Dag 3 Jordanië, Israël en Egypte: Naar Petra met een heel aantal bezienswaardigheden onderweg

 We hebben onze wekker voor zeven uur gezet en zijn beiden meteen wakker. We nemen de tijd om ontbijt te eten. Als ik bij een van de buffetten sta vraagt de vrouw naast me waar ik vandaan kom. Ik antwoord uit de VS via Nederland. Oh, antwoordt zij, ik ook, alleen woon ik in Canada. Zo grappig, we praten een tijdje over onze reizen. 

Dan moeten Rick en ik naar boven om ons verder klaar te maken en in te pakken. De bagage wordt opgehaald en we checken uit. We hebben precies genoeg tijd genomen, want om vijf voor half negen zijn we gereed. 

Nael staat al klaar en de bagage wordt bekwaam in zijn auto geladen. Dan gaan we op pad. Ons uiteindelijke doel is Petra, maar onderweg zullen we nog heel wat bekijken. Onze eerste stop wordt een mozaiek uit de 6e eeuw in Mukhayyet. 

Dat ligt in een huis. Het is ontdekt door de bewoonster, die aan het koken was en daardoor het mozaiek zag. Je ziet op het mozaiek de plekken waar het zwartgeblakerd is. De familie van de vrouw woont in een huisje ernaast, want ze konden natuurlijk niet op het mozaiek blijven wonen. 

Het is werkelijk super indrukwekkend en misschien daardoor ben ik de rest van de dag minder onder de indruk van de mozaieken. Ze zijn allemaal prachtig, maar deze is enorm en leuk met allerlei dieren en voorstellingen. 

Om het huis zijn wat ruines van kerken te zien en er is mooi uitzicht op de Dode Zee. Als we alles gezien en gefotografeerd hebben geven we de man een paar dinars en zetten onze tocht voort. 

Enorme kudde schapen

We rijden door prachtig landschap naar Mount Nebo vanwaar Mozes het Beloofde Land zag. We nemen het uitzicht in ons op, denkend hoeveel jaren geleden dat was. 

Modern beeld van de staf van Mozes en de koperen slang

Ik ben blij met mijn nek ventilator, want het is 39 graden. 

Omdat ik wist dat ik een aantal kerken binnen zou gaan heb ik vandaag een lange rok en driekwart mouwen aangetrokken. Bij de ingang van de kerk staat inderdaad dat korte broeken en blote armen niet mogen. Daar trekt geen toerist zich wat van aan. Sommigen zijn echt te bloot gekleed, maar gelukkig voor hen let niemand daarop.

De mozaieken in de kerk zijn ook indrukwekkend. Ik vind de dieren zo knap. De geometrische patronen zullen vast ook moeilijk geweest zijn, daar niet van. We lopen er rond en fotograferen en ik ga even op een bankje zitten om het echt mee te maken. Ik ben niet bijbels, maar de historie fascineert me. 

Overal staan olijfbomen

Bij het cafe kopen we koude Cola Light met citroen en limoensmaak en nemen een blikje mee voor Nael. Nu gaan we naar een atelier met mozaiekmakers, die door de Koningin Noor Stichting wordt gesteund. Het heet Tree of Life. 

Alle mozaiek kunstenaars hebben een beperking. De man, die ons laat zien hoe de mozaieken gemaakt worden, zit in een rolstoel. Hij vertelt dat sommigen thuis werken, omdat hun gezondheid het niet toelaat tussen de mensen te zijn. 

De mozaieken zijn heel bijzonder en gedetailleerd. Dat betekent natuurlijk ook dat er een flink prijskaartje aan hangt. Wij willen de mensen hier wel steunen en kiezen drie onderzetters uit. 

Dan laat de man, die ons rondleidt, mij zien wat hij maakt en dat zijn sierraden met mini mozaiekjes. Alvast voor mijn verjaardag kies ik een paar met Tree of Life erop uit. 

Zij zijn tevreden en wij ook, op naar Madaba. Hier bezoeken we de St. George kerk, die helaas gerestaureerd wordt. 

Gelukkig is het mozaiek nog wel helemaal te bezichtigen. Dit is een bijzondere, want het stelt de landkaart van dit gebied voor uit 560 voor. Het is de oudste bekende kaart van het Palestinie en noord Egypte. Ook deze werd pas in 1884 ontdekt.

Als we er aankomen is er net een bus met Italiaanse toeristen gearriveerd. Hun gids spreekt heel duidelijk Italiaans en ik volg zijn verhaal over wat we op de kaart zien. Het schijnt vrij accuraat te zijn allemaal. De stad Jerusalem staat er heel duidelijk op. 

Er zijn nog meer mozaieken in Madaba, maar wij hebben de belangrijkste gezien en gaan liever verder. Nael brengt ons naar het Mojeb panorama waar we mooi uitzicht op de Mojeb dam hebben. Terwijl we er staan te fotograferen hoor ik Nederlands.

Het zijn twee dames, die door het land reizen en natuurlijk vergelijken we onze ervaringen even. Dan neem ik een foto van hen tweeen en een van hen een foto van ons. Tijd om terug naar de auto te gaan voor wat ik had gehoopt op weg gaan naar de lunch. 

Dat is echter niet het geval, want we gaan eerst nog naar het kasteel van Al Karak uit de twaalfde eeuw. Het was het belangrijkst tijdens de kruistochten voor de verdediging tegen Saladin. Het is een heel mooie ruine, maar het is al twee uur en ik voel me niet lekker van de honger. 

Rick klimt helemaal naar boven en dan lopen we terug naar de auto. Daar is Nael nergens te bekennen (later blijkt dat hij op ons wachtte, maar ons miste). Intussen ben ik letterlijk misselijk, ik moet gewoon iets eten. 

Er is een restaurantje en als Nael komt zeg ik tegen hem dat ik echt iets moet eten. Hij raadt dan maar aan (achteraf gezien met tegenzin) om hier wat te eten. We bestellen eenvoudige kipshawarma en hummus en wat we krijgen is erg lekker, maar eenvoudig. 

Rick gaat afrekenen en de man vraagt hem om dertig dinars!!! Dat is bijna $45 voor dat eenvoudige maal. Hij heeft nog het lef om te zeggen dat Amerikanen toch rijk zijn ook. 

Nael gaat helemaal door het rooie als hij dit hoort. Hij is razend! De man ziet wel in dat hij een faux pas heeft begaan, want Nael kent natuurlijk heel veel gidsen en zal ervoor zorgen dat die hun klanten nooit bij dit restaurant zullen laten eten! We krijgen toch nog 5 dinars "korting" zogenaamd uit goede wil.

Tja, het is afzetterij, maar ik vond het het waard, want ik moest gewoon eten. Vooral als blijkt dat waar Nael wilde lunchen nog eens een uur rijden is. Dat is bij de Jerusalem Rest Stop waar ze een salade bar hebben. 

Nael koopt eerst wat dingen waarvan wij denken dat ze voor zijn familie zijn. Maar nee, hij voelde zich zo vervelend over het restaurant gebeuren dat hij voor ons beiden een sjaal heeft gekocht. 

Voor Rick zo'n traditionele rood-wit geblokte en voor mij een mooie roze. Verder heeft hij een bordje met Petra Jordan alvast voor mijn verjaardag, zo lief!

Terwijl Nael eet kijken Rick en ik rond in de winkel. Ze hebben prachtige dingen, maar wij hebben genoeg souveniers van hier en willen niets groots. Als Nael klaar is gaan we dan ook zonder iets te kopen verder.

Overal kun je hier Sprite Zero krijgen, ik wou dat dat in de VS zo was

Ik heb mijn naam nog nooit op een pet gezien

Het loopt al tegen vijven als we aan het laatste stuk naar Petra beginnen. We zijn allebei heel moe van alle indrukken en de hitte. We zien allerlei moois onderweg, waaronder nog een paar kastelen. We willen nu echter gewoon door naar onze eindbestemming. 

Dat is de Movenpick Petra, die recht tegenover de ingang ligt. We worden weer hartelijk begroet, ook omdat Rick Gold status heeft bij Accor. We worden naar de kamer gebracht waar een verrassing wacht: een klein frambozentaartje alvast voor mijn verjaardag. 

We kijken uit op de ingang van Petra

We frissen ons op en nemen dan de laptops mee naar de bar. Daar bestel ik een witte Martini vermouth en die heb ik al jaren niet als aperitief op. Het smaakt heel lekker en Rick geniet van een Petra biertje. Rick werkt aan dingen, die nog geregeld moeten, worden, zoals zitplaatsen voor de Egyptair vluchten. 

Het hotel is prachtig van binnen. 

Om half acht gaan we eten. Ze hebben hier een uitgebreid buffet met lokale en internationale gerechten. Het is heel erg lekker en ik denk dat we hier vaker gaan eten. 

Voor we naar boven gaan nemen we nog een kijkje bij het zwembad. Dan is de koek of liever Petra op, ik wil nog even ontspannen voor we moeten gaan slapen. We worden morgenochtend om zeven uur door onze Petra gids opgehaald.