Over een misser met een museum

Het is mij veel te snel zeven uur vandaag. Rick staat op, maar ik ben nog zo lekker aan het half dromen. Toch ben ik voor Alexa haar Disney deuntje (wat me vandaag niet bekend is) speelt mijn bed uit. De warmte van gisteren is weg en het is rond het vriespunt, maar wel met zon.

Mijn ontbijt heb ik snel gemaakt en terwijl ik dat eet neemt Rick zijn douche. Dat geeft mij geen tijd voor stappen voor we naar Starbucks gaan, maar dat geeft niet, want het is vroeger dan gewoonlijk. 

Voor we met onze koffies huiswaarts gaan spelen we nog even wat Pokemon Go. Daar hebben we meer tijd voor als we vroeger naar Starbucks gaan. Het lukt Rick steeds vaker nog voor negenen aan zijn werkdag te beginnen.

Na mijn stappen roept Rick mij naar ons kantoor. Hij gaat voor het eerst in een paar jaar een werk conferentie bijwonen. Die is in Omaha, Nebraska. De enige keer dat we in Nebraska zijn geweest was toen we door een stukje ervan reden op weg naar andere oorden. 

De conferentie is vrijdag en zaterdag en ik lees eens wat er zoal in Omaha te doen is. Dat ziet er best leuk uit. Ook ken ik er al vele jaren iemand van een emaillijst met moeders van kinderen, die in december '95 geboren zijn. Ik ga dus met Rick mee. Even een nieuwe stad verkennen en een virtuele vriendin eindelijk in het echt ontmoeten, ik heb er zin in. 

Over steden verkennen gesproken. Ik heb met Laurie, die ik vorige week tijdens de Foodies lunch ontmoette, afgesproken bij de ingang van het Vienna metrostation. Zij woont nota bene in dezelfde straat waar wij voor we naar dit huis verhuisden woonden, recht tegenover de metro. 

Laurie is hier afgelopen augustus komen wonen, nadat ze terugkwamen uit Calgary, Canada, waar haar vrouw voor het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken werkte. Zij zijn hier nu voor tenminste een jaar en gaan dan weer ergens anders heen. 

We nemen de trein van half twaalf en stappen een half uur later uit bij Metro Center. Ik heb voor kwart over twaalf gereserveerd bij Zaytinya. Dat is een van mijn favoriete restaurants in de stad. Ze hebben er allerlei Mediterraanse mezze (tapas). De eigenaar is Jose Andres, die op het moment bijzonder werk verricht in Oekraine met zijn World Central Kitchen. 

Wij kiezen drie gerechtjes. De knapperige aubergine, knapperige spruitjes en zalm, alle drie zijn op hun eigen manier heerlijk. Ik ben niet zo'n aubergine fan, maar deze is perfect bereid en niet taai. Het is een smakelijke en gezellige lunch. 

We rekenen af en lopen dan naar de overkant naar het American Art Museum. Daar willen we de orchideeen tentoonstelling zien. Alleen hebben we niet op de nog geldende COVID restricties gerekend. De meeste musea zijn nog niet iedere dag geopend en deze ook niet. Van maandag t/m woensdag is het gesloten en wij vissen dus achter het net. 

Niet getreurd, dan lopen we wel naar de National Gallery of Art, waar Laurie al jaren niet is geweest. Hier kunnen we gelukkig wel naar binnen. We geven onze jassen af en gaan dan naar boven. Daar zien we toch nog wat bloemen. 

Onder de koepel is er in de lente altijd een prachtige cirkel azalea's. Hier zien we ook de enige orchidee, die we vandaag tegen zullen komen. We moeten er wel een beetje om lachen. We gaan die orchideeen hopelijk volgende week vrijdag weer proberen. 

Als eerste gaan we naar een kleine fotografie tentoonstelling van mensen, die in de eerste helft van de twintigste eeuw in Harlem, New York, woonden. Best interessant, maar kleiner dan gedacht. 

Dan neem ik Laurie mee naar de Nederlandse meesters. Ik laat haar dingen op de schilderijen zien, die ik een aantal jaren geleden van Henriette, de conservator van de Nederlandse collectie hier, heb geleerd. 

Er is een kleine tentoonstelling van "nieuwe" schilderijen, waarbij winterlandschappen en mini stillevens. Natuurlijk kunnen we de schilderijtjes van Vermeer niet missen. Laurie heeft kunstgeschiedenis gestudeerd en is heel geinteresseerd in de documentaire "Tim's Vermeer", die veel indruk op mij maakte.

Na Ginevra de Benci, de enige Da Vinci aan deze kant van de wereld, bekeken te hebben gaan we naar de Impressionisten. Mijn absolute favoriet is Henri de Toulouse Lautrec. 

 Dan dwingen we onszelf ook nog even door de minder populaire zalen met Britse en Franse kunst te lopen. Voor het eerst valt me het scherpe contrast tussen de 17e eeuwse Franse portretten en die van de Nederlanders op. De Franse zijn allemaal kleurig en vrolijk en de Nederlandse zo stijf. 

We zijn het eens dat we nu alle kunst, die we vandaag kunnen "absorberen", gezien hebben. We lopen naar het Smithsonian metro station en moeten vijf minuten op de trein terug naar Vienna wachten. Al pratend over van alles en nog wat zijn we zo weer bij ons station. We nemen afscheid en spreken af dat we de orchideeen volgende week vrijdag nog eens gaan proberen. 

Mijn virtuele vriendin in Omaha heeft intussen gereageerd en is helemaal enthousiast dat we elkaar gaan ontmoeten. We gaan een van de dagen samen lunchen. Rick grapt dat ik werkelijk overal wel iemand ken en dat is inderdaad wel bijna het geval. 

Hier in de VS is er zoiets als Taco Tuesday en dat wordt het voor ons vanavond ook. We gaan voor het eerst in meer dan twee jaar naar BarTaco om daar aan de bar te gaan eten. Dat is zoveel leuker dan afhalen! 

We genieten echt van de (voor mij, Rick bestelt ze ook op gewone tortilla's) taco's op slabladeren. Ergens eten geeft zoveel meer atmosfeer en de taco's smaken er beter door. Duidelijk zijn de medewerkers ook blij weer in het normale gareel te zijn. 

Thuis gaan de kaarsen en lichtjes aan, voeten omhoog en kookshows aan voor mij. Verder plannen Katja en ik waar we dit komende weekend gaan eten voor Katja's verjaardag. We zijn er nog niet uit. 

Vandaag was Internationale Vrouwendag. Zou de wereld er anders uitzien als vrouwen overal de leiding hadden. Ik denk dat er ook wrede vrouwen zijn (Catharina de Grote, waar Poetin zich naar spiegelt volgens het verhaal), maar over het algemeen denk ik dat vrouwen empathie beter onder de knie hebben.