Over de terugrit

We hebben de wekker voor zeven uur gezet, maar ik ben een kwartier eerder wakker. Ik maak me klaar en pak in. 

Rick is intussen ook op en al gauw zijn we gereed om de bagage naar de auto te brengen. Dat wordt wel een paar keer lopen en het is niet dichtbij. 

Als ik de deur open kan ik wel juichen! Er staat een bagage karretje vlak naast onze deur. Kennelijk hebben onze buren die gisteravond gebruikt. 

Dat betekent dat we alles in een keer naar de auto kunnen brengen. Dat scheelt natuurlijk heel wat in tijd. 

Het is half acht als we het cafetaria van Art of Animation inlopen. We halen eerst koffie en dan bestellen we beiden een omelet. Dat van mij is tomaat, ui, paprika en ham en Rick heeft ham en kaas. 

We eten buiten en daarna bestel ik nog een cold brew koffie, terwijl Rick de auto haalt. Het is net na achten als we aan de terugtocht beginnen. 

Tot ziens, Art of Animation 

Mooie Nemo toetjes

Op de Express banen van de I4 ziet Rick opeens dat we maar heel weinig benzine hebben. Er zit nog twintig mijl in de tank. 

Via de Gasbuddy app navigeer ik naar het dichtstbijzijnde benzinestation. Dat blijkt een heel oud Shell station te zijn, maar ze hebben benzine en een wc. Die laatste heb ik na alle koffie al nodig. 

Rick rijdt verder tot 21 mijl South Carolina in. Daar is een Wendy's en die hebben salades. Ik kies de cobbsalade met veel proteïne als lunch en Rick een paar wraps. Wendy's is wat mij betreft veel beter dan McDonald's en Burger King. 

Na het eten neem ik het stuur over. Al luisterend naar podcasts over o.a. insecten eten gaan de bijna drie uur naar North Carolina en South of the Border snel. 

We stoppen bij South of the Border om naar de wc te gaan en daarna lopen we de vuurwerkwinkel in. 

Hier in South Carolina is al het vuurwerk legaal, terwijl Virginia alleen siervuurwerk toestaat. We nemen dat laatste dus voornamelijk mee, maar Rick kan het niet laten toch eentje met vuurpijlen te kopen. 

Onze aankomsttijd van kwart over negen blijft ongeveer hetzelfde. Rick trap het gas dan ook goed in en rijdt tussen de 130 en 140 km/u. Ik vind boven de 130 niet fijn en ben dus langzamer. 

Net voor de grens met Virginia maken we onze laatste benzine etc. stop. We zijn hier midden op het platteland in het Zuiden van de VS. 

Het voelt alsof ik een stap terug heb gedaan in de tijd. Ik zie gekookte pinda's, een echt zuidelijke lekkernij, en schep daar een bakje van vol. 

Twee opa's, die zo in Sanford & Son mee hadden kunnen spelen, uhouden even op met kibbelen over een loterij kaartje. Er gebeurt namelijk iets heel bijzonders voor hen: ik betaal met mijn Fitbit horloge! Ze hebben het er nog over als ik terug naar de auto loop. 

De pinda's pellen houdt me even bezig en ik vind ze heerlijk. Rick daarentegen spuugt degene die ik hem laat proeven bijna uit. Tja, ik heb gewoon een rare smaak. 

Als we niet veel later Virginia binnenrijden hebben we nog bijna 300 kilometer te gaan. Beter dan van oost naar west Virginia wat 700 kilometer rijden is. En dit is een van de kleinere staten. 

Natuurlijk komen we dichterbij Washington in een paar files terecht, maar om half tien zijn we eindelijk bij onze afrit voor Vienna. 

We hebben eten besteld en halen eerst het mijne van Genki en dan Ricks pizza van Domino's. 

Als dat op is dragen we de bagage naar boven en gaan naar bed.