Dag 7 Outer Banks: Over een tochtje naar andere eilanden

Aangezien het bewolkt is zien we ons niet genoodzaakt vroeg op te staan. Voor ons doen laat staan we om kwart over acht naast ons bed. 

We zien net de buren achter ons inpakken en wegrijden en grijpen de kans aan om eens te gaan kijken of dat huis iets voor ons is. Dat heeft namelijk direct toegang tot het strand, wat we de volgende keer graag willen. 

Alleen hoop ik vanuit de slaapkamer de zee te kunnen zien. Dat kan met dit huis niet, want er zitten groene luiken voor de ramen, die maar gedeeltelijk open kunnen. Liever zoeken we dan nog verder of we die wens ook in vervulling kunnen doen gaan. 

We halen koffies van The Front Porch en omeletten van Bob's Grill. Gisteravond schreef ik al over de geluidsoverlast bezorgende auto's, waarvan ik nu uitvind dat ze rat rods heten. Dat zijn verbouwde antieke Amerikaanse auto's, die nu van een enorme en luide motor voorzien zijn. Ze rijden al een paar avonden langs ons huisje en horen en zien vergaat je.

Kennelijk ontbijten een aantal van hen bij Bob's Grill en ik maak een paar foto's van hun auto's. De achterkant is best mooi, maar die enorme motors vind ik ronduit lelijk en de herrie die ze maken 's avonds asociaal. 

Als we ons ontbijt ophebben rijden we naar Professor Hacker's Lost Adventure. Wij kunnen niet zonder een potje te minigolfen naar huis! We zijn er als eerste en mogen ons parcours kiezen. Omdat mijn geheugen een zeef is nemen we goud. 

Rick waarschuwt nog dat we die in augustus ook gedaan hebben, maar eigenwijs als ik ben geloof ik hem niet.  Tot ik de derde hole inderdaad herken. Nu hebben we de diamant kant dus al een tijd niet gedaan. Ach, maakt niet uit, het blijft leuk al gaat het mij vandaag niet goed af en wint Rick met gemak. 

Terug in het huisje maken we ons klaar voor een middag toeren. Orion gaat mee. We beginnen met een vroege lunch bij Fish Heads. Tijdens het minigolfen spetterde het wat, maar nu is het droog en zien we de zon zelfs tevoorschijn komen. 

We winnen vandaag de dolfijnen jackpot. Eerst komt er een hele school voorbij, zeker dertig dieren. En als ons eten gebracht wordt wijst de serveerster naar een tweede groep met minstens zoveel dolfijnen. Wat is dit toch speciaal!

Zoek de dolfijn, ik had deze reis wel spijt mijn grote fototoestel niet mee te hebben

Het is alweer een aantal jaren geleden dat we er geweest zijn, dus we besluiten de Hatteras Island vuurtoren te gaan bezoeken. Dat is zo'n anderhalf uur rijden. We hebben de oceaan aan onze linkerkant en de Sound aan de rechterkant. 

Er zijn ellenlange stranden in dit natuurgebied, de Cape Hatteras National Seashore. We zijn nu dus op het eiland Hatteras. We rijden door leuke dorpjes, Rodanthe en dan Avon, dat vroeger Kinnakeet heette. Waarom die naam veranderd is kun je hier lezen. 

Dan zien we opeens de vuurtoren in de verte. Deze is de hoogste vuurtoren in de VS. Hij is zeer fotogeniek met zijn zwarte en witte strepen en de basis is rood met steen. Jammer genoeg, maar terecht, kan de toren in deze COVID tijden niet beklommen worden. 

Wij nemen dus een aantal foto's en lezen over de geschiedenis. Dan laten we Orion een stukje uit waar weinig mensen zijn. Hij vindt het heerlijk in de auto, vooral nu hij een hele bank heeft om op te liggen. In de van waren het twee aparte stoelen. Ik ben wel blij dat we een hondendeken hebben, die de bekleding beschermt. 

Dan gaan we iets doen wat we nog nooit eerder gedaan hebben: de veerboot nemen naar Ocracoke. Dat eiland kan niet anders bereikt worden. We missen de boot van half drie net en wachten in de rij voor die van drie uur. Ik ga binnen even vragen waar we tickets kunnen kopen en dan blijkt het gratis te zijn. 

De eilanden lijken heel dicht bij elkaar te liggen, maar door de vele zandbanken, die de schepen moeten ontwijken, duurt de overtocht iets meer dan een uur. Ik tuur de zee af voor dolfijnen, maar die laten zich niet zien. 

Eenmaal op Ocracoke rijden we naar de andere kant van het eiland, waar de bewoonde wereld is. De weg naar Ocracoke Village is ongeveer vijftien kilometer lang en nauw tussen de oceaan en de Pamlico Sound. We zien een hele tijd alleen maar natuur. 

Ons doel is als eerste de vuurtoren. Dit is volgens de National Park Service de op een na oudste nog werkende vuurtoren in de VS. Het gebouw is van dik baksteen gemaakt. Ook hier kun je gewoonlijk naar boven, maar in deze tijden niet. Nu hebben we alle vier de vuurtorens op de Outer Banks gezien. 

Als we de nodige foto's hebben gemaakt rijden we door het gezellige plaatsje. Het ziet er erg leuk uit met veel restaurants en boetiekjes en een jachthaven. Toch denk ik niet dat ik hier zou willen logeren. Het is zo afgelegen en iedere keer dat je wat wil ondernemen moet je de veerboot nemen. 

We lopen wat rond, want het is heerlijk weer met zo'n 28 graden. Dan is het tijd om terug te gaan, want we willen niet te laat thuis zijn. 

We rijden terug naar de noordkant van het eiland en missen opnieuw net de veerboot. Gelukkig gaan ze ieder half uur en kunnen we met die van zes uur mee. We zien een mooie zonsondergang en een uur later rijden we Hatteras Island weer op. 

Intussen hebben we gekeken naar restaurants onderweg. Als we wachten tot we terug in Nags Head zijn wordt het veel te laat. Onze keuze valt op Oceanas Bistro in Avon. Rick neemt een wrap zodat hij die al rijdend kan eten. Ik heb de geblakerde bot met broccoli, ik moet zeggen dat het ons heel goed smaakt!

De rit terug is heel erg donker, er is geen straatlicht te bekennen, dus Rick gebruikt daarom regelmatig groot licht om verder te kunnen zien. En dan zijn we opeens weer terug in Nags Head, we hebben in het donker zelfs gemist dat we de brug over reden!

Het loopt tegen negenen als we ons huisje weer inlopen. Wat een leuke laatste volle dag was dit en het weer viel alles mee!