Over vrijdag

Om half twee vannacht moest ik plassen en tot mijn verbazing was Ricks kant van het bed nog leeg. Hij kwam net naar boven om naar bed te gaan! Ik ben dan ook zeer verwonderd als Rick tegelijkertijd met mij om kwart voor acht opstaat. Hoe hij het doet weet ik niet, ik zou dood zijn!

Terwijl ik mijn lenzen indoe en medicijnen inneem, zet Rick koffie en thee. We eten samen ontbijt, keto cereal voor hem en ik eet mijn gepocheerde ei en twee tomaatjes. Ik vind het lekker, maar wil het toch  wat gaan varieren. Hoe weet ik nog niet. 

Zoals de afgelopen dagen al het geval was, is het ook vanochtend weer mistig. Het belooft opnieuw een warme dag te worden en ik zou willen dat dit de hele winter door zou gaan. Dat is niet het geval dus helemaal zaak zoveel mogelijk buiten te zijn. 

We halen onze koffies van Starbucks en dan gaat Rick aan het werk en ik aan mijn stappen. Ik doe ze op het deck en hoor de ene na de andere boom neergaan in de straat achter ons huis. Daar worden nieuwe huizen gebouwd. Zo jammer dat niets staande kan blijven!

Om kwart over tien ben ik klaar met mijn cardio. Ik ontspan me even voor het huis en speel mijn spelletjes. Ik facebook daarna met mijn familieleden, die een moeilijke tijd doormaken. Te prive voor dit blog, maar het houdt me wel weer bezig en mijn hart doet pijn voor hen. 

Gisteren heb ik curbside wijn, prosecco en sake besteld van Total Wine. Die bestelling is om elf uur klaar en ik parkeer in plaats 2 voor curbside pick up. Ik laat via de app weten dat ik er ben en nog geen vijf minuten later zet een medewerker mijn bestelling achter in de auto. Zo makkelijk!

Volgende stop is het postkantoor, want Saskia heeft per ongeluk iets naar ons adres gestuurd wat naar haar had moeten komen. Dat gebeurt regelmatig met beide meisjes, kennelijk zit hun ouderlijk adres nog goed in hun geheugen. 

Bij het enorme Merrifield postkantoor denk ik het pakje met behulp van de machine op te kunnen sturen. Maar de enorme postzegel gaat niet passen, dus ik moet toch in de rij. Gelukkig is het rustig en ben ik zo aan de beurt.

Rick komt net zijn kantoor uit voor de lunch als ik thuiskom. Hij heeft echter een conference call en wil gauw zijn Cava salade ophalen. Ik wil naar Zoe's Kitchen en dan ook gelijk een fles Aperol kopen van de slijter. We gaan dus met twee auto's, want ik moet dan aan de andere kant van Vienna zijn. 

De bloemkoolrijst bowl met garnalen is wederom erg lekker. Ik eet op het deck en Orion krijgt de gegrilde courgette, die ik niet lekker vind. Orion is in de zevende hemel, lijkt wel of hij een heerlijk bot toegeworpen krijgt. 

Rick en ik zijn het er niet over eens, wanneer we Orion's kap af kunnen doen. Van mij kan dat vandaag nog, want Orion taalt niet naar het wondje aan zijn poot. Rick wil tot dinsdag wachten. Orion vindt die kap prima dus wat dat betreft geen haast. Ik vind het zondag echt wel genoeg geweest, de wond ziet er nu al helemaal dicht uit. 

Na het eten neem ik de fiets en ga een stuk door de buurt fietsen. Ik neem weer eens een ander deel. Hier is het heel heuvelachtig en ik moet af en toe huffen en puffen om die op te komen! 

De bijtjes zijn nog hard bezig

Bovenaan een heuvel

Als je goed kijkt zie je de hond, die in de erker ligt

De grappigste politieke bordjes, gelukkig maar weinig Trump

De Halloween tuinen blijven een genot

Na een uur ben ik terug thuis en is het wel weer genoeg geweest met de intense beweging. Mijn energie is op. Ik zijg neer op mijn hangmatstoel en kom daar een paar uur niet meer uit. Ik heb een nieuwe kleurboek app, Colorscapes, en vermaak me daarmee. Ik kleur het Melkmeisje van Vermeer en de tijd vliegt. 

Om kwart over vier komt Rick melden dat hij klaar is met zijn werk en gaat kijken waar ze vandaag alle bomen naar beneden hebben gehaald. Ik ga mee en we zien een hele familie herten. Het gaat me aan het hart dat zij hun woonruimte nu nog meer kwijtraken. Gelukkig hebben ze in de tuinen meer dan genoeg te eten. 

Dat gezegd hebbende ben ik net als Idefix, het hondje van Asterix, en huil in mijn hart bij iedere boom, die wordt omgezaagd. Er zullen vast goede redenen zijn, want dit waren oude bomen en waarschijnlijk niet de gezondste. Een ondernemer wil geen risico van omvallende bomen op nieuwe huizen hebben, maar toch. 

Happy hour is vanavond aan de bar bij Rick's World Tavern, oftewel in onze basement. Het is leuk om het zo te kunnen doen, maar we missen onze vrienden. Ricks verjaardag dit jaar zal er heel anders uitzien, dan vorig jaar. Ooit hopen we hier weer gezellige happy hours met groepjes vrienden te houden. 

Voor ons avondeten hebben we een reservering op het terras van Coastal Flats. We zien onderweg een heel mooie zonsondergang. Het wordt een heerlijke maaltijd. We beginnen met de krab en garnalen fritters (zie foto), altijd weer een delicatesse.

Rick is de vleesliefhebber en zijn biefstuk komt met een enorme salade en bloemkoolpuree. Mijn favoriet hier is de kreeftsalade en die stelt weer niet teleur. We vragen ons af of dit de laatste avond is dat we, zonder al te warm gekleed te zijn, buiten kunnen eten. Deze winter gaat heel moeilijk worden voor de restaurants!

Virginia is intussen een van de tien staten waar de coronavirusgevallen stabiel zijn of in ieder geval niet heel snel omhoog gaan. Laten we hopen dat dat zo blijft! Allemaal een heel fijn weekend gewenst!