Over vrijdag

Rick stond, zo vertelt hij mij als ik beneden kom, om zes uur op. Ik heb hem niet eens gehoord. Misschien is het daardoor dat ik pas om kwart voor acht wakker werd.

Omdat Rick al bijna twee uur op is, heeft hij zin in koffie voor hij gaat douchen. Het miezert als we de auto instappen om naar Starbucks te rijden. Nog een heel klein restantje van Zeta dus. Het is nu ook het warmst dat het vandaag zal worden met 15 graden.

Thuis maak ik mijn ontbijt weer met paddenstoelen, tomaat en ei. Zo erg lekker! Dit blijf ik nog een tijdje eten. Ik las gisteren ook een artikel over hoeveel voedingswaarde paddenstoelen hebben. Ik ben wel een beetje jaloers op mijn broer in Twente, die ze gewoon in het bos gaat plukken. Daarvoor heb ik er absoluut niet genoeg kennis van!

Terwijl ik mijn cardio doe, zie ik de zon af en toe tevoorschijn komen. Het waait ook flink en de temperatuur is tot onder de tien graden gekelderd. Dat wordt een koude lunch buiten straks!

Gisteren heb ik een heel warme trui aangekregen en die trek ik meteen vandaag maar aan. Om twaalf uur komt Maria voorrijden. Ik heb haar uitgenodigd te gaan lunchen om haar verjaardag eerder deze week te vieren. 

We gaan naar Bonaroti waar we in een open tent kunnen zitten. Het is zeker fris, maar doordat de tent aan drie kanten dicht is kan de wind er nauwelijks doorheen. Maria begint met een salade en ik met hun overheerlijke Michelangelo soup. Op een koude dag als vandaag vind ik soep lekkerder.

Dan kiezen we beiden de carpaccio di filetto, die ook voortreffelijk smaakt. Als dessert krijgen we gratis door de vrouw van Sergio, de eigenaar, gemaakte biscotti. Zoals gewoonlijk hebben we heel veel gesprekstof.  

Ons tripje naar de Smokey Mountains gaat helaas voorlopig niet door, want in Tennessee zijn er teveel gevallen en er is geen mondkapjes plicht. Maria moet veel dingen doen voor haar moeder, die ver in de tachtig is, en kan geen risico's nemen. Ik wil dat ook niet doen, die Smokey Mountains lopen niet weg. 

Na het eten zet Maria me weer thuis af.  Rick heeft vanochtend een gedroogde maiskolf op het plankje ervoor op het deck gezet. De eekhoorns hebben het al meteen gevonden. Ze ruzieen om wie erbij mag. 

Verder zijn er een heel aantal vogels, die op de voeder afkomen. Een paar verschillende soorten spechten, een blauwe gaai en zelfs het cardinalen paar. Rick grapt dat hij ieder moment Sneeuwwitje verwacht met al die dieren op ons deck. 

Mijn fototoestel is niet goed ingesteld, waardoor alle foto's onscherp worden. Ik kan maar niet vinden wat het probleem is, maar gelukkig ziet Rick het euvel van de verkeerde ISO. Inmiddels is het deck weer leeg, dus dit keer geen vogelfoto's.

Na dit alles heb ik zin om een frisse neus te gaan halen. Ik kleed me in winterjas en das, maar als de zon schijnt krijg ik het warm en doe eerst de das en daarna zelfs de jas uit. De zon heeft hier altijd nog zoveel kracht. 

Het is weer een mooie wandeling door de buurt. Gelukkig zijn alleen de bladeren van de bomen, die altijd vroeger kaal worden, eraf gewaaid. Het valt me op dat het eigenlijk nog vrij groen is. Ik concentreer me met fotograferen natuurlijk op de herfstkleuren. Ik heb een hekel aan kale bomen en ben blij dat dat nog even gaat duren. 

Rick is intussen naar de Giant gegaan en komt terug met onze Thanksgiving kalkoen. De schappen beginnen hier weer leger te raken en hij wilde er zeker van zijn dat zijn geliefde kalkoen hem niet door de neus geboord zou worden. Ook heeft Rick ingredienten voor pompoen pie en stuffing gekocht om naar Kai te sturen. Die wil een echt Amerikaans Thanksgiving maal maken voor Raquels ouders.

Tijd om mijn witte pompoentjes eindelijk te versieren. Met "gouden" letterstickertjes plak ik Give op de ene en Thanks op de andere. Verder heb ik stickers van herfstbladeren. Het is eenvoudig, maar staat wel mooi op onze eettafel. 

Nu heb ik weer genoeg gedaan en zijg neer in mijn luie stoel. Rick maakt een Aperol spritz voor mij en gaat zelf aan de bar zitten. De barkrukken zijn gerieflijk, maar als ik veel pijn heb zit ik liever in mijn stoel. 

Om het weekend goed te beginnen gaan we bij Zenola eten. Iedereen zit binnen, want het is acht graden, maar wij kiezen ons gewoonlijke tafeltje buiten. Ik ben erop gekleed, maar Rick, die de eeuwige zomer in zijn bol heeft, niet. Gelukkig heeft hij een extra jas in zijn auto liggen. 

Het eten smaakt weer super. Ik begin met hun "zeitoun" dirty martini, die wordt geserveerd met olijven gevuld met blauwe kaas. De achternaam van de eigenaren is Zeitoun, maar het betekent ook olijf in het Libanees. Het is daarmee het enige Libanese woord dat ik ken. 

Rick heeft een paprika dip en ik de kibbe nayeh, rauw lamsvlees met knoflooksaus. Dan krijgt Rick de mixed grill en ik het heerlijke kippenlevertjes gerecht dat de chef speciaal voor mij maakt. Terwijl we eten begint het opeens te plenzen. Gelukkig zitten we helemaal beschut. 

Voldaan gaan we weer huiswaarts. De dag is een beetje te snel omgevlogen, want ik wilde nog Halloween voorbereidingen doen. Dat moet morgen dan maar allemaal. Een heel fijn weekend gewenst!