Over een rustige dinsdag

Half acht komt mij weer veel te snel, maar het belooft prachtig weer te worden dus hup het bed uit. Als ik de deur van onze slaapkamer opendoe rent Orion naar binnen. Hij is zijn botje vergeten naar beneden te brengen.

Na mijn ontbijt doe ik alvast zoveel mogelijk cardio. Dan gaan Rick en ik op pad naar Starbucks. Onderweg realiseer ik me opeens dat het al tien voor negen is en ik heb personal training om kwart over. Niet getreurd, zegt Rick, en zet mij na onze koffies gehaald te hebben af bij Sharons huis.

Daar vliegt het halve uur bovenlichaam krachttraining zoals altijd voorbij. Helaas zal Sharon er donderdag niet zijn en zal ik dan de zelfdiscipline moeten opbrengen om bovenlichaam krachttraining te doen. 

Het laatste huis aan ons plein is ook versierd

De rest van de cardio verkrijg ik met een wandeling door de vlammende buurt. Al die kleuren stemmen me zo vrolijk en ik probeer er maar niet aan te denken dat dit allemaal tot kale bomen zal leiden. 

Al wandelend maak ik een beslissing. Gisteren was ik nog niet gereed om erover te schrijven, maar op weg naar huis had ik een vreemde aanrijding. Een vrouw en ik wilden tegelijk van baan wisselen en botsten. Ik heb schade aan de linkervoorbumper en zij vast aan de zijkant van haar auto, hoewel ik dat niet goed kon zien en zij stapte niet uit.

We stopten beiden, zij opende haar raam, maakte me uit voor rotte vis en reed weg. Ik was helemaal verbouwereerd door hoe snel het allemaal ging. Ik heb dus geen idee wie ze was, zo bizar. Rick zei eerst dat we het zelf wel zouden betalen, maar ik vertrouw zulke dingen niet en besluit toch de verzekering te bellen. 

Je weet hier maar nooit met vervolgen en ik vind er een luchtje aan zitten. Je vertrekt toch niet zomaar zonder zelfs je schade te bekijken? Ik voel me er een stuk rustiger bij dat de verzekering ervan op de hoogte is. 

Het is inmiddels lunchtijd en Rick heeft al vroeg gegeten. Hij zou om twaalf uur een vergadering hebben met Israelische collega's. Die is echter afgelast, omdat die collega's naar een bunker moesten. Nog steeds is het een raar gevoel dat wij daar niet zo lang geleden waren. 

Mijn lunch is hetzelfde als gisteren, een cracker met Duitse mortadella en mini tomaatjes en komkommers. Ik eet het buiten op, want intussen is het een aangename twintig graden. De rest van de middag doe ik het rustig aan en lees weer een boek uit. 

Rick en ik gaan af en toe wat wandelen zodat hij zijn stappen bijeen krijgt en tussen zijn vergaderingen door naar Whole Foods. Daar kopen we avondeten voor vanavond en morgenavond, want morgen zijn we een groot deel van de dag in Washington.

Vanavond gaat Rick Turkse kefta en regenboog wortels grillen, het is perfect barbecue weer. Die kefta doen we in koolhydraatarme tortilla's als een soort pita. Daarbij hebben we tzatziki saus en knoflook saus voor een lekker Mediterraans maal.

Na het eten video bellen we nog even met Fiona voor ze naar bed gaat. Het blijft een fantastische uitvinding.