Dag 6 Outer Banks: Over een boottocht

Om half zeven gaat mijn wekker en gelukkig zijn we gisteravond braaf op tijd naar bed gegaan. We staan dan ook verfrist op en Rick ziet meteen dat het vandaag een prachtige zonsopgang gaat worden. Er zijn namelijk wolken aan de horizon. 

Terwijl Rick doucht loop ik naar het strand om foto's te maken. De luchten zijn inderdaad prachtig en eigenlijk kan geen foto dat weergeven. Dan haast ik me terug om mezelf ook klaar te maken om op pad te gaan. 

Als we alles wat we mee willen nemen bij elkaar hebben gesleept rijden we naar het Front Porch Cafe. Daar bestellen we onze koffies en gaan dan naar McDonald's. We denken hier snel een paar egg Mcmuffins op te halen, maar we hadden beter naar een gewoon restaurant kunnen gaan.

Er staat een enorme rij voor de drive thru en als we eindelijk ons eten hebben is het na achten. We bellen het bedrijf, waar we een boot gehuurd hebben, dat we verlaat zijn. Geen probleem, de boot is tot twaalf uur voor ons. 

Bij Fishing Unlimited checken we in en gebruiken de wc, want die heeft de boot natuurlijk niet (ik heb mijn draagbare "pot" ook mee, want ik neem urineafdrijvende medicijnen en kan vier uur lang niet zonder plassen). 

Daarna krijgt Rick een korte les hoe hij de pontonboot moet besturen en dan gaan we op weg. Rick had wilde ideeen om alle plekken, die we in de Outer Banks kennen, te gaan bezoeken, maar jammer genoeg voor hem mogen we maar op zijn hoogst (meten we met een watertoren) twintig minuten van Fishing Unlimited verwijderd zijn. Dit omdat de Roanoke Sound soms heel ondiep wordt en boten vast kunnen lopen. In dat geval moeten ze ons kunnen bereiken om te helpen. 

We besluiten eerst naar de watertoren, die de verste grens van het gebied voor we de Atlantische Oceaan bereiken is, te varen. Halverwege merkt Rick dat hij zijn telefoon is vergeten. We balen er allebei al van dat we onze DSLR toestellen niet mee hebben en helemaal zonder fototoestel wil Rick niet zijn. 

Na de watertoren bereikt te hebben, die twintig minuten varen is, besluit Rick dan ook terug te gaan en zijn telefoon op te halen. Ik zie mijn kans schoon om de wc nog eens te gebruiken. Dan gaan we echt op pad. 

We kunnen, als we onder de grote brug doorvaren, Manteo bezoeken. Ik schreef in een eerder blog al dat op Roanoke Island de eerste Engelse kolonie verloren ging. Manteo heeft iedere avond een schouwspel waar dat nagespeeld wordt. Verder ligt er een zeilschip, een replica van het schip waarmee die kolonisten hier aan de kust van North Carolina arriveerden. 

De grote brug

Het is best koud op het water, dus ik ben dankbaar voor mijn winterjas

Nu varen we naar de Outer Banks. We zien de duinen van Jockey's Ridge en andere bekende plaatsen. Dichtbij kunnen we niet komen, want de Sound is heel ondiep hier. Rick navigeert onze boot als een professioneel door de zandbanken. 

Ons laatste doel is zo dicht mogelijk bij de Bodie Island vuurtoren te komen. Als we dichterbij komen  zien we heel wat eendenjagers schuilplaatsen. Waarschijnlijk omdat het hier heel ondiep is. 

Rick zet de motor zo hoog als die kan, maar het is moeilijk niet vast te komen zitten. We slaken dan ook een zucht van verlichting als we weer in dieper water zijn. De vuurtoren zien we, tot onze spijt, met tegenlicht alleen in de verte.

Tot mijn verbazing stelt Rick voor nu terug te gaan. Hij wilde oorspronkelijk tot half een doorgaan, omdat we een half uur later dan onze reservering begonnen. Ik vind teruggaan helemaal prima, want het is leuk, maar ook wat saai, er is niet veel te zien. 

Als kind in Senegal had mijn vader een zeilboot en daar moesten wij hele weekenden in de kajuit op doorbrengen. Misschien heb ik daar wel een trauma aan overgehouden, want het boeide me allemaal niet zo op die Sound. 

De mensen van het bedrijf hadden het over dolfijnen bij de boot, maar die zijn kennelijk vandaag afwezig.  Dat had het voor mij wel heel bijzonder gemaakt. Om kwart voor twaalf zijn we terug aan land. Het was een leuk avontuur, zeker voor herhaling vatbaar, maar met meer mensen en hopelijk ook dolfijnen.

We rijden meteen naar Fish Heads en maken daar gebruik van de faciliteiten. Nu heb ik nog steeds dat handige plasding niet uitgeprobeerd, maar in deze COVID tijden gaat het vast en zeker gebeuren. Het meehebben op de boot was al een geruststelling. 

Dit keer is er geen wachttijd en we krijgen een tafel op het deck. Ik weet niet of dat morgen ook weer kan, want de resten van orkaan Delta komen deze kant op. Nog even extra genieten wordt het dus. 

Terug in het huisje woont Rick een virtuele training bij en ik ga op de veranda zitten met Orion. Het is zeer aangenaam uit de wind. Rick is om half drie klaar en we nemen onze stoelen mee naar het strand. Waarschijnlijk de laatste keer deze week, het weerbericht voor morgen klinkt niet strandwaardig.

We maken samen een lange strandwandeling zodat we toch onze dagelijkse stappen bijeen krijgen. Ik ga het weer missen. We zien een vrijwel intact schild van een hoefijzerkrab, ik denk niet dat dat de juiste vertaling is of misschien niet bekend in Nederland. 

Mijn Fitbit laat net voor we terug bij onze stoelen zijn het vuurwerk voor 10000 stappen zien. We lezen tot half vijf en dan wordt het te koud. Orion wacht ons op en krijgt een korte wandeling. Ik heb het al eerder geschreven, maar hij is deze week veel rustiger, dan toen we hier in augustus waren. 

We willen eigenlijk een potje gaan minigolfen voor het avondeten, maar die golfbaan is zo druk! We hebben geen zin in al die mensen en tijden wachten voor we een balletje kunnen slaan. We besluiten het morgenochtend nog eens te proberen.

In plaats van golfen gaan we dan maar een happy hour drankje drinken op onze veranda. Langzaam zien we de zon plaatsmaken voor bewolking dus het weerbericht voor morgen zal wel kloppen. Gelukkig is hier genoeg vertier zonder op het strand zitten. 

Vanavond bestellen we van Bonzer's Shack. We delen een voorafje van in spek gewikkelde garnalen met een griesmeel en Goudse kaas "cake". Het is ontzettend smakelijk, daar zijn we het over eens. Ik had het wel als hoofdgerecht gewild, achteraf gezien.

Rick is deze week een vistaco's fan en vindt die van dit restaurant erg lekker. Ik heb minder geluk met mijn salade met gegrilde tonijn. De tonijn is zo droog dat ik ervan ga hikken. Dat is toch echt wel heel slecht voor een restaurant hier, waar tonijn vrijwel altijd perfect bereid is. Maar ach, you win some, you lose some, zoals we hier zeggen. 

Er is hier in Nags Head een bijeenkomst van hot rods, oude auto's met enorm luide motors. Die komen regelmatig langsrijden en dan vergaat horen en zien ons. Toch is het ook wel interessant en sommigen vind ik qua auto (niet geluid) aantrekkelijk. Gelukkig hebben we een heel luide ventilator in onze slaapkamer, waardoor we verder geen straatgeluiden horen. 

Zo is het alweer de een na laatste nacht hier. We hebben zoveel geluk gehad met het weer, ik had niet verwacht om in oktober nog iedere dag op het strand te kunnen zitten. Het is hier nu druk vanwege COVID, maar in "gewone" tijden denk ik dat we veel goedkoper zouden kunnen huren. We blijven de Outer Banks super vinden, heel rustig, maar toch genoeg vertier.

Allemaal een heel fijn weekend gewenst!