Dag 1 Jordanie, Israel en Egypte: Al Azraq en Amman

We hebben allebei niet zo goed geslapen. Waarschijnlijk een combinatie van veel slapen in het vliegtuig en maar een aantal uren later naar bed gaan plus de jet lag. We zullen om acht uur opgehaald worden, dus we staan toch keurig om half zeven op.

Het ontbijt is inbegrepen en dit hotel heeft een uitgebreid buffet. Een deel ervan is Arabisch met o.a. hummus en labneh, verschillende kazen en al dan niet gevulde olijven. Ik eet een ei en veel groente en probeer elk van de Arabische kazen. Ze zijn zeer smakelijk moet ik zeggen. 

Precies om acht uur zijn we in de lobby waar Nael ons al opwacht. Verder maken we kennis met onze gids voor vandaag, Ramiz.

Het eerste op het programma is het natuurreservaat Al Azrak. Dat is twee uur rijden en Rick en ik vragen ons af waarom dat voor ons geboekt is. De gidsen hebben dezelfde gedachte. Maar goed, we zijn onderweg en zien zo heel wat van de woestijn in het oosten van het land. 

Ongeveer halverwege stoppen we zodat de mannen een sigaret kunnen roken. Volgens Ramiz rookt 70% van de Jordaanse bevolking, vooral hookah, waterpijp. Terwijl we er zijn worden we getrakteerd op mintthee, erg lekker.

Oud stoppunt voor de karavanen langs de Zijderoute hier

We zijn hier vlakbij de Irakese en Saudi Arabische grenzen

Om tien uur komen we aan bij Al Azrak wat vroeger een enorme oase was. Tegenwoordig zijn er nog maar een beperkt aantal plekken met water. Hier kunnen we ook eindelijk naar de wc en vind ik uit dat er geen toiletpapier is. Morgen neem ik een pakje zakdoeken mee. 

Ramiz komt vertellen dat er een rondleiding van anderhalf uur voor ons gereserveerd is. Rick en ik zien dat helemaal niet zitten, want we willen liever meer van Amman zien. In plaats daarvan kunnen we een pad volgen dat ongeveer een half uur duurt en waar allerlei informatieborden langs staan. 

We kiezen voor het laatste en hebben daar minder dan een half uur voor nodig. We zien geen enkele van de bijzondere vogels, die hier zouden moeten zijn. Er is wel een waterbuffel aan het grazen, dus helemaal voor niets was het niet. 

Eerlijk gezegd zou ik een bezoek hier alleen aanraden als je ook tijd hebt de rest van de nabije omgeving te verkennen. Ramiz vertelt dat hij er regelmatig een weekend heen gaat en dan ook andere natuurgebieden in de omgeving bezoekt. 

Terwijl Nael bekwaam terug naar Amman rijdt vertelt Ramiz ons heel veel over de geschiedenis van Jordanie vanaf de oudste stammen (de Nabateans) tot aan de huidige tijd. Nog steeds zijn er veel stammen, die ieder vertegenwoordiging in de regering hebben. 

Dit alles gaat vooraf aan ons bezoek aan de Citadel. Daar zien we de ruines van de Romeinse tempel voor Hercules, maar ook een grot uit het ijzeren tijdperk. We lopen rond en nemen foto's. Daarna gaan we in het museumpje kijken. 

Sarcofagen van klei

 

Vervolgens ontmoeten we Ramiz bij het uitkijkpunt over het Romeinse amphitheater. Ons schema zou ons daarheen brengen, maar Rick en ik gaan veel liever naar de moskee. We hebben genoeg Romeinse amphitheaters gezien tijdens onze reizen en zijn nog nooit in een moskee geweest.

Het is inmiddels al half twee en ik ben letterlijk flauw van de honger. We gaan naar het oude gedeelte van de stad waar de souk is. Daar weet Ramiz een goed restaurant met Jordaanse gerechten, 

AbuZaghlen (betekent vader van Zaghlen) is heel eenvoudig, maar Ramiz heeft absoluut niet overdreven. Ik heb de kefta met tomaten en ik val erop aan. Met wat in mijn maag voel ik me gelijk beter. 

Rick kiest de shawarma en Ramiz een gerecht met tomaat en lamsvlees dat ik ook zou hebben besteld als ik had geweten wat het was. Gelukkig is het teveel voor Ramiz en mag ik er ook van proeven.

Deze maaltijd voor ons drieen kost 9 dinar 65. Dat is ongeveer dertien euro! Daar kun je in ons gebied maar voor een persoon van eten. Het was ook nog eens ontzettend lekker!

We lopen verder door de souq en eigenlijk zouden we de "beroemde" falafels van Hasham gaan proberen, maar Ramiz weet een betere plek. Het restaurant heeft zo te zien geen naam, maar de falafels worden voor onze neus gefrituurd. Ik ben normaal niet zo'n falafel fan, maar deze zijn verrukkelijk!

Als laatste gaan we konafa proberen, een traditioneel dessert. Het is gesmolten kaas met honing en alweer zo bijzonder en heerlijk. Alleen hebben Rick en ik echt geen plaats meer voor het hele ding. Gelukkig heeft Ramiz een eindeloze eetlust en eet de rest op. 

Onze laatste stop voor vandaag is de Koning Abdullah moskee. Dit is de grootste moskee in Jordanie. We moeten beiden een abaya aantrekken en ik moet mijn hoofd bedekken. Ik ben blij dat we dit doen in plaats van het Romeinse theater. 

De moskee is modern en mooi van binnen. We kijken er rond en nemen foto's en dan worden we natuurlijk de winkel ingeloodst. Dat is wereldwijd hetzelfde volgens mij. Het is voor een goed doel en ik koop een mooi ingelegd doosje en een Jordaans bakje dat licht geeft vanwege het fosfor erin. 

De jonge vrouw, die me helpt, is een goede verkoopster. Ze brengt me ook naar het sierraden gedeelte. Ik vind de donkerblauwe/paarse Jordaanse steen waarvan ik de naam vergeten ben mooi, maar het past niet bij mij qua kleur. Het turquoise wel, dus ik koop daar mooie oorbellen van. 

Geest bezocht vandaag de moskee

Rick en ik zijn nu echt moe en blij dat we naar het hotel gaan. We nemen daar afscheid van Ramiz, die een supergids was! We geven hem dan ook een grotere fooi dan ons reisbureau voorstelde. Nael zal ons morgen weer ophalen, maar gelukkig wat later dan vanochtend. 

Boven op de kamer trekken we onze zwemkleding aan. Het zwembadwater is warm, maar toch verkoelend en met de droge wind is het bij het eruit gaan zelfs koud. We lezen een tijdje, maar mijn contactlenzen zijn heel vies. Kennelijk is de lucht in de stad niet schoon.

We gaan naar boven om droge kleding aan te trekken en gaan dan naar de bar buiten. Jrais begroet ons als oude bekenden. De Aperol spritz smaakt weer heerlijk en Rick heeft een (diet) Pepsi met donkere rum. 

We hebben onze laptops mee en ik schrijf alvast een deel van dit blog. Mijn contactlenzen spelen me ondanks de "tranen", die ik in mijn ogen heb gedaan, nog steeds parten. Als we weer naar de kamer gaan zie ik dat mijn ogen rood zijn. Ik zet mijn bril dan maar weer op. Niet ideaal, maar misschien moet dat hier wel. 

Vanavond eten we weer bij 32 North in het hotel. Daar krijgen we geen spijt van. Ik smul van de shish taouk, kip met kruiden en een heel dun "brood" en yoghurt saus met komkommer. Rick geniet van de lamskabob. 

Het is al half negen als we naar boven gaan en ik maak dit blog af. We zullen weer op tijd gaan slapen om te proberen in een ritme te komen. Het was een prachtige eerste volle dag in Jordanie. Morgen ziet er net zo mooi, zo niet mooier uit.