Nadat ik alle verjaardagswensen op Facebook gelezen heb sta ik op. Rick is al in de weer geweest en zodra we gedoucht hebben doen we Orion in zijn bench en gaan op weg.
Van Panera krijg ik een korting van $2 voor mijn verjaardag en mijn broodje smaakt er nog beter door. Starbucks is nog vrijgeviger en mijn koffie is daar gratis. Dat is toch wel leuk van die apps.
We nemen de tolbanen van de I 495 en dan is de I 95 naar het zuiden helemaal niet druk. We besluiten een Virginia Scenic Byway te nemen, route 17, ook wel het Tidewater Trail genoemd. Het is een mooie weg en heel rustig.
In Port Royal waar we volgens mij nog nooit geweest zijn maken we een stop om te tanken en te plassen. Het plaatsje lijkt in de jaren vijftig en zestig te zijn blijven steken. Waar wij zijn is oud en aan de overkant is het benzinestation wel heel erg antiek. Esso heet hier nu al heel lang Exxon.
De benzine kost in dit gebied veel minder dan bij ons in het noorden van de staat. We stoppen nog een paar keer vanwege mijn hinderlijke blaas en bij het laatste station is het zelfs 90 cent per gallon goedkoper! Waarom wij zoveel meer betalen voor dezelfde Sunoco benzine in dezelfde staat is ons een raadsel.
In dit gebied worden de Virginiaanse pinda's al sinds de 17e eeuw verbouwd. Deze pinda's zijn groter dan gewone pinda's en heerlijk knapperig. Wij gaan naar een van de oudste bedrijven, Whitley's. Daar hebben ze pinda's in allerlei smaken en een aantal mixen. We kopen twee kleine blikjes, Chesapeake Bay smaak (Old Bay kruiden) en zout en peper.
Het restaurant blijkt een heel goede keuze te zijn. We krijgen een tafel langs de rivier en er is geen beter uitzicht dan water (of bergen). Mijn salade met krabcake is erg lekker en Rick smult van zijn taco's met gefrituurde oesters.
Na het eten gaan we Yorktown wat verkennen. Het was een heel belangrijke plaats tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog, want hier versloegen de Fransen (de Grasse vooral, maar ook Lafayette en Rochambeau) en het Coloniale leger de Britten. Toen de Britse commandant Cornwallis zich overgaf was de oorlog gewonnen.
We lopen door het oude stadje met achttiende eeuwse huizen naar het indrukwekkende overwinningsmonument. Volgens mij hadden wij dat nog nooit gezien. We lezen van alles over die laatste dagen van de Amerikaanse Revolutie.
Dan zoeken we de auto weer op en rijden naar historisch Williamsburg. Dit stadje is nota bene genoemd naar Willem van Oranje. De universiteit hier heet William & Mary, naar Willem de Derde oftewel Willem van Oranje en vrijwel niemand weet dat hij Nederlands was. Na Harvard is het de oudste universiteit van de VS.
Wij lopen Duke of Gloucester Street af waar de gerestaureerde historische huizen en winkels zijn. De meesten kun je alleen in met een toegangskaartje. Dat hebben wij niet dus we bekijken het vooral van buiten. Halverwege staan er twee ossen waarover interessant wordt verteld.
Ondertussen is het een graad of dertig en er is heel weinig schaduw. We gaan op Merchant Square op een terrasje in de schaduw zitten en drinken een drankje. Daarna gaan we de Cheese Shop binnen en kopen wat kaas en crackers.
Vervolgens bekijken we nog wat andere winkels in het stadje en bij de Williamsburg Peanut Shop kopen we een blikje pinda's voor onze buren. Voor we naar onze bed & breakfast gaan stoppen we ook nog even bij een Walgreens voor wat lippenbalsem. Onze lippen zijn heel droog na alle zon.
Aan de schandpaal
Vannacht gaan we slapen in de Williamsburg White House Inn. We worden ontvangen door John, die ons alles uitlegt. Hij spreekt echter zo snel dat we het geen van beiden kunnen volgen. Alles is hier genoemd naar mensen en dingen, die met het Witte Huis te maken hebben, erg leuk.
Onze kamer is de Winston Churchill kamer met een king bed. John brengt ons erheen en het is een rustieke kamer met als thema inderdaad Winston Churchill. Rick haalt de bagage en we computeren wat voor we onze nette kleding aandoen voor het avondeten.
We hebben gereserveerd bij een Frans restaurant, Le Yaca. We zijn zeer aangenaam verrast als we er binnenlopen. Heel mooie ambiance, neutraal en rustgevend. Het menu ziet er ook erg goed uit.
Er is a la carte, prix fixe drie gangen en een vijf gangen menu. Wij kiezen voor het laatste. Als voorgerecht neem ik de boeuf tartare en Rick de coquilles st. jacques. Dan volgt soep, voor Rick selderij soep en voor mij een verrukkelijke gele tomaten koude soep.
Terwijl we op onze volgende ronde wachten geeft Rick mij een kaart. Zoals altijd is die heel leuk en Rick is een meester met woorden. Erin zit mijn verjaarscadeau en ik kan wel hardop juichen! Het is een omakaze bij een van de beste sushi restaurants in Washington. Daar gaan we in oktober een reservering voor maken, ik kan niet wachten!
De derde "gang" is wat vreemd, een sorbet met aardbei. Daarop volgt ons hoofdgerecht. Voor mij een heerlijk stuk filet mignon "blue" en perfect gebakken en een kreeftenstaart in citroenboter. Rick heeft het gourmand trio: filet mignon, lamsbout en varkenshaas.
Eigenlijk hebben we daarna geen plaats meer voor het toetje, maar het zit erbij inbegrepen dus we proberen het te eten. Rick heeft de souffle, die er goed uitziet. Ik koos het kaasplankje en krijg daarop ook een kaarsje en een Happy Birthday chocolaatje.
We vinden beiden dat dit restaurant een heel goede plek was om mijn verjaardag te vieren. We hebben beiden gesmuld.
We rijden terug naar de inn en ontspannen ons nog wat met het kijken naar een serie. Dan is deze fantastische verjaardag weer op.
8 reacties:
Dat was een leuke dag met als afsluiting een heerlijk diner.
Fijne woensdag.
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Wat een heerlijke verjaardag! Die leuke plaatsen bomvol historie, dat heeft Rick goed bedacht voor jou.
Wat een leuke dag hebben jullie gehad!
Zoveel leuke dingen gedaan, en nog zulk mooi weer ook!
Jullie diner zag er ook heerlijk uit!
@Anja - Die koude tomatensoep zou ik iedere dag wel kunnen eten
@Gera - Dank je wel
@Petra - Ja, daarom is de oostkust zo leuk als je van geschiedenis houdt
@Carla - Het voelde als een mini vakantie
Een reactie posten