijkt Stacey te zijn, die ik een paar weken geleden ontmoette.

Zij vraagt, hoe ik ook alweer heet. Het is zeldzaam dat mensen dat niet meerdere keren moeten vragen. Stacey had een ezelsbruggetje gemaakt met Jordanie, maar kon er toch niet opkomen. Ze vraagt of het een achternaam is. 

Als ik vertel dat ik van oorsprong Nederlands ben, zegt ze dat ik helemaal geen Nederlands accent heb. Zij heeft Nederlandse kennissen en weet hoe dat klinkt. Dat hoor ik wel vaker, zeker nu ik vrijwel alleen Engels spreek. Ik had voor ik naar de VS kwam een perfect Engels accent, vond het vreselijk dat te verliezen.

Het water is weer zo heerlijk met de zon en de blauwe lucht. Ik begin met het plan om een kilometer te zwemmen, maar het worden er weer twee. Het is gewoon zo ontspannend dat baantjes trekken, hoewel mijn benen het daar niet zo mee eens zijn. 

Tegen zessen loop ik huiswaarts waar Rick mijn mocktail al klaar heeft staan. Helaas lijkt het erop dat ik die een aantal dagen zal moeten missen en Katja haar geliefde sappen. Greenheart gaat nu pas donderdag weer open, te laat om dingen mee naar New Jersey te nemen. 

Ons avondeten wordt gegrilde biefstuk kabobs met paprika, tomaat en ui. Daarbij eten we een salade van kerstomaatjes, Perzische komkommer, gemarineerde champignons, Griekse olijven en biquinho pepertjes. Voor wat knapperigs hebben we er kokosnoot meel chips bij, zo lekker allemaal!

Natuurlijk kijken we ook vanavond naar de Olympische Spelen. Ik ben heel benieuwd hoe het met Simone Biles zal gaan. Ik vind hardlopen ook erg leuk om te kijken. Vooral bij de dames zitten wat kleurrijke karakters.