Over een dagje DC

Na allerlei vreemde dromen wekt Alexa mij met een Frozen liedje. Ik blijf nog even liggen en ga tien minuten later naar beneden. Daar maak ik de laatste paddestoelen op en eet die met tomaat en een gepocheerd ei. Die zwarte parelzwam ga ik niet meer kopen, ik vind ze te taai. 

Het heeft vannacht alweer flink gevroren en Rick moet ijs van zijn autoruiten krabben. De afgelopen paar dagen hebben we mooie rijpvorming en dat is ongewoon voor hier. Meestal is het te droog. 

Onderweg naar Starbucks vraag ik Rick te stoppen bij een tuin om de beijsde blaadjes te fotograferen. Rick heeft vandaag daarom een warme koffie besteld, maar ik houd het bij mijn geliefde nitro brew. 

Thuis doe ik 5000 stappen op de mini elliptische machine en maak me dan klaar om op pad te gaan. Met dit schitterende weer heb ik enorme zin in een dag Washington. Ik rijd naar het metrostation en het blijft vreemd om zonder moeite een parkeerplaats vlakbij de ingang te krijgen. De garage is vrijwel leeg!

Eenmaal op het perron blijkt dat de oranje lijn treinen op het moment ieder half uur rijden. Dat betekent dat ik nog 22 minuten moet wachten. Gelukkig komt er wel een trein, waar we meteen inkunnen, want het is flink koud buiten.

Eindelijk om elf uur vertrekken we en 35 minuten later stap ik uit bij het Capitol South station. Dat is vlakbij de Library of Congress. Daarvoor moet je nu kaartjes hebben, dus daar ga ik niet binnen. Ik bestel er wel een aantal voor als Kai en Raquel hier zijn. 

Mijn tocht begint bij het Capitool waar al wat mooie herfstkleuren te bewonderen zijn. Toch is het nog niet op zijn hoogtepunt hier in de stad. Ik zie heel wat pers op de been bij het Huis van Afgevaardigden. Er wordt vandaag waarschijnlijk op een paar belangrijke wetten gestemd. 

Als ik Capitol Hill afgelopen ben kom ik langs het American Indian, het Air & Space en het Hirschhorn museum. De laatste twee worden opgeknapt, iets wat al jaren gaande is. De musea zijn zo groot, dat merk je goed als je er langs loopt.

Hirschhorn Museum met interessant doek er omheen

De Hirschhorn beeldentuin

Langzaamaan baan ik mij een weg naar het Smithsonian Kasteel. Daar loop ik door de mooie Enid Haupt tuin en ga binnen om naar het toilet te gaan. Als ik dan toch binnen ben loop ik het gebouw ook nog even door. De architectuur is altijd interessant. 

Het is alweer ver na twaalven en mijn maag begint te rommelen. Ik heb besloten een poke bowl van Poki DC te gaan halen. Dat restaurant blijkt vlakbij het Witte Huis te zijn. Als ik erheen loop zie ik ook een aantal andere restaurants om te onthouden. 

Zodra ik Poki DC binnenloop hoor ik de vrouw, die aan de beurt is, heel onaangenaam uitvallen tegen de Aziatische verkoopster. Ze vindt dat ze niets hoeft aan te nemen van iemand uit haar land (?) en dat ze geen slaaf is van een Aziaat. Mijn nekharen staan meteen recht overeind!

De vrouw gaat vervolgens midden in het restaurant staan eten. De medewerkster verzoekt haar te vertrekken, want er mag in dit restaurant op het moment niet binnen gegeten worden. Het is te klein voor de COVID regels van Washington. 

Terwijl ik mijn poke bowl bestel maakt de vrouw nog geen aanstalten om te vertrekken. Als ze eerder niet zo gemeen was geweest had ik het misschien laten gaan, maar dit restaurant kan in de problemen komen en ze blijft duidelijk om te treiteren. 

Mijn geduld is op en ik spreek haar aan. Ik zeg haar per direct te vertrekken, zoals haar verzocht is. Ik krijg een treiterig lachje en ze blijft door eten. Dan laat ik haar de 911 op mijn telefoon zien en vraag haar of ze liever heeft dat ik de politie bel. 

Dan kiest ze onder veel protest toch maar eieren voor haar geld. Wat een mens! De Poki DC medewerkster bedankt me uitvoerig. Zij spreekt duidelijk niet zo goed Engels en die vrouw was ook flink intimiderend. 

Het is heerlijk weer dus dat is zeker geen reden om binnen te willen eten. Ik loop naar het nabije Lafayette Square en vind een bankje in de zon met zicht op het Witte Huis. Wat geniet ik er weer van dat ik zo makkelijk deze wereldberoemde gebouwen kan bekijken (van buiten dan wel, dit keer). 

Er komt een groepje jonge mannen verkondigen dat we gedoemd zijn als we Jezus niet liefhebben. Een ervan overhandigt me een brochure en ik weiger die. Volgens hem kom ik nu in de hel terecht. Ach jee!

Als mijn eten op is loop ik richting de monumenten. Er staan helemaal geen vuilnisbakken in dit park en ik moet een flink stuk met mijn lege bakje lopen voor ik het weg kan gooien. De reden is dat er explosieven in vuilnisbakken gedaan kunnen worden, maar het wakkert helaas ook aan dat luie mensen dingen op straat gooien. 

Via het Washington Monument loop ik naar het Tweede Wereldoorlogmonument. Met de knalblauwe luchten zijn de foto's schitterend. Het is ook helemaal niet druk. Ik ben benieuwd in hoeverre dat na maandag gaat veranderen. 

Mijn knie begint helaas te protesteren, dus ik kort mijn wandeling wat in. Ik sla de Vietnam Muur over en ga ook niet de trappen op het Lincoln Memorial in. Wel moet ik mijn favoriete Koreaanse Oorlogsmonument zien. 

Dat wordt op het moment opgeknapt en er komt een speciale muur bij. De beelden zijn schoongemaakt en zien er veel donkerder uit dan voorheen. Hier zijn de herfstkleuren erg mooi. Jammer, dat alleen het pad links open is. Je kunt niet aan de kant van de muur komen. Maar ach, de beelden maken het monument. 

Op mijn weg terug naar de metro moet ik gewoon even een selfie maken. Ik vind het zo heerlijk weer in "mijn" stad te lopen. Alleen heel vervelend van de pijn in mijn knie, waar dat nu weer vandaan komt?

Het Jefferson Memorial is weer helemaal wit na een schoonmaakbeurt

Dit keer neem ik de metro vanaf het Smithsonian station. Ook nu moet ik een minuut of twintig wachten, maar ach, ik heb geen haast. De rit terug naar Vienna verloopt vlot en om kwart over vier loop ik ons huis weer binnen. 

Daar heeft Rick het druk met van alles en nog wat in en rond het huis. Ik ga op mijn luie stoel zitten en typ alvast een groot deel van dit blog. Dan kleden we ons netjes en gaan op pad naar ons restaurant van vanavond, Clarity.

Onderweg stoppen we even bij Pazzo Pomodoro. Een van de bartenders daar, Johna, maakt kaarsen en ik heb er een met een balsam geur van haar gekocht. Altijd fijn om kleine bedrijfjes te steunen. De kaars ruikt heerlijk!

Bij Clarity is het gezellig druk en we krijgen een tafel in de gezellige hoofdruimte. We zijn het erover eens dat we het zes gangen degustatiemenu willen nemen. Alles is weer voortreffelijk bereid!

We beginnen met een amuse bouche van makreel met palmharten en yuzu aioli. Dan is het voorgerecht zalm met allerlei lekkers, vervolgens een visgerecht met langoustine en tonijn en een vleesgerecht met bisonbiefstuk en cantharellen. Als dessert hebben we beiden de bittere chocolade bloemloze cake met matcha ijs. 

Hapje voor hapje is het een waar genot. Deze chef weet zo goed met de verschillende smaken te werken. Niet voor niets is het een van de meest gewaardeerde restaurants in onze omgeving. Eliana is ook een heel attente serveerster. Zoals altijd vertrekken we meer dan tevreden. 

Op weg terug naar huis zien we weer eens hoe belangrijk het is langzaam te rijden. Vlak voor ons steekt een familie herten over. Moeder met twee kleintjes zo te zien, er zijn meerdere hertenfamilies in onze buurt. 

En zo komt een fantastische dag tot zijn einde. Een dag met een gouden sterretje was het. Iedereen een heel fijn weekend gewenst!