Over een vrolijke vrijdag

Als ik om kwart voor zeven wakker word voel ik eerst even of Rick nog leeft. Ik had een Harry Potter-achtige droom dat hij in een zwarte wolk werd weggezogen en ondanks allerlei gedoe niet meer terug op aarde werd gebracht. Zulke vreemde dromen heb ik soms!

Op WhatsApp lees ik dat het goed gaat met mijn broer. Hij mocht laat gisteren naar huis en voelt zich als een vaatdoek, maar er is vooruitgang. Hij heeft er emotioneel heel veel moeite mee, iets wat hij niet had verwacht. Gelukkig krijgt hij goede slachtofferhulp.

Na dit goede nieuws gelezen te hebben ga ik naar beneden. Ik maak mijn ontbijt en eet terwijl Rick zich doucht. Daarna gaan we naar de Pan Am Starbucks. Het is nog voor negenen als ik aan mijn cardio begin. 

Daardoor ben ik net na tienen klaar en ga naar buiten. Volgende week komen de tuinmannen om mulch in onze tuin te leggen. Dat is de ene keer per jaar dat ik het hele feeentuintje opruim. Die onvoorzichtige mannen zouden daar zeker dingen van stuk maken. Eigenlijk wil ik helemaal geen mulch daar, maar Rick staat erop. 

Het is dan alweer lunchtijd en we halen onze gewoonlijke salades. Bij de Subway roept de eigenaar me even naar hem toe. Hij vertelt dat ze volgende week maandag tot en met donderdag gesloten zijn vanwege een verbouwing. Goed om te weten en ik ben benieuwd wat ze gaan verbouwen. 

Voor het huis eten we onze lunches op en dan gaat Rick terug aan het werk. Ik rijd naar Meadowlark Gardens om wat er uit is te fotograferen. Dan is meer dan ik had gedacht. De magnolia bij de ingang is een andere soort dan de onze en niet aangetast door de vorst. 

Na mijn entree voor senioren (!) betaald te hebben loop ik het park in. Meteen zie ik mooie gele krokussen en kleine irissen. Daarna kom ik langs een aantal mij onbekende bloemen.

Onderaan de heuvel kom ik bij de vijvers terecht. Daar zie ik ook het eerste prille lentegroen. Wat is dat toch altijd weer genieten! De kersenbloesems zijn nog in de knop, maar andere roze bloesems bloeien al. 

Op een boomstam in een van de vijvers zie ik maar liefst tien schildpadden zonnen! Zo grappig, een schildpadden file is het. Daar ga ik een tijdje op een bankje naar kijken. Ik ben dol op de schildpadden hier, zelfs de prehistorische snapping turtles, al wil ik daar liever niet mee in contact komen. 

Dan loop ik verder en neem nog wat foto's van knoppen en bloemen. Ook zie ik een paar ganzen naast een paar groene Adirondack stoelen. Dat is een foto waard. Opeens zie ik dat het tien voor vier is en het park wordt om vier uur gesloten. Ik loop dus maar gauw naar de uitgang. 

Het is 24 graden en ik heb dorst gekregen van mijn wandeling. Ik rijd naar het centrum van Vienna en bestel een geroosterde amandelthee van Caffe Amouri. Niet veel later krijg ik een telefoontje dat de thee er niet meer is. Zo jammer, maar niet getreurd, gember turmeric is ook lekker. 

De batterij van mijn telefoon is bijna op, dus tijd om naar huis te gaan. Daar laad ik de telefoon net genoeg op voor Rick naar boven komt en voorstelt om vroeg op weg te gaan naar Arlington. Daar lopen we een stuk rond om te kijken wat voor restaurants er zijn. 

Tijdens die wandeling komt Rick nota bene een collega tegen, die ik jaren geleden ook heb ontmoet. De mannen praten even bij en dan is het tijd voor onze reservering bij Ambar. Dit is een restaurant met Balkan cuisine waar we een paar keer eerder hebben gegeten. 

Ze hebben een leuk terras dat al gezellig vol zit. Het menu heeft kleine gerechtjes waarvan je voor $45 onbeperkt kunt bestellen. We beginnen met olijven en gepekelde groenten met onze aperitifs. Dan delen we de zalm en een Serbisch worstje. 

Vervolgens heeft Rick zijn zinnen op de lam lasagna en goulash gezet. Daar zitten nogal wat koolhydraten bij en ik besluit de biefstuk tartare en de forel te bestellen. Ze zijn allemaal perfecte kleine hapjes. 

Als laatste delen we nog de cevapi worstjes, die ik me uit voormalig Joegoslavia herinner, en voortreffelijk smakende gehaktballetjes. Rick en ik zien nog heel veel meer lekkers op het menu, maar onze magen vertellen ons dat dat voor een volgende keer zal zijn. 

Grappig, dat je op een gegeven moment zelfs het lekkerste eten voor je neus kunt krijgen, maar het toch niet opeet, omdat je verzadigd bent. We rekenen af en lopen terug naar de auto. We nemen ons voor vaker deze kant op te gaan, zoveel gezellige restaurants!

Rick gaat een film kijken, maar daar heb ik de energie niet meer voor. Ik steek de kaarsen en feeenlichtjes aan en ga me ontspannen met kookshows. Allemaal een heel fijn weekend gewenst!