Over koude regen en een happy hour

Het is weer grijs en grauw als ik om kwart voor acht opsta. Rick komt net naar boven. Hij heeft om half negen een vergadering. Ik maak en eet mijn ontbijt gauw en ben dan klaar om te gaan. Het is kwart over acht als Rick beneden komt.

Rick is ervan overtuigd dat we in dat kwartier onze koffies kunnen gaan halen. We gaan naar de Starbucks in het Pan Am Center, maar toch. Warempel krijgt Rick gelijk, om klokslag half negen zit hij in zijn stoel.

Voor mij is het fijn vroeg om mijn cardio te doen. Ook vandaag krijg ik gezelschap van meneer de cardinaal. Een van de eekhoorns doet zich tegoed aan het blok mais. Het is een idyllisch tafereel. 

Als ik klaar ben pak ik vast in voor morgen en doe dan mijn Arabische lessen. Ik ken nu toch best een aantal woorden. Niet dat ik ze in de praktijk veel zal gebruiken. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat ik het over een intelligente professor zal gaan hebben. 

Het plenst inmiddels en is slechts 3 graden. Een perfecte dag voor pho, die ik van Roll Play laat bezorgen. Hij komt precies als het tijd is voor de virtuele lunch met Judith. Die wordt zoals altijd weer heel gezellig met als hoofdonderwerp van gesprek talen. 

Als Judith weer aan het werk moet ga ik meteen maar mijn boodschappen voor vandaag doen. Ik rijd door de stromende regen naar Whole Foods. Daar maak ik een paar foto's van natte planten, maar al snel vlucht ik naar binnen. 

Mijn enige twee benodigdheden zijn cranberry sap en een fles water om mee naar New Jersey te nemen. Ik drink die combinatie graag in plaats van gewoon water. Mijn plan om nog naar Greenheart te gaan laat ik varen. Dat doe ik morgen als het weer droog is wel.

De volgende paar uur ga ik met een deken op de bank liggen. Ik voel me zoals altijd met dit weer niet goed en we gaan vanavond naar een happy hour met oud-collega's van Rick. Mijn boek is erg leuk, ik raad de boeken van Danielle Collins echt aan. 

Rond half vijf banen we ons een weg naar een verregend Washington. De stad is tijdens het spitsuur een regelrechte ramp. Wegen worden opeens eenrichting en het is niet duidelijk waar dat gebeurt. Dit keer precies waar Rick wil afslaan.

Daardoor krijgen we ongevraagd een rondleiding langs de bekende gebouwen van de GPS. Na nogal een omweg komen we bij The Point aan. Dat is een ons onbekend, vrij nieuw restaurant aan de Anacostia rivier. Met mooi weer heeft het een prachtig uitzicht en groot terras.

We parkeren in de garage en lopen dan snel naar binnen. Vanavond is het zeker geen weer voor een uitzicht met de mist. Er is een speciaal gedeelte afgezet voor de (ex) Microsoft groep. Er zijn al een paar bekenden. 

Het leuke is dat ik deze mensen ook regelmatig heb gezien tijdens Ricks 32-jarige carriere bij Microsoft. Sommigen, zoals Lisa, zijn een vriendin geworden. 

Het wordt erg gezellig en Rick geniet duidelijk. Ik ben blij dat we gegaan zijn, want ik moest me er eerlijk gezegd wel toe dwingen met dit weer. 

Corey, een van Ricks ex-collega's, blijkt mede-eigenaar van het restaurant te zijn. Hij heeft lekker eten laten neerzetten. Er zijn oesters, een bord met gerookte vis, calamari en kippenvleugeltjes. We snacken ervan, maar het is net niet genoeg voor het avondeten. 

Na een groepsfoto nemen Rick en ik om zeven uur afscheid. Als het niet bijna een uur rijden was zouden we langer zijn gebleven. Het regent nog steeds en dat maakt het rijden in de stad moeilijk, want de lijnen op de wegen zijn nauwelijks te zien. Gelukkig heeft Virginia de snelweg net helemaal opnieuw gedaan. 

Zoek Petra

Bij Sushi Koji bestel ik een paar kleine gerechtjes en Rick een lamahcun brood van Lezzet ernaast. Het is precies genoeg na de voorafjes eerder. Nu nog even tv kijken en dan op tijd naar bed. Morgen wordt het een drukke dag.