Over code paars, de slechtste luchtkwaliteit ooit in dit gebied

Er werd gisteren al voor gewaarschuwd. De rook zal vandaag net zo erg zijn als in New York gisteren. Het is code paars voor de luchtkwaliteit en dat is nog nooit voorgekomen hier. 

We kunnen het ook goed zien aan de zon, die bijna niet door de rookmist heen komt. Dat wordt zoveel mogelijk binnen blijven. Ik baal daarvan, want het is zo lekker om buiten te zitten of te wandelen met deze temperaturen. 

Na mijn ontbijt gaan we naar de Starbucks in Vienna. Het voelt bijna als de coronatijd, want gewoonlijk zijn er heel wat wandelaars met of zonder hond. Vandaag zien we niemand. Angie, die ons onze koffies aanreikt, heeft wijselijk ook een mondkapje aan. 

Sharon heeft gevraagd of ik vandaag om kwart over negen kan komen. Hierdoor zal ik het gros van mijn cardio na de personal training doen, maar dat geeft niet. Vandaag ga ik maar niet fietsen. Het ruikt verbrand buiten. 

Nu we alleen armen, schouders, borst, rug en buikspieroefeningen doen heeft Sharon de gewichten vijf pond zwaarder gemaakt. Het lukt me allemaal prima en ik voel me er goed bij.

Op weg naar huis stap ik even uit om wat bloemen foto's te maken. Dat duurt niet lang, want mijn ogen beginnen te tranen en dan kan ik niet goed zien wat er op de foto gaat. 

Dit alles doet mijn hart uitgaan naar de Canadezen, die dichtbij de branden wonen en hun huizen en spullen kwijt zijn geraakt. Het is tijd om klimaatverandering heel serieus te nemen. 

Thuis trap ik eerst nog een half uur op de mini elliptische machine. Dan verhuis ik naar de Scoop en zie weer een aantal eekhoorns in onze moerbeiboom. Het zijn zulke acrobaatjes! Hierna doe ik een heel aantal Duolingo lessen. 

Als Rick tijd heeft om lunch te gaan halen rijden we eerst naar Cava. Het is vreemd om mensen nu buiten met mondkapjes rond te zien lopen. Zodra Rick zijn salade heeft opgehaald gaan we naar Sweet Leaf waar mijn groentewrap al klaar ligt. We eten samen in de keuken.

De luchtkwaliteit overheerst het nieuws en de ongewone waarschuwingen vliegen ons om de oren. Ik vind het allemaal maar niets. Is dit onze toekomst? Het is heel ongewoon en niet op de goede manier. 

Op de radio is het opeens "breaking news": Washington DC heeft vandaag de slechtste luchtkwaliteit in de hele wereld. Detroit is nummer twee en New York (gisteren nummer 1) staat op de derde plaats. Onvoorstelbaar wat rook van een paar duizend kilometer weg kan aanrichten! 

Na het eten ga ik een lijstje boodschappen afwerken. Ik heb voor Rick voor Vaderdag een tonnetje om bourbon in te rijpen, het is gepersonaliseerd. Daarvoor wil ik dus de juiste bourbon kopen. Daar weet ik niets vanaf. Ik heb het in mijn DRINK NOVA Facebook groep gevraagd en kreeg goede adviezen. 

De medewerker bij de slijter raadt net als de anderen White Dog aan. Dat is een bourbon, die nog niet in een vat heeft gezeten. Het merk is Ricks favoriet, dus dat moet goed komen. De Hallmark winkel is naast de ABC winkel en ik zoek er een leuke Vaderdag kaart uit. 

Dan loop ik naar de Giant en werk ons boodschappenlijstje daar af. Ik vind alles behalve Ricks deodorant. Er zijn nog steeds producten, die moeilijk te krijgen zijn, en dat is er een van. Gelukkig is het op Amazon wel te vinden. 

Op weg naar huis kom ik langs een oud kerkhof. Hier maak ik mijn Oud & Nieuw foto. Het zijn wat oude graven en nieuwe(re) graven. Ik vind het altijd zo sereen op een kerkhof, iets wat Rick niet snapt. 

Na de boodschappen thuisgebracht te hebben ga ik naar Caffe Amouri. Er is eindelijk een folder over waar alle bankjes staan en die is daar te krijgen. Mijn keuze is weer een chai ijsthee en ik blijf een uurtje. De barista spreekt mij naam perfect uit. Hij heeft een Duitse vriendin, die Petra heet. 

De muziek staat net te hard om te lezen en begint op een gegeven moment op mijn zenuwen te werken. Tijd om naar huis te gaan, dus. 

Nog iets minder dan de helft van de bankjes te vinden

Caffè Amouri doet Europees aan

Buiten kan ik het niet laten wat verschillende kleuren korenbloemen te fotograferen. Ook staat een van de bankjes bij de orthodontist aan de overkant. Volgens mij is het iets minder rokerig, want mijn ogen tranen niet meer. 

De rest van de middag lees ik in de voorkamer, terwijl Rick nog wat werkt. Dan is het weer tijd voor ons wekelijkse happy hour met de Glovers. We zien daar alle vier iedere week naar uit. Alles gaat goed met Chuck en Christine. Zij genieten van het gepensioneerde leven. 

Als we afscheid hebben genomen bestellen we ons avondeten. Ik bel Lani van Viet Aroma voor mijn gewoonlijke keuzes. Rick haalt burgers van Big Buns daar vlakbij. 

Hopelijk is de luchtkwaliteit morgen tenminste zover verbeterd dat we weer buiten kunnen zijn. Helemaal weg zal het pas zondag zijn.