Over een voortreffelijke vrijdag

Als ik om half acht beneden kom, tref ik Rick en Kai daar al. Kai houdt er ook van lekker te ontbijten.

 

Hij maakt een beschuit met tomaat, pecorino en olijfolie en twee gepocheerde eieren. Ik maak mijn paddestoelen op. Er is teveel over, dus voortaan bestel ik maar twee soorten. 

Net als gisteren gaan we vroeg naar Starbucks,p maar dit keer naar degene in Vienna. We spelen weer wat Pokemon Go en de koffies zijn weer lekker. 

Thuis maak ik een foto van een Eastern Tiger Swallowtail vlinder en ruim mijn feeentuintje op dat vrijwel is weggespoeld door de onweersbuien van deze week. 

Terwijl ik daarna mijn cardio op het deck aan het doen ben komt het brutale kolibrietje langs. Kai en ik denken dat er twee, misschien wel drie, op onze twee voeders afkomen. Het vrouwtje op de foto's gaat vaak ook gewoon rustig zitten terwijl ze drinkt. 

Kai vindt onze bioscoop zoals verwacht prachtig. Daar brengt hij het grootste deel van de ochtend door. Ik ga zodra het om elf uur opent naar het zwembad. Ik moet even op een baan wachten en zwem vervolgens zestig baantjes.

Maria is er intussen ook en we praten even, maar ik weet dat de mannen op mij wachten om lunch te halen. Ik loop terug en bestel mijn lunch voor de verandering eens van Chopt. Ik heb besloten minder vlees te eten en meer vis en dus is Subway teruggedrongen tot af en toe. 

De mannen bestellen van Cava en we eten thuis. Mijn salade bevat verse boerenkool, palmharten, kerstomaatjes, meerkleurige wortels, edamame en garnalen. Dat is allemaal door elkaar gehakt en met een tzatziki dressing is het zeer smakelijk. Zo heb ik zeker mijn groentes voor vandaag op!

Kai en ik gaan meteen na het eten naar het zwembad. Het is zaak om in de schaduw te zitten, want het voelt als 45 graden. Ik vind het zelden te warm, maar dit weer is zelfs mij teveel. Vooral vanwege de luchtvochtigheid, daardoor heb ik het zelfs tijdens het zwemmen te warm. 

Bij de eerste kinderpauze ga ik mijn laatste twintig baantjes van vandaag trekken. Dat betekent dat ik weer twee kilometer heb gezwommen en daarmee haal ik mijn doel van vijftig kilometer dit seizoen! Ik dacht werkelijk niet dat ik het zou kunnen doen. 

Met een kilometer per dag had ik het niet gehaald, maar zo wel. Ik ben er best trots op. Natuurlijk hoop ik nog meer te zwemmen voor het zwembad sluit, maar de druk om een doel te behalen is er nu af. 

Kai en ik gaan bij iedere kinderpauze weer een bal naar elkaar gooien. Net voor we het water ingaan om kwart voor vier hoor ik donder. De lifeguards nog niet en Kai en ik gaan lekker dat balletje gooien. Net voor vieren volgt er een heel duidelijke donder en wordt het zwembad gesloten. Heel jammer voor Rick, die net klaar was met zijn werk en wilde komen zwemmen.

Thuis zit ik nog een tijdje buiten en het wordt steeds donkerder. De donder wordt steeds luider en het bliksemt steeds vaker. Net op tijd haal ik de zwemspullen, die op het deck te drogen hingen, binnen. Die oranje-rode vlek op de radar laat de zwaarste regen zien en die komt plotseling. 

Toegegeven, ik vind de onweersbuien hier spectaculair. Zolang de stroom niet uitvalt dan althans. Deze bui komt met hagel. Dat gebeurt soms in de lente of herfst, maar niet in de zomer. Gelukkig blijft de elektriciteit dit keer aan. 

Het is etenstijd en omdat we dinsdag naar New Jersey gaan willen we niet binnen eten. Ik vraag in de Vienna VA Foodies Facebook groep om ideeen voor restaurants met een overdekt terras. Een daarvan is de Dogwood Tavern in Falls Church.

Daar hebben wij nog nooit gegeten en het menu ziet er goed uit. We rijden erheen, maar er zit niemand buiten. Dat wordt dus niets. Aan de overkant ligt Clare & Don's en laat dat nu een van de restaurants zijn, die Kai als eerste noemde van zijn restaurant verlanglijstje. 

We gaan eens kijken hoe het bij dit heel populaire restaurant gesteld is. Tot ons genoegen zien we open tafels onder hun afdak. Daar krijgen we een tafel. Het eten is hier echt Amerikaans en er is een Floridiaans strandthema.

Met de regen en donder wanen we ons in Florida, want dat komt daar vaak voor. Alleen is men ons kennelijk vergeten, want na een kwartier is er nog niemand langs geweest bij onze tafel, terwijl om ons heen iedereen bediend wordt.

Rick gaat eens vragen wat er aan de hand is en dan wordt onze bestelling meteen opgenomen. Het menu is interessant. We delen gefrituurde augurk schijfjes en rivierkreeftjes. Vooral die laatste zijn super lekker.

Dan bestel ik een krab cake met een kleine salade. Kai heeft gefrituurde kip met hush puppies, gefrituurde maisballetjes, heel Amerikaans. Ricks garnalen in barbecue saus zien er ook goed uit en hij heeft daar gefrituurde uienringen bij. Als je gezond wilt eten moet je hier niet zijn, maar het is allemaal zeer smakelijk. 

De serveerster komt de rekening brengen en Rick merkt op hoe goedkoop die is. Omdat we zo lang moesten wachten krijgen we de voorafjes gratis, vertelt de serveerster! Kai merkt op dat hij weer in klantvriendelijk Amerika is, want dat zou in Frankrijk nooit gebeuren. 

Het dondert en bliksemt nog steeds als we naar huis rijden. De mannen vertrekken naar de basement voor een film, maar ik ben te moe om me daarop te concentreren. Helaas heb ik door de onweersbuien ook weer heel wat pijn. Ik schrijf dit blog en dan is het bedtijd voor mij!

Vandaag kreeg Katja ook een glimlach van Fiona. Dat niet alleen, maar vanavond is Fiona voor het eerst in weken niet de hele avond ontroostbaar geweest. Ik denk dat het heel erg helpt als Katja niet de hele dag alleen in huis is. Vandaag had ze een aantal afspraken. 

Het verbaast me hoezeer ik reageer op foto's van Fiona. Ik wil haar zo graag weer vasthouden! Ik snap nu hoe mijn oma zich voelde. Zij vond het altijd weer moeilijk om afscheid van ons te nemen. Gelukkig mogen we volgende week weer.