En toen ging ik toch onderuit...

We hadden vannacht onze ramen open en de ventilator aan en bij het opstaan is het -10 buiten. We hebben heerlijk geslapen in onze ijskoude kamer! Volgens het verhaal lag ik als baby in zo'n koude kamer dat de rijp op mijn dekentje lag. Ik heb nog steeds een hekel aan het slapen in een warme kamer.

Na ons ontbijt gaat Rick naar boven om zich klaar te maken voor zijn werkdag. Ik ren intussen op de plaats en heb al 5500 stappen bijeen als we op pad gaan. We gaan natuurlijk eerst naar Starbucks waar Rick een warme capuccino bestelt, maar ik houd het bij mijn koude nitro brew.

Dan steken we over naar de Giant waar Rick een blikje erwtensoep koopt voor zijn middageten. Ik ben daar absoluut geen liefhebber van. Onze laatste stop is Whole Foods waar tot mijn teleurstelling de Italiaanse bruiloftsoep is uitverkocht. Dan wordt het maar weer Mom's kippensoep. Verder kiezen we voor $13 per persoon een al bereide maaltijd voor vanavond uit.

Thuis hoef ik nog maar een beetje cardio te doen en begin dan aan de onderlichaam krachttraining. Ik doe het weer met twaalf pond gewichten en na afloop voel ik mijn beenspieren, dus dat is goed.

De rest van de ochtend besteed ik aan Duolingo Arabisch, Grieks, Italiaans en Frans. Bij die laatste twee spring ik een stuk vooruit, want het is nog te eenvoudig. Ik doe er ook een les Duits bij, even ophalen voor we naar Zwitserland gaan.

Zo is het al gauw lunchtijd. Ik heb een kop kippensoep en weer de mini paprikaatjes met brie. Ik vind het een smakelijke maaltijd.

De schoonmaakploeg komt om kwart over een en heel ongewoon blijf ik thuis. Ik zie het ijs liggen op de straat achter ons en daar rijd ik liever niet op. 

In plaats daarvan besluit een wandeling te gaan maken in het bos bij het zwembad. Ik vermijd al het ijs dat ik zie en kom er zonder kleerscheuren aan. Ik vind de schaduwen op sneeuw altijd zo mooi, ze zien er blauw uit. 

In het bos hoor ik geritsel en zie dan vier herten. Drie mannetjes en een vrouwtje en ze zijn heel nieuwsgierig! Ze lopen wel wat weg van mij, maar blijven dan gewoon naar me kijken. Ik blijf het bijzonder vinden. 

En dan ondervind ik op de terugweg weer dat zwart ijs en ik geen goede combinatie zijn. Ik heb toen ik twintig was daardoor mijn enkel ernstig gebroken en het is de reden dat ik angstig ben voor gladheid. Nu lijkt het helemaal droog waar ik loop, maar kennelijk toch niet, want opeens lig ik op het asfalt.

Gelukkig heb ik alleen een paar kleine wondjes en een bloedbaar op mijn rechterhand. Wonder boven wonder doet verder niet eens iets pijn. Dit was mijn laatste winterse wandeling voorlopig, want het is precies waar ik altijd bang voor ben.

De schoonmaakploeg is nog bezig en Rick stelt voor om naar de slijter te gaan. Hij heeft wat aanvullingen voor de bar nodig. Verder heeft Rick enorme zin in port en koopt daar een fles van bij de Giant.

Als we weer thuiskomen is het huis schoon en mag Orion uit zijn bench. Rick laat hem even uit en dan maken we ons eten warm. Rick heeft meatloaf, bietjes en asperges en ik enorme garnalen met wilde paddenstoelen en pittige spruitjes. We vinden beiden onze keuzes erg lekker.

Tijd om de kaarsen aan te steken en tv te gaan kijken. Het wordt vannacht weer flink koud. Hopelijk doodt het de larven van muggen en teken.