Dag 6 Europa: Over de Cote Bleue

Mijn wekker gaat om tien over zeven af. Kai heeft al een berichtje gestuurd dat zij aan de wandel zijn. 

Na een snelle douche ga ik er ook op uit. Rick wil het wat rustiger aan doen. Voor mij is het belangrijk in het vroege ochtendlicht te kunnen fotograferen. 

De kleuren zijn dan zoveel mooier dan midden op de dag. Het haventje is zeer fotogeniek. Er zijn een aantal vissers, die hun vers gevangen waren tentoonstellen. 

Die man met het blauwwit gestreepte t-shirt vind ik een typisch Franse visser. 

Kai en Raquel zijn een video aan het maken bij het stadhuis en ik tref hen daar. Niet veel later komt Rick ook aanlopen. 

Gezamenlijk gaan we naar Starbucks voor ons ontbijt. Ze hebben niets met ei, maar de ham en kaas tosti is prima, zolang ik maar de helft van het brood eet. 

Daarna halen we nog wat spullen van de hotelkamers en gaan dan op pad. Ons doel van vandaag is de Cote Bleue. 

Gisteren zagen we een aantal wilde geiten, maar vandaag niet

We stellen de GPS in op La Couronne, het verste plaatsje. Daar kijken we even rond op een strandje, maar verder is er hier niet veel te beleven.  

Wij rijden verder naar Sausset-les-Pins. Dit is een pittoresk vissersplaatsje. We lopen naar het kerkje en gaan er even binnen. Ik zoek naar hoe oud het is, maar ik kan er geen informatie over vinden. 

Rick is op zoek naar lippenbalsem en ik loop een apotheek binnen om die te kopen. Intussen halen de anderen wat koude flesjes water bij de Carrefour. 

Het is nog wat vroeg om te lunchen. We rijden door naar het volgende plaatsje, Carry Le Rouet. Dat is een stuk groter en heeft allerlei restaurants. 

Wij kiezen La Reserve, waar we boven zitten met schitterend uitzicht op de haven. Er staat veel op het menu dat ik lekker vind. 

Het wordt uiteindelijk de tartaar van tonijn en zalm. Dat is een goede keus. Kai heeft een pastagerecht, Rick een hamburger en Raquel een heerlijk uitziend visgerecht. 

We genieten op ons gemak van al het lekkers. Dan zoeken we de auto weer op en stellen Waze in op Calanque de l'Everine vijftien kilometer verderop. 

Althans dat denken we. We gebruiken Waze en Google Maps en beiden zenden ons naar een afgesloten weg. Het blijkt allemaal parkland te zijn. 

Kai zoekt het op en erheen lopen zou vijftig minuten duren. Dat gaat niet lukken met 35 graden en slecht schoeisel. 

In plaats daarvan gaan we naar Niolon. Dat ligt zelf aan een calanque. We rijden het dorpje in, maar daar blijkt helemaal geen parkeergelegenheid te zijn. 

Met veel moeite draait Rick om. We hebben geluk, want er rijdt net iemand weg van de kleine parkeerplaats. We lopen de heuvel af en nemen het pad naar Calanque Jonquier. 

Dat blijkt nogal steil te zijn en mijn heupen spelen me parten. Ik zoek een plek in de schaduw waar ik kan wachten. Het is er heerlijk en ik heb mooi uitzicht, dus helemaal goed. 

Een half uur later zijn de anderen terug. Kai en Raquel hebben gezwommen en Rick is tot zijn knieën het water in gegaan. Ik heb vanochtend pootje gebaad en weet dat het water best koud is. 

We hebben dorst en gaan op zoek naar een cafe in Niolon. We vinden La Pergola met uitzicht op de calanque. Raquel en ik nemen een Spritz en de mannen een biertje. 

Helaas moeten we daarna een lange heuvel op terug naar de auto. Halverwege lukt dat me niet verder, zoveel pijn doen mijn heupen. Zo ontzettend balen! 

Rick en Kai gaan de auto halen, terwijl Raquel en ik in de schaduw wachten. In de auto zien we dat het 36 graden is. Geen wonder dat we telkens zo'n dorst hebben. 

We stellen de GPS in op Martigues, het laatste plaatsje dat we vandaag willen bezoeken. Het wordt het Venetië van de Provence genoemd. 

We vinden redelijk makkelijk een parkeerplek en lopen het oude gedeelte in. Zo fotogeniek, maar compleet stil, want de meeste restaurants en winkels zijn op maandag gesloten. 

We bezoeken de kerk en overleggen dan wat te doen. Ons plan was hier te eten, maar het aanbod aan open restaurants is miniem. 

Na een kort overleg besluiten we terug naar Carry le Rouet te gaan. Daarvan weten we dat de restaurants open zijn, al moeten we toch tot zeven uur wachten tot L'Amiral open gaat. 

We gaan dan maar een borrel drinken bij Le Fernand'elle ernaast. We bestellen er een charcuterie en kaas plankje bij. Wat houd ik toch van Franse kazen! 

Keurig om zeven uur zijn we klaar en verhuizen naar L'Amiral. Daar bestellen de anderen niet Franse gerechten (kipburger en Caesar salade), maar ik heb zin in dorade. 

Mijn tafelgenoten geloven me niet als ik zeg dat ik een vis kan fileren. Dat heb ik als kind geleerd en kennelijk nooit verleerd. Het gaat net zo makkelijk als altijd en de vis heerlijk zacht. 

Na het eten rijden we terug naar Marseille. Vlakbij het hotel zien we dat Marseille ook een Arc de Triomphe heeft. Rick zet mij bij het hotel af en gaat dan naar de garage. 

Voor hij terug is in de kamer heb ik mijn haren al gewassen en gedroogd. Die garage is best een eind lopen. En nu ontspannen en energie her opladen. Morgen hebben we weer allerlei plannen.