Dag 4 Europa: Over voorvaders en naar Zwitserland

Om kwart over zeven gaat Ricks telefoonwekker af. Net ervoor word ik wakker na best lekker geslapen te hebben.

Rick daarentegen heeft nauwelijks een oog dichtgedaan. Hij kon gewoon niet in bed blijven door de hitte.  Heel vervelend natuurlijk voor hem. Hopelijk hebben we vanavond een koelere kamer.

Nadat ik mijn douche heb genomen lopen we naar beneden voor het ontbijt. We gaan weer buiten zitten genieten van het uitgebreide ontbijtbuffet.

Daarna maken we ons klaar om op pad te gaan. We tanken diesel en kopen wat koude drankjes. Dan gaan we Kai en Raquel ophalen. Daar moet nog van alles gebeuren dus het duurt langer dan gedacht. Raquel moet nog een geleende fiets terug brengen en Kai een lamp afgeven.

Net na tienen rijden we Germersheim uit. De GPS is ingesteld op ergens in de Elzas waar Ricks Engel familie vandaan komt. Kai heeft de familieboomstam uitgezocht.

In Westinghouse-Marmoutier zien we Engel namen op een Eerste Wereldoorlig monumentje en op graven. Een tak van de familie woont hier dus nog, althans vrij recentelijk.

Ricks dichtst verwante kant  van de familie emigreerde in 1872 naar de VS. We bekijken het straatje in Bergbieten waar Ricks overovergrootvader woonde voor hij naar de VS emigreerde. Verder vinden we geen teken van de Engel familie hier.

Wel een schattig plaatsje, Bergbieten, volgens de Mairie verkozen tot mooiste dorpje in de Elzas

Intussen moet ik enorm plassen en niets lijkt hier open. We stoppen dus bij het eerste het beste restaurant. Lucien Doriath staat bekend om zijn fooe gras dus niet perfect voor Kai en Raquel, die liever vegetarisch eten. Toch gaan we ervoor want wie weet hoe lang het anders duurt voor we iets vinden.

De kinderen delen de plat du jour, Rick neemt de eendenburger en ik de salade met foie gras. Ik vind het erg lekker, hoewel ik foie gras nooit bestel vanwege hoe het gemaakt wordt.

De anderen vinden hun eten ook lekker, maar als de serveerster nog voorstelt een plak foie gras mee te nemen bedanken we daarvoor. Toch is het goed dat we hier stopten want om twee uur wordt een familie naar de McDonald's gestuurd. Half twee is het laatst dat mensen hun lunch kunnen beginnen in de Elzas volgens de serveerster.

Wij zetten onze tocht voort naar Bern. Allemaal via snelweg en tegen vieren zijn we bij de Zwitserse grens. Daar kopen we een vignette voor 40 euro om op de snelwegen te mogen rijden. Dan rijden we door het mooie Zwitserse landschap naar Bern.

Eenmaal in de stad gaan we eerst langs de oude Amerikaanse ambassade. Daar werkten Ricks ouders in de jaren zestig. Het zwembad waar Rick leerde zwemmen is er tot zijn vreugde ook nog steeds.

Dan gaan we inchecken bij het Sorrel hotel Ador. Tot Ricks teleurstelling is hier ook geen airco. Hopelijk raakt hij er een beetje aan gewend met de fan aan te slapen.

We frissen ons wat op. Als we beneden komen blijken Kai en Raquel wel airco te hebben. Zij vinden het prima om met fans te slapen dus we gaan na het eten omwisselen.

Maar eerst lopen we het centrum van Bern in. Rick is als een kind zo blij want hij was hier precies 50 jaar geleden voor het laatst, na hier 4 jaar te hebben gewoond.

We vinden de gezellige Baehrenplatz en nemen op aanraden van de receptioniste van het hotel plaats op het terras van Le Mazot.

Hier hebben ze Zwitsers eten en dan vooral roesti bijna net als de Nederlandse pannenkoek met allerlei verschillende dingen erop.

Kai, Raquel en ik gaan ervoor, voor mij de halve potie met rauwe ham, kaas en tonaat.  Kai en Raquel kiezen met peer en Gorgonzola. Rick neemt een boerenworst, die ook met roesti wordt geserveerd.

Het smaakt goed al is het eigenlijk veel te zwaar voor mij. Ik kan maar een gedeelte van die halve portie op. Gelukkig maakt Kai korte metten met de rest.

Kai heeft werk dat morgen af moet zijn dus we lopen gauw terug naar het hotel. Daar wisselen we van kamer en ik krijg een grote knuffel van Rick dat ik dat heb bewerkstelligd. De kinderen vinden het helemaal prima, die zijn allang blij met deze kleine vakantie tijdens Kai's verhuizing.

Rick is zo opgewonden dat hij nog door de stad gaat wandelen. Ik zie het morgen allemaal wel. Ik heb ook veel pijn van de lange autorit dus beter op bed liggen computeren. Laat gaat het zeker niet worden!