Dag 4 Raquel en Kai: Over de Mall en de Library of Congress

Het is weer vroeg opstaan geblazen, want we hebben opnieuw een drukke dag voor de boeg. Ik neem mijn douche en maak dan ontbijt. Dan gaan Rick en ik onze koffies halen. 

Intussen zitten Kai en Raquel aan hun ontbijt en als dat klaar is bereiden we ons voor om naar de stad te gaan. Het metro schema is kennelijk weer veranderd, want we zijn net op tijd voor de trein, terwijl er online stond dat de vertrektijd tien minuten later was.

Niet getreurd, want zo zijn we vroeger in de stad. Mijn schema is namelijk best ambitieus. We stappen uit bij het Smithsonian metrostation. Als eerste gaan we naar het Smithsonian kasteel. Daar laat ik Kai en Raquel het graf zien van James Smithson, aan wie we het Smithsonian Instituut danken. 

Het is nog nooit gebeurd dat we tijdens het spitsuur zo'n leeg station hadden, er is niemand!

Daarna lopen we naar het Tidal Basin en als eerste naar het Jefferson Memorial. Dat is helemaal schoongemaakt en blinkt in de zon. We hebben geluk, want er zijn mooie weerspiegelingen. Meestal waait het daarvoor teveel. 

Na Thomas Jefferson bewonderd te hebben lopen we naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Van deze kant binnenkomend beginnen we met de kamer van zijn laatste presidentstermijn en gaan dan terug in de tijd, van 1945 naar 1933. 

Het Martin Luther King Jr. Memorial is altijd leuk om gezien te hebben. Helaas is het Koreaanse Oorlogsmonument half afgesloten en lopen er werkers tussen de beelden. Het lukt niet om mijn gewoonlijke mooie foto's te maken. 

Natuurlijk gaan we vervolgens naar boven in het Lincoln Memorial. Het is ongewoon rustig hier, ik heb het nog nooit zo gezien gedurende de dag. Zo kunnen Kai en Raquel zonder andere mensen op de foto met de zestiende president. 

De tijd begint een beetje te dringen, want we moeten om half twaalf bij het Washington Monument zijn. Toch lukt het me nog alle bijzonderheden van het Vietnam Memorial en Tweede Wereldoorlog monument te vertellen. 

Keurig om vijf voor half twaalf sluiten we aan in de rij, die om half twaalf naar boven mag in het Washington Monument. Tegenwoordig moet je daar de dag van tevoren kaartjes voor reserveren en dat lukte me gisterochtend. 

We hebben een prachtige dag uitgekozen voor het uitkijken over Washington. We zien alle belangrijke gebouwen en ook delen van Maryland en Virginia. Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik hierboven was en het is altijd weer zo mooi!

Als we weer beneden zijn lopen we naar de Old Ebbitt Grill, waar ik om half een heb gereserveerd. Ook hier komen we perfect op tijd aan. Het wordt een lekkere lunch. Kai neemt een Reuben sandwich, Raquel een pastagerecht met butternut squash en ik een salade met wintergroentes en gegrilde zalm, allemaal voortreffelijk bereid. 

Het is inmiddels maar liefst achttien graden en de jassen kunnen uit. We lopen voor het Witte Huis langs en de kinderen maken de nodige foto's. Dan nemen we de metro naar Capitol South, want ik heb kaartjes voor de Library of Congress. 

Ook hier komen we precies op tijd aan en ik geef mezelf een stil klopje op de schouder dat het schema zo helemaal goed is gegaan. Natuurlijk maakt dit gebouw enorme indruk en ik vind het heerlijk er weer rond te kunnen lopen. 

Na de strenge veiligheidscontrole beklimmen we de trappen naar de hoogste verdieping. Daar nemen we ruim de tijd de grote leeszaal te bekijken. Er is vrijwel niemand dus we worden niet weggejaagd. 

Beneden staat een tv scherm met een vrouw erop. Haar kunnen we virtueel vragen stellen. Ze vertelt heel interessant. Wat een goed idee is dat nu in persoon rondleidingen niet kunnen. Helaas is de bibliotheek van Thomas Jefferson gesloten, maar we kunnen wel een van de drie originele Guttenberg bijbels bekijken. Als laatste kijken we wat rond in de winkel, maar het enige wat we daar kopen is een flesje water voor mij. Om de een of andere reden krijg ik altijd dorst in musea en andere gebouwen. 

De kinderen hadden het American Indian Museum op hun lijstje staan en het is het meest logisch als we daar vanmiddag heen gaan. Eigenlijk zit ik al aan mijn limiet qua pijn, maar ik wil me niet laten kennen.

Als we eenmaal door de veiligheidscontrole zijn en op de bovenste verdieping met de interessantste tentoonstelling zak ik bijna door mijn knie. Oei, ik ben teveel van mezelf aan het vragen. Ik laat de anderen weten dat ik wel op een bankje op ze zal wachten.

Dat is best leuk, want er spelen filmpjes over legendes van de verschillende stammen. De meesten gaan erover hoe bepaalde sterrengroepen zijn ontstaan. Veelal is dat door een dier dat mensen opjaagde. Dat kon een bizon zijn of een beer of zelfs een vos. De verhaaltjes zijn allemaal anders, maar hebben dus allemaal een gelijksoortig thema. 

Na zo'n drie kwartier merk ik dat ik mijn onzichtbare muur heb bereikt. Ook zittend heb ik veel pijn en ik ga Kai en Raquel vragen of ze klaar zijn. Dat is het geval, maar Kai wil nog graag in de grote winkel kijken. 

Okay, maar ook dat duurt weer langer en ik kan echt niet meer. Ik vertel Kai dat het huilen me nader staat dan het lachen. Hij vindt het helemaal niet leuk om de winkel niet helemaal te bekijken. Ik voel me schuldig, maar ik kan gewoon niet meer. Hopelijk kunnen we terug voor ze terug naar Frankrijk gaan. 

Prachtig zo'n kolibrie van kraaltjes, jammer dat het zo duur is

Als we naar buiten komen zien we de maan boven het Capitool tijdens zonsondergang. De foto doet de werkelijkheid geen eer aan. We lopen richting de metro en dan lig ik opeens op mijn snufferd. Kai en Raquel schrikken ervan, maar gelukkig viel ik op het gras en heb enkel wat pijn aan mijn arm. Het laat echter wel zien dat ik teveel heb gedaan, want dan ga ik door mijn zwakke enkel. 

Gelukkig hoeven we niet lang op een trein te wachten en de rit naar Vienna verloopt zonder oponthoud. Dan biedt Kai aan naar huis te rijden en dat neem ik dankbaar aan. Ik houd er niet van in het donker te rijden. 

Rick wacht ons thuis op en na een korte adempauze gaan we naar Famous Dave's. Ook dit stond op Kai's lijstje. Hij wil Raquel laten kennismaken met BBQ. Ik ben blij dat ik zalm op het menu vind. Die bestel ik met broccoli en collard greens, een zuidelijk groentegerecht met spek, lijkt op boerenkool.

De anderen hebben ribben en kip en varkensvlees. Arme Raquel weet niet wat ze ziet. Ze vindt haar kip wel lekker, maar is duidelijk niet zo gecharmeerd van de "rib tips", die Kai voor haar bestelde. Ik had dat tegen moeten houden, maar het is ook weer een tijd geleden dat ik BBQ at. 

Rick en ik eten er beiden een, zodat Raquel dat niet hoeft. Ik weet niet of zij dit Amerikaanse eten zo waardeerde. Het is niet mijn favoriet en dat laat ik duidelijk weten, zodat zij zich niet opgelaten voelt. Toch is het gezellig en inderdaad iets wat je hier in de VS gegeten moet hebben. 

Thuis zet ik een Hallmark film aan en de andere doen hun eigen dingen. Het was een superdag, maar zelfs de jongeren zijn doodmoe. Dan mag mijn bijna dubbel zo oude lichaam dat ook zijn. Morgen hebben we wel een druk programma, maar minder wandelen dan de afgelopen dagen (hoop ik!).