Dag 7 Europa : Grimaud en St. Tropez

We hebben voor de verandering eens geen wekker gezet. Ik word om tien voor half acht wakker en sta meteen op. 

Nog geen kwartier later ben ik gereed voor de dag. Rick doet er altijd wat langer over en ook Kai en Raquel zijn nog niet klaar. 

Een half uur later is dat wel het geval en we ontmoeten elkaar beneden. Als eerste lopen we naar een Carrefour City waar Kai en Raquel bananen kopen. 

Dan bezoeken we de Starbucks waar we hetzelfde ontbijt als gisteren bestellen. Ik wil suikervrije siroop in mijn koffie, maar weet niet wat suikervrij in het Frans is. Dat blijkt simpelweg "sans sucre" te zijn. Soms is het niet zo ingewikkeld als ik denk. 

Na het ontbijt lopen we nog even terug naar het hotel om het garagekaartje te laten valideren. Dan zoeken we de auto op en stellen Waze in op Grimaud. 

We nemen de snelste weg erheen over de A8. Onderweg komen we langs eindeloze velden met wijnranken. Daar groeit mijn favoriete Cotes de Provence rose! 

We stoppen bij een aire om te tanken en naar de wc te gaan. Ook wassen we de voorruit, want die was al vies toen we de auto meekregen. 

We gaan eerst naar Cogolin voor een elektronica zaak. Kai maakt iedere dag een Polaroid foto en zijn film is op. 

De weg voert ons door de bergen en langs vele prachtige wijngaarden. Jammer dat ik de enige wijnliefhebber ben. Ik had er graag een bezocht, want ze zijn allemaal open. Misschien tijdens een volgende reis, we zullen nog wel vaker in deze contreien komen. 

Cogolin

De film is snel gevonden en we rijden door naar ons eerste doel, Grimaud. We komen eerst in het pittoreske oude gedeelte dichtbij het kasteel terecht. 

Daar kijken we even rond, maar willen eigenlijk naar het water. Grimaud staat bekend als het Venetië van Frankrijk. 

Parkeren is makkelijk, want er zijn enorme parkeerplaatsen net buiten het stadje. Door een poort lopen we naar binnen. 

Het heeft hier inderdaad wel wat weg van Venetië. Er zijn allerlei kanalen met kleurrijke huizen erlangs. 

Aan enorme jachten geen gebrek 

Na heel wat foto's gemaakt te hebben gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Le Relais des Coches heeft een uitgebreid menu en leuk uitzicht. 

Vroeger in Senegal ging ik met mijn vader altijd "nem" halen. Dat waren kleine Vietnamese loempia's en ik was er dol op. Alleen weet bij de Vietnamese restaurants niemand waar ik het over heb. 

Nu zie ik hier telkens nems op het menu staan. Ik vraag de anderen of ze willen delen, want ik be zo benieuwd of dit de "nemmetjes" uit mijn kindertijd zijn. 

En jawel, tot mijn vreugde is dat het geval. Ook is het jarenlange mysterie opgelost. Kennelijk noemen de Fransen cha gio nem. 

Waarschijnlijk is dat overgebleven van de Franse bezetting van Vietnam. Ik dacht altijd dat ik het me verkeerd herinnerde. 

Raquel en ik bestellen dan een heerlijke salade Nicoise met veel verschillende groenten. Rick neemt eem andere salade en Kia een bijzondere pizza met gefruite ui, zwarte olijven en ansjovis. 

Na dit lekkere maal gaan we voor een euro per persoon de toren beklimmen. Dat is zeer de moeite waard, wat een schitterend uitzicht! 

Er zijn hier een aantal ijssalons met heel veel keuze. De anderen willen een ijsje en ik zie dat ze dropijs hebben. 

Dat wil ik wel proberen. Het is best lekker, maar mij veel te zoet. Gelukkig is Kai bereid de helft van mijn ijsje op te eten. 

Tijd om onze tocht voort te zetten. Saint Tropez is maar vijf kilometer verderop. We vinden een parkeergarage vlakbij de haven en maken dan een wandeling door het beroemde stadje. 

In de haven is het een drukte van jewelste, gewoon niet leuk meer. Al gauw besluiten we daarom weg van het water naar het kerkje te lopen. 

Dat is inderdaad een stuk rustiger en de nauwe straten bieden allerlei fotografie materiaal. We raken een beetje verdwaald en hebben Google Maps nodig om de parkeergarage weer te vinden. 

Rick kan nu zeggen dat hij Saint Tropez gezien heeft. Natuurlijk hadden we hier nog veel langer kunnen rondlopen, maar het loopt al tegen vieren. We willen de langzamere route langs de Middellandse Zee terugrijden. 

Ooit in een ver verleden, toen mijn zus nog een baby was, hebben we een vakantie in Le Lavandou doorgebracht. Daar heb ik goede herinneringen aan en het is leuk hier rond te rijden, al herken ik natuurlijk niets. 

De vergezichten zijn ook prachtig en we stoppen om foto's te maken. 

Na Le Lavandou hebben we genoeg van het langzame en navigeren terug naar Marseille. Helaas komen we in een file terecht bij Toulon. 

Die duurt gelukkig niet lang. De rest van de rit verloopt vlot en net voor zevenen zijn we terug in het hotel. 

We frissen ons op en gaan dan naar de oude haven om te eten. Vanavond kiezen we Le Pernod. We hebben geluk en krijgen de laatste tafel. 

Rick en ik vinden dat de naam van het restaurant een goede gelegenheid is om een Pernod pastis te bestellen. Die heb ik eerder gehad, maar is nieuw voor Rick. 

We delen een kaasplankje met zijn vieren. Rick en Raquel nemen daarna een pizza, Kai een gerookte zalm salade en ik de tonijn tataki. Het eten is heel goed en niet zo duur. 

We poseren nog even voor Kai's dagelijkse Polaroid foto. Hij wil die bij de haven nemen. Dan lopen we terug naar het Mercure hotel. 

Terug in het hotel is het fijn op bed uit te strekken. Het was weer een volle en prachtige dag. Morgen blijven we wat dichter bij Marseille, wel zo fijn voor ir Rick die regelmatig peentjes zweet in de nauwe straatjes en parkeergarages.