Over een uitpakdag van de reis en de bezorgde pakjes

Gisteravond lagen we om half negen in bed en daardoor zijn we om zes uur klaar om op te staan. Dat is heel fijn, want zo hebben we een lekker lange dag voor de boeg. 

Zo gezellig iedere ochtend

Na Orions wandeling gaan we naar de Starbucks in Vienna. Daar is de nitro machine weer gemaakt en tot mijn genoegen zit er een stuk minder schuim op mijn koffie. Ik bestel de egg white egg bites als ontbijt. 

De zonsopgang is prachtig en daar maak ik een aantal foto's van. Het is niet vaak dat we die zien, want meestal vertrekken we later. Ik hoop dat we dit vroege opstaan nog even vol kunnen houden, het bevalt me wel. 

Nu we zo vroeg zijn kunnen we wat meer tijd besteden aan Pokemon Go. Ik bevrijd een van Ricks Pokemon uit een gym waar hij meer dan een maand in heeft gezeten. Eens kijken hoe lang de mijne daar blijft.

Voor ik aan mijn sporten begin zoek ik alvast plekjes voor de bezorgde pakjes, die ik al open heb gemaakt. De meeste zijn cadeautjes voor Rick en de kinderen, maar er zitten een paar bij, die aan de kerstversieringen bijdragen. 

Als eerste zet ik de "Grump Tree" (van de Grinch), die we gisteravond van de buren kregen, neer. Ik vind hem zo grappig! Het was een heel leuk idee van hen. 

Dan sta ik in tweestrijd of ik de sneeuwpop hoezen over de stoelen in de keuken of in de eetkamer zal hangen. Het wordt de eetkamer, want in de keuken is het wat te druk. We zagen ze in een restaurant in Brussel en ik vond ze zo leuk. 

Verder zoek ik een geschikte plek voor onze 2022 boomversiering. Er zijn steeds meer namen, dit keer staat Riley er ook bij. Op een gegeven moment zullen er teveel namen zijn. 

Er zijn nog stapels dozen en zakken te openen, maar ik ga eerst aan mijn sporten. Een tijdje op de plaats hardlopen, wat mini elliptische machine en ik sluit af met twintig minuten op de Scoop. Ik heb zeer het idee dat die mijn heupen helpt, want ik had in Nederland minder pijn dan voorheen met veel lopen. 

Als ik klaar ben begin ik aan de koffers uitpakken. Ik doe mijn koffer met kleren en mijn handbagage eerst. Ik had heel wat in beide tassen gestouwd, dus het duurt even voor ze leeg zijn en alles weer een plekje heeft. 

Het is tien voor half twaalf als Rick komt vragen of ik klaar ben om lunch te halen. Nou, dat ben ik zeker na dat vroege ontbijt. Ik bestel een bladerwrap van Sweet Leaf en Rick van zijn geliefde Cava. Onderweg gaan we nog even langs FedEx, want Fiona groeit opeens en de maat pyjama's, die ik voor haar had, zijn te klein. 

Na het eten ga ik meteen op pad voor de paar boodschappen, die ik moet doen. Als eerste haal ik Orions medicijnen op van Walgreens. Dan rijd ik naar het postkantoor in Vienna, want volgens Amazon moet daar een pakje voor mij liggen. 

Het is een van Ricks cadeaus, dus ik wil het wel graag hebben. Het is druk bij het postkantoor en ik moet een tijdje in de rij staan om te zeggen dat ik iets op kom halen. Daarna duurt het een eeuwigheid voor de medewerker om uit te vinden dat onze postbode het in zijn auto heeft om te bezorgen. 

Voor niets gewacht dus, maar zolang het maar aankomt is alles prima. Als ik ons plein oprijd brengt onze postbode net weer een paar pakjes naar onze voordeur. Hij vertelt dat er zoveel zijn aangekomen de afgelopen week dat hij geen plaats in zijn auto heeft voor alles. Oeps!

Ieder jaar wil ik graag een gewone adventskalender met enkel plaatjes achter de luikjes. Dit keer is het onderstaande geworden en vanmiddag mocht ik al acht luikjes opendoen. Ik vind dat bij Kerst horen.

Voor mijn energie helemaal op is pak ik de koffers met alle meegebrachte lekkernijen e.d. uit. Wonder boven wonder is alles heel gebleven! Ricks biertjes gaan naar de basement en de barversieringen ook. De rest gaat of in de kast of naar boven. 

Moe, maar voldaan zijg ik neer op onze bank in de voorkamer. Daar lees ik een paar van de meegebrachte Suske en Wiske's. Saskia stuurt me intussen onderstaand plaatje, gemaakt van een foto van haar. Ik vind het erg mooi. 

Rick en ik hebben bedacht dat we vanavond tijdens ons happy hour met Christine en Chuck willen eten. We halen makkelijk te eten gerechten van Plaka Grill daarvoor. We zijn beiden super moe en willen niet tot half zeven wachten om dan nog te bestellen. We zitten nog niet in het normale eetritme, duidelijk. 

Als we via Teams met Christine en Chuck gaan praten horen zij ons niet. Er lijkt niets mis met Ricks laptop, maar voor de zekerheid proberen we de mijne en hetzelfde probleem. Het blijkt dat het geluid op hun laptop zonder dat ze het wisten uit stond. 

Er volgt een heel gezellig uur met veel vertellen over onze reis, Kerstmis en meer. Pas om tien voor zeven nemen we afscheid, omdat Ricks en mijn ogen bijna dichtvallen. Wat zijn wij dankbaar voor deze heel goede vrienden! Christine heeft mij enorm gesteund met het gedoe rond het overlijden van mijn vader.

We gaan nog even genieten van de kaarsen, de boom en een show en dan is het weer bedtijd. We voelen ons vanavond vermoeider dan deze tijd gisteravond. Ik heb dat vaak, de dag na de vlucht is zwaarder, maar we hebben ook heel veel gedaan gekregen.