De dag begint hetzelfde als vrijwel iedere weekdag. Rick staat om zeven uur op en ik blijf tot een uur of acht liggen. Het is bewolkt en daardoor ben ik minder gemotiveerd vroeger op te staan.
Rick heeft mijn koffie weer klaarstaan en mijn ontbijt van een gepocheerd ei met tomaat is zo gemaakt. Terwijl Rick doucht begin ik daarna vast aan mijn cardio. Het is een aangename temperatuur, dus ik ga het buiten op het deck doen.
Alleen heb ik niet door dat het hek openstaat en de Deense doggen van de buren buiten zijn. Orion vliegt als een speer de tuin in en gaat de heuvel langs hun hek op en neer rennen. Ik raak er helemaal van in paniek, want wat als hij zijn wond openhaalt.
Als Orion zo opgewonden raakt, is er geen manier om hem terug te fluiten. Gelukkig brengt buurman Chuck zijn honden weer naar binnen. Ik tril ervan, maar tot mijn opluchting ziet Orions wond er nog prima uit. Ik zag ons al nog eens $700 betalen om het opnieuw te laten hechten.
Rick helpt Orions poten schoonmaken en we doen hem in zijn bench, terwijl we onze koffies gaan halen. We spelen wat Pokemon Go, maar ik heb eigenlijk zin dat eens op een minder bekende plek te gaan doen. De nitro brew smaakt weer heerlijk.
Tot ik me klaar moet maken voor personal training doe ik mijn hardlopen op de plaats op het deck. Dan maak ik een nieuw wegwerp mondkapje klaar (ik doe er knoopjes in, zodat het beter past) en fiets naar Sharon. Het is werkelijk heerlijk weer!
Sharon heeft allerlei nieuwe oefeningen voor me. Ik vind dat altijd het leukst aan personal training. Die afwisseling maakt het nooit saai. Alleen doet mijn linker schouder nog steeds flinke pijn. Sharon voelt een knoop in de spier en na afloop masseert zij die met haar speciale machine.
Na dit halve uur besluit ik een stuk door de buurt te fietsen. Ik bedenk dat we eigenlijk een heel Amerikaans stadje zijn qua bouw en brede straten. De straat op de foto is typisch voor onze buurt.
Zo vliegt de ochtend voorbij en voor ik het weet is het twaalf uur. Rick heeft zijn lunch hier thuis en ik besluit een sla wrap van de Italian Gourmet te halen. The Roman heeft heel dunne plakjes salami, mortadella, ham en provolone, zo lekker! Wel wat veel sla, maar dat geeft niet.
Op het moment hoef ik nergens heen om leuk te kunnen wandelen. In de buurt is er van alles te zien. Ik was van plan een uur te gaan lopen, maar merk dat de scheur in de pees onder mijn linker voet opeens pijn doet.
Eigenlijk moet de injectie om die pees te genezen nog steeds halen, maar ik heb geen zin in een maand in zo'n harde laars te moeten lopen. Eigenwijs, ik weet het. Door die pijn verkort ik mijn wandeling en ga vervolgens voor het huis in de zon zitten lezen.
De buren twee huizen verderop
Deze bij vloog op het juiste moment langs
Lijkt wel in brand te staan
Rick heeft besloten vaker basketbal te spelen. Ons net is 20 jaar oud en gerafeld, dus tijd om er een nieuw net aan te hangen. Intussen praat ik bij met Lorraine, die ik alweer een tijdje niet heb gesproken.
De post bezorgt iets, wat ik in de bijna 21 jaar dat ik Amerikaans staatsburger ben nog nooit heb ontvangen. Het is een oproep om in de jury van een rechtszaak te dienen. Gewoonlijk zou ik dat een avontuur vinden, maar het is voor eind november en met deze corona tijden doe ik dat liever niet binnen met een groep mensen.
"Gelukkig" (want normaal natuurlijk niet) heb ik een aantal van de genoemde aandoeningen, die mij tot de risico groep doen behoren. Ik kruis dus aan dat ik uitstel wil. Gezien het grote aantal diskwalificerende aandoeningen vraag ik me af hoe ze iedere keer een jury bijeen krijgen.
Zo is de kop er weer af voor de werkweek. Rick zei vanochtend "nog een hele week voor het weekend" en nu is het een dag minder. We genieten duidelijk van de weekends samen.
4 reacties:
Hè wat jammer, dat je juist nu een jury oproep krijgt. Hopelijk krijg je er in de toekomst nog één. Persoonlijk zouden ze mij over mogen slaan, ik wil als burger niet hoeven beslissen over iemands schuld of onschuld hoe klein het vergrijp ook. Maar ik kan me ook voorstellen dat het spannend kan zijn om eens van dichtbij mee te maken.
Het blijft leuk om foto's uit jullie omgeving te zien hoor.
Zou het niet beter zijn voor je voet om te wandelen in plaats van op de plaats hard te lopen? Ik wil geen betweter zijn hoor :-).
Jammer dat je net in deze tijd je eerste jury oproep krijgt. Maar nu in één ruimte met veel mensen is toch niet te doen. En wat Petra ook al schrijft het lijkt me moeilijk om te moeten beslissen over het lot van iemand anders.
Fijne dinsdag!
O, wat ziet het er toch prachtig uit in jullie buurt. Zo sfeervol met de herfstkleuren. Ik kan daar geen genoeg van krijgen.
Loop je niet het risico dat de pees verder scheurt als je geen injectie neemt? Ik heb er geen verstand van, maar het klinkt wel een beetje eng.
Wat jammer dat je nu net in de coronatijd een uitnodiging voor de jury krijgt. Het lijkt me heel bijzonder om mee te maken. Wat ik me wel afvraag: weten de aangeklaagden de namen van de juryleden? In dat geval zou ik bang zijn dat ze me thuis zouden komen opzoeken bij een voor hun ongunstige uitspraak.
@Petra - Inderdaad, ik hoop dat ik voor een of andere verkeersovertreding wordt uitgekozen of zo.
@Anja - Ik wil gewoon eens zien hoe het gaat, maar ik hoop dan wel dat het een minder vergrijp is en geen moord of zo.
@Marion - Volgens de dokter scheurt die pees zelden helemaal, maar ik moet er op een gegeven moment wel aan geloven. Bijkomend feit is dat het een heel dure prik is, die de verzekering niet vergoed. Juryleden hebben een nummer en dat is alles wat ooit wordt gedeeld, ook in media e.d.
Een reactie posten